Nauka identyfikacji z niepełnosprawnością, która nie jest widoczna

Publiczne przyznanie się do niepełnosprawności może być przerażającym doświadczeniem. Lipiec jest Miesiącem Dumy Niepełnosprawnych , a wiele osób z tą etykietą — niezależnie od tego, czy postrzegają ją jako coś pozytywnego, czy negatywnego — zastanawia się, co oznacza identyfikowanie się jako osoba niepełnosprawna.

Dla niektórych tożsamość jest narzucana wyłącznie przez innych. Identyfikowanie się z niepełnosprawnościami, które nie są tak widoczne, może oznaczać dużo autorefleksji. Jasne jest, czy jesteś pacjentem, czy praktykiem, że sposób, w jaki się identyfikujesz, może mieć wpływ na twoje zdrowie psychiczne.

Wiem, że ty jesteś, ale kim ja jestem?

Dla wielu osób niepełnosprawnych diagnoza to tylko mała część historii. W przypadku Shelley Nearing, której powiedziano, że ma poważny lęk i depresję , gdy tylko poszła na studia, dopiero po wielu latach, gdy poszła do prywatnego lekarza, udało się zdiagnozować u niej autyzm .

Nearing mówi, że pomimo posiadania dwóch dyplomów z zakresu studiów nad niepełnosprawnością, to znalezienie społeczności z osobami 2SLGBTQIA+ pomogło jej zrozumieć siebie jako osobę niepełnosprawną.

„Wykonywałam wiele prac na pierwszej linii frontu i byłam z profesorami ze społeczności osób niepełnosprawnych, a nikt nie zwrócił uwagi na to, że jestem autystyczna. Dopiero gdy zaczęłam przyglądać się ludziom ze społeczności queer”, mówi.

Nearing mówi, że chociaż wiedziała, że ​​spełnia wszystkie kryteria, podobnie jak wiele osób autystycznych, najpierw sama zdiagnozowała się, zanim szukała formalnej walidacji. Lekarze byli niepewni i aktywnie sprzeciwiali się udzieleniu jej wsparcia diagnostycznego.

Stało się to po tym, jak spędziła ponad miesiąc na oddziale psychiatrycznym z tym, co Nearing teraz identyfikuje jako podręcznikowy przypadek wypalenia autystycznego. W jednym przypadku, jak mówi, praktyk był aktywnie oporny.

„Nie zdiagnozowała mnie jako autystyczną, mimo że o to proszono, ale zrobiła test borderline. Gdybym była borderline, byłoby w porządku, ale nie o to pytano”.

Nearing mówi, że w wyniku swoich doświadczeń, to, ile jest skłonna powiedzieć o swojej niepełnosprawności, zależy od tego, kto jest w jej przestrzeni. Dla niej, społeczeństwo wydaje się mniej tolerancyjne wobec osób niepełnosprawnych, gdy nie pasują do stereotypu tego, jak niepełnosprawność może wyglądać, czuć się i brzmieć. 

„Mogę powiedzieć, że jestem autystyczny, ale pozostawiam to interpretacji kogoś innego. Nie mówię, jak to na mnie wpływa. Powiem, że jestem dyslektykiem , mam lęki, ale pozostawiam to interpretacji. Jestem otwarty, ale też ostrożny”.

Niewidzialny w biurze

Pogodzenie się z faktem, że jest się niepełnosprawnym, może być równie trudne dla osób pracujących w służbie zdrowia psychicznego.

Turiya Powell, LCMHC , mówi, że u jej podłoża leży utożsamianie się z niepełnosprawnością, a źródłem wielu pytań stały się postawione u niej w 2005 r.
diagnozy stwardnienia rozsianego (SM) .

„Na początku było tak, ‘O mój Boże, co to jest?’ A potem, wiesz, po prostu zanurzyłem się w badaniach, no cóż, jak to wpływa na moje ciało? Jakie są prognozy? Co muszę zrobić, aby pomóc sobie pozostać tak funkcjonalnym, jak to możliwe?”

Powell mówi, że odkąd została doradcą — praktykuje od 2015 r. — wykorzystuje własne szkolenie jako wsparcie. Dla niej oznacza to stosowanie technik uziemienia i samomowy, aby zwalczać uczucia depresji, które często towarzyszą jej dniom z nasilonymi objawami.

„Odwracam swoją praktykę i mówię sobie: ‘Okej, wiem, że właśnie tego uczę moich klientów’”.

Powell mówi, że wiele osób wciąż nie widzi, że ma SM i że może być jej ciężko, gdy w miejscach publicznych spotyka się z ostrymi spojrzeniami, gdy korzysta z karty parkingowej dla niepełnosprawnych. 

„Nazywam to niewidzialnym, bo ludzie tego nie rozumieją… Możesz spojrzeć na to tak, jakby ktoś myślał: »Ona nie wygląda, jakby coś było z nią nie tak«. I nie rozumiesz, że kiedy skończę chodzić po sklepie, nie będę w stanie wrócić do samochodu”.

Czego chcieliby usłyszeć

Zarówno Powell, jak i Nearing mają rady dla siebie i innych. Dla Powell jest to przesłanie dla jej młodszej wersji siebie, aby znalazła wsparcie w zakresie zdrowia psychicznego i nie ignorowała leków.

„Mówiłam sobie, żeby naprawdę poważnie traktować terapię. Wtedy, kiedy byłam na studiach, byłam młoda, myślałam sobie: „Nie potrzebuję terapii. Wszystko w porządku”. A potem, wiesz, faktycznie poddałam się leczeniu, które mi przepisano. Ponieważ dużo skakałam. W tym momencie bałam się igieł”. 

Uważa, że ​​edukacja doradcza skupia się bardziej na poznawaniu wszystkich schorzeń, z jakimi pracownicy mogą się spotkać w swojej pracy, a powiązania między niepełnosprawnościami — a ich widocznością — mogą zostać utracone. 

„Myślę, że jesteśmy na niskim lub średnim poziomie zrozumienia, ale szczerze mówiąc, nie rozmawia się o tym w szkole, nie w takim stopniu, który moim zdaniem byłby korzystny… to jest raczej przedstawiane jako: ‘O, ta osoba ma lęki z powodu innego schorzenia’. I na tym kończymy”.

Nearing powiedziała, że ​​chciałaby, aby specjaliści ds. zdrowia psychicznego, a także całe społeczeństwo, zrozumiało, że czyny człowieka, szczególnie osoby niepełnosprawnej, często mają głębsze znaczenie.

„Naprawdę chciałbym, żeby traktowali zachowanie jako formę komunikacji, a nie tylko jako zachowanie”.