Zamknij ten odtwarzacz wideo
Zaburzenie zachowania to ciągły wzorzec zachowania charakteryzujący się problemami emocjonalnymi i behawioralnymi. Dzieci z zaburzeniem zachowania zachowują się w sposób gniewny, agresywny, kłótliwy i zakłócający.
Zaburzenia zachowania u dzieci wykraczają poza złe zachowanie. Jest to diagnozowalny stan zdrowia psychicznego, który charakteryzuje się wzorcami naruszania norm społecznych i praw innych osób. Szacuje się, że około 3% dzieci w wieku szkolnym ma zaburzenia zachowania. Występują częściej u chłopców niż u dziewcząt.
Ważne jest, aby dzieci z zaburzeniami zachowania otrzymywały profesjonalne leczenie. Rozpoznanie wczesnych sygnałów ostrzegawczych może pomóc w podjęciu odpowiednich działań.
Spis treści
Objawy
Zaburzenia zachowania wykraczają poza normalny bunt nastolatków . Obejmują poważne problemy z zachowaniem, które mogą wzbudzić niepokój wśród nauczycieli, rodziców, rówieśników i innych dorosłych. Aby kwalifikować się do diagnozy zaburzeń zachowania, dzieci muszą wykazywać co najmniej trzy z tych objawów w ciągu ostatniego roku i co najmniej jeden w ciągu ostatnich sześciu miesięcy:
Agresja wobec ludzi i zwierząt
- Nękanie, grożenie lub zastraszanie innych
- Inicjowanie bójek fizycznych
- Używanie broni, która może spowodować poważne obrażenia
- Znęcanie się fizyczne nad ludźmi
- Znęcanie się fizyczne nad zwierzętami
- Kradzież podczas konfrontacji z ofiarą
- Przymusowa aktywność seksualna
Zniszczenie mienia
- Celowe podpalenie
- Inne zniszczenie mienia
Oszustwo lub kradzież
- Włamanie lub wtargnięcie do domu, samochodu lub budynku
- Kłamanie dla własnej korzyści
- Kradzież bez konfrontacji z ofiarą (np. kradzież sklepowa)
Poważne naruszenie zasad
- Pozostawanie poza domem w nocy przed ukończeniem 13 roku życia
- Uciekanie z domu na noc co najmniej dwa razy
- Wagary rozpoczynające się przed ukończeniem 13 roku życia
Uderzenie
Zaburzenie zachowania nie jest tylko wyzwaniem dla opiekunów — w rzeczywistości upośledza zdolność dziecka do funkcjonowania. Niektóre obszary, w których stan ten może wpływać na życie dziecka, obejmują:
- Edukacja : Dzieci z zaburzeniami zachowania tak bardzo źle się zachowują, że ich edukacja jest zagrożona. Zazwyczaj otrzymują częste kary dyscyplinarne od nauczycieli i mogą opuszczać szkołę. Dzieci z zaburzeniami zachowania mogą być bardziej narażone na niepowodzenie lub porzucenie szkoły.
- Problemy prawne : Nastolatki z zaburzeniami zachowania są również bardziej narażone na problemy prawne. Nadużywanie substancji, agresywne zachowanie i lekceważenie prawa może prowadzić do uwięzienia.
- Relacje : Dzieci z zaburzeniami zachowania mają również słabe relacje. Mają trudności z rozwijaniem i utrzymywaniem przyjaźni. Ich relacje z członkami rodziny zazwyczaj cierpią z powodu powagi ich zachowania.
- Seks : Mogą również podejmować ryzykowne zachowania seksualne. Badania pokazują, że nastolatki z zaburzeniami zachowania częściej mają wielu partnerów seksualnych i rzadziej stosują zabezpieczenia.
Diagnoza
Zaburzenia zachowania u dzieci mogą zostać zdiagnozowane przez specjalistę zdrowia psychicznego lub lekarza. Często diagnozę stawia się po tym, jak próby rozwiązania problemów z zachowaniem w szkole i w domu nie przynoszą efektów.
Specjalista może przeprowadzić wywiad z dzieckiem, przejrzeć dokumentację i poprosić rodziców i nauczycieli o wypełnienie kwestionariuszy dotyczących zachowania dziecka. Do oceny dziecka można również użyć testów psychologicznych i innych narzędzi oceny.
Powoduje
Naukowcy nie są do końca pewni, dlaczego u niektórych dzieci rozwija się zaburzenie zachowania. Prawdopodobnie jest to spowodowane różnymi czynnikami biologicznymi, psychologicznymi i społecznymi. Dość często czynniki te się nakładają. Niektóre z nich mogą odgrywać rolę, w tym:
- Nieprawidłowości mózgu : Badania obrazowe sugerują, że dzieci z zaburzeniami zachowania mogą mieć pewne nieprawidłowości w niektórych obszarach mózgu. Kora przedczołowa (która wpływa na osąd) i układ limbiczny (który wpływa na reakcje emocjonalne) mogą być upośledzone.
- Deficyty poznawcze : Niski iloraz inteligencji, słabe umiejętności werbalne i upośledzenie funkcji wykonawczych mogą sprawić, że dzieci będą bardziej podatne na zaburzenia zachowania.
- Genetyka : Badania sugerują, że odziedziczone geny mogą być odpowiedzialne za około połowę zachowań antyspołecznych. Naukowcy nie są pewni, które konkretne komponenty genetyczne przyczyniają się do zaburzeń zachowania.
- Problemy społeczne : ubóstwo, zdezorganizowane sąsiedztwa, słabe szkoły, rozpad rodziny, choroby psychiczne rodziców, surowe wychowanie i niewystarczający nadzór są ściśle powiązane z zaburzeniami zachowania.
Zaburzenie opozycyjno-buntownicze jako prekursor
U niektórych dzieci z zaburzeniem opozycyjno-buntowniczym rozwijają się zaburzenia zachowania. Zaburzenie opozycyjno-buntownicze to zaburzenie zachowania, które obejmuje wzorzec gniewnego lub drażliwego nastroju, kłótliwość i buntowniczość oraz mściwość. Bez skutecznego leczenia zaburzenie opozycyjno-buntownicze może przekształcić się w zaburzenie zachowania wraz z wiekiem dziecka.
Częste choroby współistniejące
Wiele dzieci z zaburzeniami zachowania ma inne problemy ze zdrowiem psychicznym lub upośledzenia poznawcze. Mogą to być:
- ADHD
- Samookaleczenie
- Nadużywanie substancji
- Depresja i lęk
- Zespół stresu pourazowego
- Niepełnosprawność intelektualna
Dzieci z zaburzeniami zachowania są bardziej narażone na rozwój antyspołecznego zaburzenia osobowości w późniejszym życiu.
Typy
Istnieją trzy podtypy zaburzeń zachowania. Podtypy te rozróżnia się według wieku, w którym pojawiają się pierwsze objawy.
- Określenie „początek w dzieciństwie” oznacza, że objawy pojawiły się przed ukończeniem 10. roku życia.
- Określenie „początek w okresie dojrzewania” oznacza, że objawy choroby pojawiły się w okresie dojrzewania u dziecka.
- Nieokreślony początek oznacza wiek; dokładny wiek, w którym po raz pierwszy pojawiły się objawy, nie jest jasny.
Podręcznik diagnostyczno-statystyczny ( DSM-5 ), który służy do diagnozowania chorób psychicznych, rozróżnia również zaburzenia zachowania z „ograniczonymi emocjami prospołecznymi” i bez nich.
Osoby o ograniczonych emocjach prospołecznych charakteryzują się bezdusznością, brakiem wyrzutów sumienia i empatii . Nie przejmują się swoimi osiągnięciami w szkole lub pracy i mają płytkie emocje. Jeśli są obecne, ich ekspresje emocjonalne mogą być wykorzystywane do manipulowania innymi.
Leczenie
Leczenie zaburzeń zachowania zależy od kilku czynników, takich jak wiek dziecka i nasilenie problemów behawioralnych. Najczęstsze metody leczenia obejmują:
- Terapia rodzinna : Rodzice, rodzeństwo i inni członkowie rodziny mogą zostać zaproszeni na terapię z dzieckiem. Czasami poprawa relacji między rodzicami a dzieckiem może poprawić interakcje rodzinne.
- Leki : Nie ma leków, które konkretnie leczą zaburzenia zachowania. Ale czasami lekarze mogą przepisać leki, aby leczyć objawy zaburzenia lub zająć się innymi ukrytymi chorobami psychicznymi.
- Szkolenie rodziców : Leczenie często obejmuje opiekunów i rodziców. Rodziców można nauczyć strategii i technik zarządzania zachowaniem , aby zwiększyć bezpieczeństwo w domu, jeśli dziecko jest agresywne lub gwałtowne.
- Psychoterapia : Terapia indywidualna może okazać się pomocna, gdy dziecko chce nauczyć się nowych umiejętności, np. radzenia sobie ze złością czy kontrolowania impulsów.
- Umieszczenie w ośrodku mieszkalnym : W przypadkach, gdy zachowanie dziecka lub nastolatka wymknęło się spod kontroli , leczenie w programie mieszkalnym może być konieczne, aby zapewnić bezpieczeństwo wszystkim. Środowisko terapeutyczne może dotyczyć problemów związanych z nadużywaniem substancji, zachowaniami seksualnymi lub przemocą.
Wczesna interwencja jest kluczem do uzyskania najskuteczniejszego leczenia, dlatego ważne jest, aby rodzice, nauczyciele i lekarze byli świadomi objawów zaburzeń zachowania u dzieci, aby można było skierować je do odpowiednich specjalistów i wdrożyć odpowiednią interwencję.
Korona
Badania sugerują, że udział w psychospołecznych terapiach może pomóc zarówno dzieciom, jak i rodzinom poradzić sobie ze skutkami zaburzeń zachowania. Takie podejścia często obejmują pracę z rodzicami i opiekunami, aby pomóc im znaleźć skuteczne sposoby radzenia sobie z zachowaniem ich dziecka. Może to obejmować takie rzeczy, jak:
- Tworzenie struktury
- Wymuszanie ograniczeń
- Podawanie jasnych instrukcji
- Nagradzanie pozytywnych zachowań
- Stosowanie kar czasowych po niewłaściwym zachowaniu lub wybuchach złości
Ostatecznym celem takiego szkolenia jest pomoc rodzicom i dzieciom w skuteczniejszej interakcji. Może to prowadzić do mniejszej liczby konfliktów i pomóc dzieciom lepiej regulować swoje zachowanie.