De hechtingsstijl van een vader als volwassene kan direct verband houden met angst bij kinderen

Inzicht in de hechtingsstijl van kinderen kan helpen om mentale gezondheidsproblemen aan te pakken, en inzicht in waar deze hechtingsstijlen vandaan komen is een belangrijk onderdeel van die puzzel. Een studie die eerder dit jaar in het International Journal of Psychology werd gepubliceerd , ontdekte zelfs dat de volwassen hechting van vaders de angstniveaus van hun kinderen in de adolescentie kan beïnvloeden.

Op basis van de antwoorden op de vragenlijst van 906 paren vaders en hun adolescenten uit Chinese gezinnen, gaf dit onderzoek aan dat vermijding van gehechtheid door de vader als volwassene de angst bij adolescenten verhoogde.

Door een beter begrip van de impact van ouderlijke hechtingsstijlen (veilig, angstig, ambivalent , vermijdend , afwijzend en angstig-vermijdend) op de geestelijke gezondheid van hun kinderen, kunnen deze bevindingen worden gebruikt als input voor behandelplannen voor gezinnen.

Vermijdende hechting kan angst veroorzaken

Uit een ander onderzoek dat in augustus 2021 in Frontiers in Psychology werd gepubliceerd , bleek dat vermijding door vaders een negatieve voorspeller is van de hechting van hun kinderen. Harde opvoeding door vaders heeft een negatievere impact op hun kinderen dan harde opvoeding door moeders.

Volgens een onderzoek dat in december 2021 werd gepubliceerd in het American Journal of Men’s Health , hangt de woede van vaders vaak samen met een angstige vader-kindrelatie en de angstniveaus van hun kinderen.

Onderzoekers analyseerden enquêtes van meer dan negenhonderd paren vaders en hun adolescenten en ontdekten dat vermijdende gehechtheid van de vader als volwassene een positieve invloed had op de angst bij adolescenten.

Veilige hechting moet gekoesterd worden

Howard Pratt , medisch directeur gedragsgezondheid bij  Community Health of South Florida Inc. , psychiater  , DO,  zegt: “De veilige hechtingsstijl is het ideaal en staat voor vaders die controle hebben over hun emoties en kunnen herkennen wanneer dingen hen dwarszitten.”

Dr. Pratt legt uit: “Ze zullen steun zoeken bij de mensen die dicht bij hen staan ​​als ze dat nodig hebben en ze zullen ook steun aanbieden als ze zien dat mensen die dicht bij hen staan ​​het niet goed doen. Ze bieden in principe positieve en constructieve steun aan hun kinderen en anderen.”

Met het angstige ambivalente type merkt Dr. Pratt op hoe deze mensen de mensen die dicht bij hen staan, kunnen vervreemden, omdat ze de neiging hebben een negatief zelfbeeld te hebben. “Ze willen dicht bij mensen zijn, maar ze hebben het gevoel dat mensen die dicht bij hen staan ​​hen zullen verlaten en dus vertonen ze people-pleasend gedrag,” zegt hij.

Dr. Pratt benadrukt: “Degenen met de vermijdende afwijzende hechtingsstijl hebben een negatieve kijk op mensen. Ze zoeken onafhankelijkheid en kunnen zich soms ongemakkelijk voelen bij nabijheid en emotionele intimiteit.”

Tot slot is er de angstige vermijdende hechtingsstijl, waarbij Dr. Pratt opmerkt dat mensen extreem bang kunnen zijn om afgewezen te worden, bijna alsof het onvermijdelijk is, en dat ze een negatief beeld hebben van zichzelf en anderen.

Dr. Pratt legt uit: “Als je een angstige vader hebt, is de kans groter dat hij overdreven reageert, en hij kan meer controlerend zijn en zich bemoeien met het leven van zijn kinderen. Dit kan leiden tot conflicten, met name in de adolescentie.”

Dr. Pratt merkt op dat vaders met vermijdende hechting vaker de behoeften van hun kind negeren. “Vaders met angstige en vermijdende hechtingsstijlen hebben vaker angstige kinderen,” zegt hij.

Dr. Pratt benadrukt dat niemand 100% in een van deze hechtingsstijlen past. Vaders kunnen dus merken dat ze onbewust in een van deze stijlen vervallen, maar hun dierbaren kunnen de verschuivingen wel voelen.

Om het doel te bereiken om een ​​veilige vader te zijn, moet je je volgens Dr. Pratt bewust zijn van je emoties en ervoor zorgen dat je doet wat het beste is voor je kind. Dat betekent dat je goed voor je eigen mentale gezondheid moet zorgen.

Dr. Pratt legt uit: “Het is belangrijk om dingen vanuit verschillende perspectieven te bekijken, vooral vanuit het perspectief van het kind. Begrijp dat als je met een kind praat, het kind misschien niet het verschil ziet tussen boos zijn op hem of haar en niet van hem of haar houden.”

Het is cruciaal om al vroeg een relatie met stabiele hechting op te bouwen, zoals Dr. Pratt opmerkt dat kinderen moeten begrijpen dat ze geliefd zijn, zelfs als ze worden gecorrigeerd. “Kinderen van ouders die zich aanpassen en in contact staan ​​met hun eigen emoties, doen het beter,” zegt hij.

Hechtingsproblemen kunnen relaties beïnvloeden

Psychotherapeut  Matt Glowiak, PhD, LCPC , zegt: “Onderzoek heeft vier typische hechtingsstijlen teruggebracht, namelijk angstig (bezorgd), vermijdend (afwijzend), gedesorganiseerd (angstig-vermijdend) en veilig. Drie van de vier leiden tot problematische hechting, terwijl veiligheid ideaal is.”

Glowiak legt uit dat kinderen van angstige (gepreoccupeerde) vaders niet alleen moeite kunnen hebben met het leggen van contacten met hun vaders, maar ook met anderen. Kinderen van vaders met vermijdende gehechtheidspatronen kunnen opgroeien met het gevoel dat ze niet geliefd zijn, terwijl kinderen van vaders met een ongeorganiseerde gehechtheidspatroon in de war kunnen raken.

Kinderen van veilig gehechte vaders groeien vaak op met zelf ook veilige gehechtheden, aldus Glowiak. “Ondanks de uitdagingen die zich kunnen voordoen in sociale relaties, realiseren ze zich dat deze normaal zijn en dat ze tot een oplossing kunnen worden gebracht,” zegt hij.

Ze hebben ook meer vertrouwen in zichzelf, zoals Glowiak opmerkt hoe dat relaties met anderen kan beïnvloeden. “Dit is vooral handig als iemand een giftige relatie aangaat, omdat ze hun waarde beseffen en ze zullen er sneller uitstappen als dat nodig is,” zegt hij.

Glowiak legt uit: “Als de vader geen liefde, steun en andere noodzakelijke middelen biedt om het kind zich veilig te laten voelen, voelt het kind zich uiteindelijk eenzaam. De verwachting is nu dat als hun vader niet om hen geeft, wie dan wel? Relaties aangaan is eng omdat pijn op de loer ligt. In zulke gevallen vermijden ze potentieel gezonde relaties.”

Volgens Glowiak heeft wat vaders doen een grote impact op hun kinderen. “Er is wel wat discussie over de vraag of een toxische vader beter is dan een afwezige, maar omdat kinderen op elke situatie anders reageren, heeft dat invloed op hun mentale gezondheid”, zegt hij.

Glowiak benadrukt: “De ouder-kindband is de eerste en meest significante band die een persoon vormt. Wanneer die in gevaar komt, volgen er vele andere kritische overwegingen voor ontwikkeling.”

Gevoelens van angst , depressie, wrok, woede, eenzaamheid, etc. kunnen aan de oppervlakte komen, aldus Glowiak. “Hoewel veel kinderen kunnen en zullen uitgroeien tot liefdevolle, productieve volwassenen, lukt dat velen niet,” zegt hij.

Glowiak legt uit: “Zelfs voor goedbedoelende volwassenen van vaders die zich presenteerden met gecompromitteerde hechtingsstijlen, is er een verhoogde kans dat de cyclus zich van de ene generatie op de andere voortzet. Om de cyclus te doorbreken, moeten vaders het op zich nemen om er voor hun kinderen te zijn op een gezonde, ondersteunende, liefdevolle manier.”

Zelfs voor kinderen van veilig gehechte vaders, merkt Glowiak op dat andere factoren hun hechtingsstijl kunnen aantasten. “Voor degenen die opgroeien met gecompromitteerde gehechte vaders, kunnen andere sleutelfiguren in hun leven ertoe leiden dat ze zich geliefd en gesteund voelen,” zegt hij.

Glowiak benadrukt: “Kinderen kunnen leren van de fouten van hun vaders en alle mogelijke moeite doen om de cyclus te doorbreken. Veilige hechting blijkt het beste voor het opvoeden van kinderen, dit maximaliseert de kans op een gezonde mentale, emotionele, sociale en fysieke ontwikkeling.”

Als je een vader bent die worstelt met hechting, raadt Glowiak aan om hulp te zoeken bij therapie om het probleem rechtstreeks aan te pakken. “Hierdoor wordt niet alleen de vader geholpen, maar ook het kind,” zegt hij.

Glowiak legt uit: “Gezinstherapie is vooral nuttig om dit probleem aan te pakken, hoewel het waarschijnlijk is dat de vader zal profiteren van individuele winst die eerst is behaald in individuele therapie. Net als volwassenen willen kinderen geliefd worden.”

Omdat veel kinderen het grootste deel van hun tijd met hun ouders doorbrengen tijdens hun jongere jaren, vraagt ​​Glowiak zich af: als hun ouders hen niet op de juiste manier kunnen liefhebben, wie dan wel? “Alles is met elkaar verbonden en het belang van deze relatie kan niet worden geminimaliseerd,” zegt hij.