Mauro Grigollo / Getty Images
Sluit deze videospeler
“De kleur van mijn huid en de vorm van mijn ogen maken mij anders en ongeschikt om liefde te vinden.”
Ik heb altijd geloofd in deze leugen die ik mezelf door de jaren heen heb verteld. Het is vreemd hoe korte momenten of herinneringen uit onze kindertijd ons interne verhaal en de manier waarop we onszelf zien, kunnen beïnvloeden. Dit idee dat ik niet beminnelijk en anders was, zat zo diep in mijn hoofd dat het de meeste van mijn relaties beïnvloedde. Met de tijd (en eerlijk gezegd, veel therapie) heb ik geleerd het valse verhaal te onderscheiden door me te concentreren op de feiten, of wat er echt waar is in mijn leven.
Ook al zijn mijn huidskleur en de vorm van mijn ogen anders dan die van anderen, dat betekent niet dat ik niet in staat ben om de liefde te vinden.
Ik weet nog dat ik op de middelbare school met een klasgenoot naar een Janet Jackson-video keek. Ik vond haar betoverend en was echt verbaasd over haar stem en schoonheid. Mijn klasgenoot zei toen: “Weet je, ik denk niet dat de jongens op onze school haar leuk zouden vinden, want ze is niet blank.”
Deze uitspraak had zo’n diepgaande negatieve impact op mijn manier van denken. Door de jaren heen heb ik moeten beseffen dat deze racistische, intolerante opmerking slechts een weerspiegeling was van één persoon. Alleen omdat ik het van ÉÉN persoon hoorde als een middelbare schoolpretiener, betekent nog niet dat het een absolute waarheid is.
Inhoudsopgave
Mijn achtergrond
Mijn ouders komen oorspronkelijk uit de Filipijnen. Ze emigreerden hierheen in 1975 en leefden de ultieme “American Dream”. Mijn vader was een succesvolle anesthesist en mijn moeder was een gediplomeerd verpleegster. Ze konden een derdewereldland verlaten en hun drie kinderen in Amerika opvoeden. Ik zal nooit mijn dankbaarheid kunnen delen voor al het harde werk dat ze hebben verricht om mijn broers en mij een comfortabel leven te laten leiden toen we opgroeiden.
Maar rijkdom en geboren zijn in Amerika sluiten je niet uit van racisme. Ik groeide op in een klein stadje in New Jersey en was vaak de enige Aziatische in de kamer. Dit gevoel van ‘buitenstaander’ te zijn, heeft bijgedragen aan veel van mijn eigenschappen en zelfs onbewuste gevoelens. Ik wilde eindeloos erbij horen en het is moeilijk om gewoon mezelf te zijn. Dit gevoel van geven om wat andere mensen denken, heeft me op zoveel manieren belemmerd. Het zorgt voor onzekerheid bij jezelf dat je nooit genoeg zult zijn.
Ik leef ook met een bipolaire stoornis type I. Als Aziatisch-Amerikaanse vrouw die met een psychische aandoening leeft, heb ik me zo geschaamd. Het duurde twee diagnoses van een bipolaire stoornis voordat ik eindelijk accepteerde dat ik hulp nodig had.
Deze onwil om geestelijke gezondheidszorg te zoeken is wijdverbreid in Aziatisch-Amerikaanse gemeenschappen. Volgens een artikel gepubliceerd in de American Psychological Association, “zijn Aziatisch-Amerikanen drie keer minder geneigd om geestelijke gezondheidszorg te zoeken dan blanken.”
Ik groeide op in een Filipijns gezin en geestelijke gezondheid was niet iets waar we het normaal gesproken over hadden. Voor zover ik weet had geen van mijn familieleden een officiële diagnose van een psychische aandoening. Het was een schok voor mij en zelfs mijn familie toen de artsen onthulden dat mijn grillige gedrag en wisselende stemmingen symptomen waren van een bipolaire stoornis I.
Waarom zijn leden van de AAPI (Asian American and Pacific Islander) community zo terughoudend om hulp te zoeken? In mijn persoonlijke ervaring valt het uiteen in drie belangrijke gebieden:
- Stereotypen
- Racistisch trauma uit het verleden
- Het stigma rondom psychische aandoeningen
Stereotypen
Er zijn verschillende stereotypen die ik als hokjes heb ervaren. Een daarvan is de “ modelminderheid ”. Deze visie kan Aziatische Amerikanen onnauwkeurig afschilderen als “succesvol geïntegreerd in de mainstreamcultuur en de uitdagingen van raciale vooroordelen overwonnen hebbend.” Volgens deze weergave van hoe mensen van mij verwachtten dat ik me zou gedragen, heeft de druk om in dit plaatje van een “modelminderheid” te passen er niet alleen voor gezorgd dat ik een people pleaser ben, maar ook een onrealistisch doel van perfectie heb.
Waarom zou ik mentale gezondheidsproblemen of uitdagingen willen delen waar ik mee te maken had? Ik voelde al zoveel angst dat ik perfect moest zijn. Na mijn eerste diagnose van een bipolaire stoornis, klampte ik me vast aan dit idee van perfectie. Als ik een “modelminderheid” zou moeten zijn, hoe kan ik dan aan anderen laten zien dat ik mentaal en chronisch ziek ben? Mijn mentale gezondheid ging op dat moment achteruit, waardoor ik alles binnenin opkropte.
Als ik geacht word een ‘modelminderheid’ te zijn, hoe kan ik dan aan anderen vertellen dat ik geestelijk en chronisch ziek ben?
Een ander stereotype waar ik mee worstelde is dat Aziaten, met name Aziatische vrouwen, worden gezien als onderdanig en overdreven meegaand. Ik heb opmerkingen gehoord als zijnde een “mailorderbruid” en beschuldigingen dat ik alleen met mijn blanke man trouwde voor zijn geld.
In een artikel gepubliceerd door de American Psychological Association, “Aziatisch-Amerikaanse vrouwen worden gezien als gezichtsloos, stil en onzichtbaar, of als seksuele objecten.” Deze overgeseksualiseerde kijk op Aziatische vrouwen heeft mijn bipolaire symptomen getriggerd, zoals hyperseksualiteit wanneer ik manisch was . Ik zocht liefde op ongezonde manieren omdat ik niet de liefde voor mezelf had om hulp te krijgen.
Racistisch trauma uit het verleden
Toen ik vijf jaar oud was, herinner ik me dat ik met de bus naar de kleuterschool ging. Er zaten jongens, misschien een paar jaar ouder dan ik, voorin. Ze waren toevallig blank en ze bleven hun ooghoeken naar achteren trekken terwijl ze naar me keken. Het duurde maar een paar seconden voordat ik doorhad dat ze me belachelijk maakten. Schrijven en zelfs hardop praten hierover triggert me nog steeds. Mijn ogen worden vochtig, beschamend, omdat het zo lang geleden is gebeurd, maar het is iets dat me mijn hele leven is bijgebleven. Het was de eerste keer dat ik merkte dat ik “anders” was. Ik groeide op in een klein stadje in New Jersey, waar niet veel Aziaten waren. Momenten als deze bleven gebeuren toen ik opgroeide. Ik herinner me een jongen, misschien in de derde klas, die me op de speelplaats openlijk een “chink” noemde. Ik ben 75% Filipijns en 25% Chinees. Ik ben van Aziatische afkomst. Ik heb toevallig ook een bipolaire stoornis. Deze twee factoren in mijn leven hebben er altijd voor gezorgd dat ik me onbegrepen voelde, als een buitenstaander, zelfs over het hoofd gezien.
Ik schreef die woorden vorig jaar voor een andere publicatie, en als ik ze nu teruglees, voel ik nog steeds de pijn en schaamte. Ik had altijd het gevoel dat ik alles wat ik deed moest overcompenseren, vooral als het ging om hoe ik eruit zag.
Ik dacht dat het voor mij makkelijker zou zijn om erbij te horen en geaccepteerd te worden als ik me volledig zou aanpassen aan de idealen van blanke Amerikanen . Ik zou highlights nemen om mijn haar lichter te maken; ik zou gekleurde contactlenzen en valse wimpers dragen om mijn ogen groter te laten lijken. Ik wilde niet dat mijn moeder Filipijnse gerechten voor schoolmaaltijden voor me inpakte vanwege de angst om me anders te voelen. Ik realiseerde me niet dat ik hiermee ook mijn eigen cultuur verwierp.
Leven met een bipolaire stoornis is als leven met een onzichtbare ziekte . Hoewel mensen misschien discrimineren op basis van mijn ras, voelde ik me enigszins ‘beschermd’ wetende dat mijn psychische ziekte verborgen was.
Het stigma rondom psychische aandoeningen
Uit een onderzoek van de University of Maryland bleek dat mentale gezondheid taboe is in Aziatische gemeenschappen. De meesten voelen zich nog steeds ontmoedigd om hulp of externe bronnen te zoeken met betrekking tot mentale gezondheidsproblemen vanwege angst voor vervreemding.
Ik begon een blog in de zomer van 2020. We hadden onlangs een boerderij gekocht en ik dacht hoe leuk het zou zijn om mijn ervaringen met homesteading te beschrijven. Bleek dat ik er helemaal niks vanaf wist. Dus toen ik het gedeelte ‘Over mij’ ging schrijven, wilde ik het echt openhartig houden: ik vertelde dat ik de diagnose bipolaire stoornis I had gekregen. Mijn blog, farmerish.org, veranderde vervolgens in een uitlaatklep voor geestelijke gezondheid en begon mijn schrijfreis waarin ik me openstelde over mijn psychische aandoening.
De respons was overweldigend. Ik kreeg zoveel steun van familie, vrienden en zelfs vreemden op internet. Ik realiseerde me dat ik door open te zijn over mijn psychische aandoening, ook het stigma rondom mentale gezondheid als geheel destigmatiseerde.
En wat nu?
Microagressies met betrekking tot mijn ras komen nog steeds voor. Ik was bij Target aan het begin van de pandemie en een vrouw hield een schoonmaakmiddel vast. Ze keek mijn kant op en zei luid: “Ik ga dit product kopen omdat het in AMERIKA is gemaakt.” Nu weet ik niet of ze zich extra patriottisch voelde, maar haar toon was discriminerend, wat kwetsend is omdat IK EEN Amerikaan BEN.
Mensen hebben geen begrip van racisme als ze het zelf nooit hebben meegemaakt. Ons geloofssysteem is grotendeels in ons geworteld door hoe we zijn opgevoed en wat we hebben meegemaakt. Ik hoop dat we door mijn perspectief te delen, even stilstaan en nadenken voordat we spreken. Dat onze daden en woorden gevolgen hebben, vooral voor degenen die met hun mentale gezondheid te maken hebben. Wees vooral aardig.
Ik heb vriendelijkheid en acceptatie getoond, niet alleen aan de mensen om me heen, maar vooral aan mezelf. Mark Twain zei: “De ergste eenzaamheid is niet op je gemak zijn met jezelf.” Ik heb geleerd mijn cultuur te omarmen en me op mijn gemak te voelen in mijn eigen vel. Op mijn beurt heb ik geleerd dat ik liefde waardig ben en in staat ben.