Mayte Torres/Moment/Getty Images
Zamknij ten odtwarzacz wideo
Spis treści
Czym jest stereotypowe zaburzenie ruchu?
Stereotypowe zaburzenia ruchowe, znane również jako stereotypie motoryczne, to stan charakteryzujący się powtarzalnymi, rytmicznymi, mimowolnymi ruchami, takimi jak uderzanie głową, machanie rękami lub kołysanie ciałem.
Chociaż ruchy , znane jako stereotypie, nie wydają się mieć określonego celu, występują w przewidywalnych wzorcach i częściach ciała. Epizody mogą pojawiać się kilka razy dziennie i trwać kilka sekund lub minut. Mogą one zakłócać zdolność osoby do funkcjonowania lub powodować, że zrobi sobie krzywdę.
W tym artykule omówiono objawy, rodzaje, przyczyny, diagnostykę i leczenie stereotypowych zaburzeń ruchowych.
Objawy stereotypowego zaburzenia ruchu
Objawy tej choroby pojawiają się zazwyczaj w ciągu pierwszych trzech lat życia dziecka. Mogą zanikać z czasem lub utrzymywać się do wieku dorosłego.
Objawy mogą obejmować takie ruchy, jak:
- Kołysanie ciała
- Machanie ręką
- Machanie rękami
- Poruszać palcem
- Skręcanie włosów
- Kiwanie głową
- Uderzanie głową
- Ssanie kciuka
- Obgryzanie paznokci
- Uderzenie samego siebie
- Przedmioty do ust
- Gryzienie się
U dorosłych objawy mogą obejmować:
- Trzęsienie się nóg
- Dotykanie twarzy
- Obgryzanie paznokci
- Stukanie ręczne
- Kołysanie ciała
- Skręcanie włosów
- Bawienie się lub bawienie przedmiotami, np. długopisami
Objawy mogą częściej pojawiać się, gdy osoba jest podekscytowana, zestresowana, zmęczona, sfrustrowana, znudzona lub pochłonięta czymś. Mogą ustępować, gdy osoba jest rozproszona.
Rodzaje stereotypowego zaburzenia ruchu
Istnieją trzy typy stereotypowych zaburzeń ruchu:
- Częste: Częste stereotypie ruchowe mogą obejmować ssanie kciuka, obgryzanie paznokci lub warg, kołysanie ciałem, kręcenie włosami, zgrzytanie zębami, zaciskanie szczęki, uderzanie głową lub gryzienie samego siebie. Ten typ stereotypowego zaburzenia ruchu nie jest dobrze zdefiniowany i może pokrywać się z typowymi nawykami dzieciństwa. Objawy często ustępują wraz z wiekiem dziecka.
- Kiwanie głową: Dzieci z tym typem stereotypowego zaburzenia ruchu zazwyczaj kiwają głową z boku na bok, z góry na dół lub z ramienia na ramię. Kiwaniu głową mogą towarzyszyć ruchy dłoni i stóp lub odchylenia oczu w górę (gdzie oczy mają tendencję do przewracania się w górę).
- Złożone stereotypie ruchowe (CMS): Złożone stereotypie ruchowe mogą obejmować poruszanie palcami, trzepotanie lub machanie ramionami lub dłońmi, otwieranie, zamykanie lub obracanie dłoni. Ruchy te prawdopodobnie będą występować na obu dłoniach jednocześnie. Mogą im towarzyszyć pozycje głowy, otwieranie ust, chodzenie w tę i z powrotem lub podskakiwanie. Zazwyczaj pojawiają się w ciągu pierwszych trzech lat życia i utrzymują się.
Przyczyny zaburzeń ruchu stereotypowego
Istnieją dwie kategorie stereotypowych zaburzeń ruchu:
- Pierwotne stereotypie ruchowe: Dzieje się tak, gdy dziecko, które rozwija się prawidłowo, wykazuje stereotypowe zaburzenie ruchu. Chociaż ten typ jest dość powszechny, jego przyczyny są nieznane.
- Wtórne stereotypie ruchowe: mają miejsce, gdy stereotypie ruchowe występują u dziecka, które cierpi również na inne zaburzenia rozwojowe, takie jak autyzm , upośledzenie umysłowe lub upośledzenie wzroku lub słuchu.
Oto niektóre czynniki, które mogą odgrywać rolę w rozwoju stereotypowego zaburzenia ruchu:
- Czynniki genetyczne: Stereotypowe zaburzenie ruchowe może mieć podłoże genetyczne, ponieważ niektóre dzieci, u których ono występuje, mają w rodzinie osoby, u których to zaburzenie występowało w ich dzieciństwie.
- Choroby lub urazy mózgu: Schorzenie to może być spowodowane urazami mózgu lub problemami neurologicznymi w dzieciństwie.
- Zaburzenia rozwojowe: Zaburzenia rozwojowe, takie jak autyzm, mogą powodować u dzieci rozwój wtórnych stereotypii ruchowych.
- Płeć: Chłopcy mogą być bardziej narażeni na rozwój stereotypowych zaburzeń ruchowych niż dziewczęta.
Ponadto stosowanie niektórych leków pobudzających, takich jak kokaina lub amfetaminy, może powodować krótkie, ale silne serie ruchów. Długotrwałe stosowanie leków pobudzających może prowadzić do dłuższych epizodów ruchów. Ruchy ustają, gdy osoba przestaje używać narkotyków.
Diagnozowanie stereotypowego zaburzenia ruchu
Jeśli Twoje dziecko regularnie wykonuje dziwne ruchy, zabierz je do pediatry na badanie i diagnozę.
Proces diagnozy stereotypowego zaburzenia ruchu może obejmować:
- Pytania dotyczące objawów i stanu zdrowia dziecka, w tym opisy ruchów i przyczyn ich rozpoczęcia i zakończenia
- Szczegółowy wywiad medyczny osobisty i rodzinny
- Badanie fizykalne
- Testy psychologiczne
- Inne testy mające na celu wykluczenie takich schorzeń jak autyzm , zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD) , zaburzenia pląsawiczne, zespół Tourette’a lub inne zaburzenia tikowe
Leczenie stereotypowego zaburzenia ruchu
Leczenie stereotypowego zaburzenia ruchu może się różnić w zależności od wieku osoby chorej, specyficznych objawów, z którymi się zmaga, oraz przyczyn zaburzenia.
Ruchy, które wpływają na zdolność osoby do funkcjonowania lub powodują, że robi sobie krzywdę, mogą wymagać leczenia. Z drugiej strony ruchy, które nie powodują żadnych problemów, mogą nie wymagać leczenia, szczególnie jeśli są to pierwotne stereotypie motoryczne i nie towarzyszą im inne schorzenia.
Leczenie może obejmować terapię, leki lub inne interwencje.
Terapia
Terapia behawioralna i terapia poznawczo-behawioralna mogą pomóc w przypadku stereotypowych zaburzeń ruchowych:
- Terapia behawioralna: Terapia behawioralna może pomóc osobie rozpoznać wzorce swoich ruchów i zastosować pozytywne wzmocnienie, aby pomóc jej ograniczyć lub powstrzymać te ruchy.
- Terapia poznawczo-behawioralna (CBT): CBT może pomóc osobie zmienić niekorzystne wzorce myślenia. Może jednak nie być pomocna u bardzo małych dzieci.
Lek
Dzieciom, które nie reagują na terapię, mogą zostać przepisane leki w celu złagodzenia objawów.
Ważne jest jednak, aby pamiętać, że nie ma żadnych konkretnych leków na leczenie tego schorzenia, więc stosowanie leków jest rzadkie. Potrzebne są dalsze badania, aby opracować skuteczne leki na to schorzenie.
Inne interwencje
Jeśli u danej osoby istnieje ryzyko zrobienia sobie krzywdy, pomocna może okazać się zmiana otoczenia na bezpieczniejsze.
Słowo od Verywell
Jeśli Twoje dziecko ma stereotypowe zaburzenie ruchu, możesz się martwić, czy poradzi sobie w szkole i czy będzie w stanie nawiązać przyjaźnie . Omów swoje obawy z lekarzem prowadzącym Twoje dziecko, a on pomoże Ci podjąć odpowiednie kroki.