Ik probeerde de Happify-app toen het leven overweldigend was, maar het maakte me niet gelukkiger

Mijn leven verandert nu sneller dan sinds ik afstudeerde. In één zomer begin ik aan een nieuwe baan en verhuis ik naar de andere kant van de stad tijdens een van de slechtste huizenmarkten in de recente geschiedenis, terwijl ik herstel van een beenoperatie. Hoewel de meeste van deze veranderingen positief zijn, ben ik aan de randen aan het rafelen. Ik wilde een app vinden die me zou helpen gewoontes te ontwikkelen die mijn mentale gezondheid zouden behouden terwijl ik door deze overgangen ga. En in theorie had 
Happify de truc moeten doen.

Op het eerste gezicht lijkt Happify de ideale app voor mentale gezondheid. Het is relatief betaalbaar, beschikbaar op iOS- en Android-apparaten en barst van de activiteiten die door onderzoek worden ondersteund. De website van Happify zegt zelfs dat de “bewezen technieken van de app zijn ontwikkeld door vooraanstaande wetenschappers en experts die al tientallen jaren evidence-based interventies op het gebied van positieve psychologie , mindfulness en cognitieve gedragstherapie bestuderen .” Toch zou ik de app, na een maand te hebben gebruikt, niet aanbevelen. Hoewel de app me heeft geleerd over de psychologie van geluk en een verscheidenheid aan activiteiten bood waarvan onderzoek aantoont dat ze positieve emoties versterken , liet de uitvoering te wensen over. Lees verder om meer te weten te komen over waarom mijn ervaring met Happify tegenviel.

Hoe ik me heb aangemeld

Het downloaden van de app was gratis en ik had hem gratis kunnen gebruiken omdat er gratis content beschikbaar was. De gratis content bevatte een aantal activiteiten en bronnen die beschikbaar waren op de app, variërend van minigames tot artikelen over de wetenschap van geluk (gevolgd door een korte quiz) tot uitdagingen zoals een bewuste natuurwandeling. Al deze activiteiten worden ondersteund door onderzoek naar positieve psychologie, dat beweert dat hoewel mensen van nature negativiteit nastreven, onze hersenen kunnen veranderen en zich kunnen aanpassen aan nieuwe manieren van denken die onze kijk op het leven en de manier waarop we ons leven leiden, beïnvloeden.

Hoe ik de app heb gebruikt

Nadat ik me had aangemeld voor de betaalde versie, moest ik eerst beslissen of ik de app privé zou gebruiken of lid zou worden van de online community, een functie die ook beschikbaar is voor gratis leden. De eerste helft van de maand gebruikte ik de online community, maar ik vond het niet nuttig. Elke keer dat ik de communitypagina bezocht, werd ik geconfronteerd met een reeks berichten die varieerden van bemoedigende verhalen over de mentale gezondheidsreizen van mensen tot bekentenissen van willekeurige vreemden die met inhoudswaarschuwingen hadden moeten komen voor ervaringen zoals huiselijk geweld . Na twee weken heb ik de functie uitgeschakeld. 

Een voorbeeld hiervan was: “Hoe vaak voelde u zich de afgelopen maand vrolijk, uitbundig, geïnspireerd of ontzagwekkend?” Hoewel ik verwachtte binnen een week of twee een vervolgbeoordeling te ontvangen, werd mij tijdens mijn ervaring nooit een andere enquête aangeboden. Ik had graag het succes van de app (of het gebrek daaraan) willen bijhouden met een andere enquête.

Toen ik de enquête had ingevuld, verscheen er een scherm dat leek op een berichten-app. Er verschenen meteen meerdere berichten en ze waren van mijn “therapeutische assistent”, Taylor, die uitlegde dat ze mijn “persoonlijke Twill-gids” waren en me zouden helpen met een aantal activiteiten en bij me zouden inchecken ( Twill is het bedrijf dat Happify bezit). Ik werd toen gedwongen om te antwoorden “Leuk je te ontmoeten 👋” (inclusief emoji’s), omdat dat de enige beschikbare optie was. 

Daarna legden ze uit dat ze me zouden laten zien hoe ik “het maximale uit Twill kon halen op basis van de persoonlijke behoeften en voorkeuren die ik wilde delen.” Ik had toen alleen de optie om te antwoorden “Klinkt goed”, waarop ze uitlegden dat ik “Ik weet het niet” kon typen als ik ooit hulp nodig had en dat ze leerden terwijl ze bezig waren en me vroegen om geduld te hebben als ze een fout maakten. Ze zeiden ook dat alles wat ik ze vertelde vertrouwelijk was. De enige optie die ik had, was om te antwoorden “Ik snap het” en “Ik ben er klaar voor” toen ze vroegen “Klaar om te beginnen?” 

Vervolgens stelde Taylor mij een reeks vragen om mijn route voor mij te personaliseren, zoals: “Welke hobby of activiteit brengt je het meeste plezier?” (Ik betwijfel of ze daadwerkelijk wisten wat sleehockey is) en welke negatieve emotie (uit een meerkeuzelijst) ik het meest wilde verminderen.

Ik vermoed ook dat Taylor een AI-chatbot is, geen echt mens, maar ik heb geen manier om dit zeker te weten, wat op zichzelf al alarmerend is. Ik ben over het algemeen op mijn hoede voor AI-chatbots die worden gebruikt in de geestelijke gezondheidszorg. En mijn angsten zijn niet zonder bewijs: volgens dit NPR-verhaal heeft de National Eating Disorders Association (NEDA) in mei haar door mensen gerunde hulplijn gesloten ten gunste van een AI-chatbot. Het programma stopte minder dan een dag later toen de chatbot begon met het geven van advies over gewichtsverlies. Hoef ik nog meer te zeggen?

Ik betwijfel of Taylor, als ze een AI zijn, is ontworpen om een ​​hulplijn te vervangen. Hun bevestiging dat onze interactie vertrouwelijk was, deed me echter denken aan wat een therapeut zou zeggen. Niemand zou een AI als therapeut moeten zien. 

Tracks van Happify gebruiken

Nadat ik mijn gesprek met Taylor had afgerond, moest ik kiezen welke ‘track ik wilde volgen’. In eerste instantie wist ik niet zeker wat de app bedoelde met ‘track’. Ik gokte (correct) dat elke track een andere set activiteiten was, maar ik weet niet hoeveel de tracks van elkaar verschilden. Elke track had een titel die het doel van de activiteiten in de track suggereerde, de naam van de therapeut die de track had gemaakt en een beschrijving van waarvoor de track was ontworpen. Er was echter geen indicatie van wat elke track daadwerkelijk inhield. Sommige tracks waren gemarkeerd als ‘aanbevolen’ en/of ‘digitale coach’. Omdat het pictogram naast ‘digitale coach’ overeenkwam met het pictogram dat Taylor in hun berichten gebruikte, sloeg ik die tracks helemaal over. 

De tientallen aangeboden tracks varieerden in thema, van tracks die zich richtten op slaap tot omgaan met stress tot het bestrijden van eenzaamheid tot omgaan met racisme . Als voormalig creatief schrijven-hoofdvak koos ik de “artistieke” track in de hoop dat ik mijn weg door mijn grote verhuizing zou kunnen schrijven. 

Er waren drie hoofdtypen activiteiten in de tracks die ik koos: korte artikelen en video’s over de wetenschap van geluk, gevolgd door een quiz, minigames en activiteiten die ik op mijn telefoon kon doen, en activiteiten die me aanspoorden om een ​​vaardigheid in mijn echte leven te implementeren. Elke activiteit leverde me punten op voor een van de zes statistieken: “savor”, “thank”, “aspire”, “give”, “empathize” en “revive”. Nadat ik een bepaald aantal punten had verdiend in een bepaalde vaardigheid, zou ik die vaardigheid levelen en toegang krijgen tot moeilijkere minigame-levels. 

Als ik in een bepaalde tijd (ik denk een week, maar de app heeft dat nooit duidelijk gemaakt) niet genoeg activiteiten had gedaan, kreeg ik via de app een melding dat ik geen tijd meer had om een ​​medaille voor mijn parcours te krijgen. Ik besloot dan gewoon door te gaan met hetzelfde parcours. 

Afhankelijk van het type activiteit duurde elke oefening tussen de twee minuten en meerdere uren. Sommige vereisten een planning vooraf (zoals de hele week geld sparen om uit te geven aan een speciale gelegenheid), terwijl ik andere kon doen tijdens mijn ochtendlijke toiletroutine. 

Elke dag presenteerde de app me ongeveer drie activiteiten om te voltooien en gaf een lijst van de activiteiten die de komende dagen beschikbaar zouden zijn. Er waren ook een paar activiteiten die ik kon doen wanneer ik maar wilde via de “instant play”-functie: de minigames, de savor-uitdagingen, een begeleide meditatie, een optie om een ​​compliment te sturen naar een vriend via de meegeleverde afbeeldingen en een ademhalingsoefening waarbij de camera mijn hartslag bijhield. 

Er was ook een tab onderaan het scherm waar ik op kon klikken om toegang te krijgen tot schijnbaar eindeloze artikelen over mentale gezondheid (genaamd “The Upside”). Ik kon de artikelen filteren op onderwerp en me zelfs aanmelden om ze in mijn e-mailbox te ontvangen als ik dat wilde. 

Elke keer dat ik de app opende, wist ik niet wat ik kon verwachten of hoeveel tijd ik moest vrijmaken voor een bepaalde activiteit. Voor de meer vrije uitdagingen, als ik iets moest plannen dat planning vereiste, stelde ik het vaak dagenlang uit. De kortste activiteiten waren de artikelen/ en quizzen, maar vijf minuten nadat ik ze had voltooid, was ik alweer vergeten wat erop stond.

Naast de variabiliteit in de lengte van de oefening, versterkte het stats-systeem niet, omdat het geen nadruk legde op vaardigheden die onwaarschijnlijk leken. De app bood bijvoorbeeld verschillende oefeningen aan waarbij je naar geluiden uit de natuur moest luisteren terwijl je eindeloos naar een video van een strand of bos keek. Niet alleen werkte de audio niet altijd, maar elke oefening eindigde ermee dat ik punten verdiende voor mijn “savor”-stat. Omdat de hele oefening via mijn telefoon gebeurde, had ik niet het gevoel dat ik van iets genoot . En hoe kun je beter worden in het proeven van dingen? Je kunt beter worden in het onthouden om van dingen te genieten, maar dat was niet wat die oefeningen deden. Hierdoor voelden de statistieken betekenisloos. 

Deze deden me allemaal denken aan games die je in de app store kon kopen, maar dan met emotionele taal eraan verbonden. De meest voorkomende was een Angry Birds-kloon waarbij je puff balls met negatieve emoties moest neerschieten in plaats van varkens. 

Ik vond het verschrikkelijk. Ik heb een vreemde obsessie met het kijken naar YouTube-video’s over videogamedesign, ondanks het feit dat ik een onregelmatige gamer ben. Hierdoor wist ik wat Angry Birds zo’n verslavend spel maakt. De ontwerpers van Happify niet. De levels begonnen veel te moeilijk voor iemand die het spel nog nooit eerder had gespeeld en de mechanica niet duidelijk had uitgelegd. Bovendien waren de stenen die ik gebruikte om de puff balls te slaan te klein voor mijn toch al kleine vingers, waardoor het spel meer een test van fijne motoriek was dan een puzzelspel. 

Om het duidelijk te maken, videogames hebben over het algemeen een positief effect op de mentale gezondheid, waaronder het potentieel voorkomen van sommige gevallen van PTSS als ze direct na een traumatiserende gebeurtenis worden gespeeld. Deze onderzoeken gebruiken echter games die zijn gemaakt door professionele gamedesigners die weten hoe ze games aantrekkelijk kunnen maken. Er is niets aantrekkelijks aan een goedkopere versie van een game die ik speelde toen ik op de middelbare school zat. 

Op dat moment had een van mijn huidige huisgenoten moeite om nieuwe huisgenoten te vinden om de mensen te vervangen die ons appartement verlieten (inclusief ikzelf). Ze is een houtbewerker die een groot respect heeft voor termieten. Dus ik tekende een cartoon van een termiet voor ze nadat ik had onderzocht hoe de insecten eruit zien, en schreef: “Moge de termieten je zegenen op je zoektocht naar een woning.” 

Voordat ik aan de taak begon, was ik overweldigd door het proces van het vinden van een appartement. De hele affaire voelde alsof ik er geen controle over had, ondanks hoeveel uur per dag ik besteedde aan het praten met mijn nieuwe huisgenoten, het sms’en van onze makelaar en het scannen van webpagina’s naar beschikbare plekken.

Toen ik de tekening aan mijn huisgenoot gaf en een dikke knuffel van hem kreeg, had ik het gevoel dat ik enige controle had over het huisvestingsproces, ook al was het niet mijn huisvestingsproces. 

Voor- en nadelen

Hoewel Happify mij verschillende strategieën leerde om mijn geluk te verbeteren, werd mijn ervaring verpest door slecht game design en onvoorspelbaarheid. Dit zijn mijn voor- en nadelen voor de app als geheel.

Laatste gedachten

Happify maakte me niet gelukkiger. Ik kon me voorstellen dat het iemand uit een depressieve sleur kon helpen , omdat het je dwingt actie te ondernemen. Ik was echter niet depressief. Ik had geen behoefte aan meer dingen om te doen, ik had manieren nodig om mijn hoofd uit de paniekcyclus van de huizenmarkt te halen. Dit was waarschijnlijk de reden waarom de meest effectieve oefeningen degene waren die me van mijn computer en van de appartementenlijsten afhaalden. En hoewel de app beweerde mijn geluk bij te houden, kreeg ik aan het begin van de ervaring alleen een geluksenquête aangeboden.

Ik verwachtte een goed georganiseerde ervaring die me zou vertellen wat ik moest doen en wanneer ik het ongeveer moest doen. In plaats daarvan kreeg ik in bijna elke fase te veel opties voorgeschoteld, zonder een duidelijk begrip van hoe de opties van elkaar verschilden totdat ik er een koos. Hoewel de oefeningen veel variatie boden, waren ze te onvoorspelbaar om in mijn dag in te plannen. 

Hoewel de website van Happify terecht stelt dat de app sterke wetenschap gebruikt om het welzijn van gebruikers te ondersteunen, vermeldt het niet hoe slecht die wetenschap wordt geleverd. Als je overweegt om Happify te proberen, geef die $ 15 dan uit aan een leuk videospel en een boek over de wetenschap van geluk. Het brengt je veel verder.