Sluit deze videospeler
Een vroeg gebruik van de term “psychopathologie” dateert uit 1913 toen het boek General Psychopathology voor het eerst werd geïntroduceerd door Karl Jaspers, een Duits/Zwitserse filosoof en psychiater. Dit nieuwe raamwerk voor het begrijpen van de mentale ervaring van individuen volgde op een lange geschiedenis van verschillende pogingen om betekenis te geven aan “abnormale ervaringen.”
Inhoudsopgave
Wat is psychopathologie?
Hoe definiëren we psychopathologie momenteel? Kortom, deze discipline kan worden opgevat als een diepgaande studie van problemen gerelateerd aan mentale gezondheid. Net zoals pathologie de studie is van de aard van ziekte (inclusief oorzaken, ontwikkeling en uitkomsten), is psychopathologie de studie van dezelfde concepten binnen het domein van mentale gezondheid (of ziekte).
Deze studie van psychische aandoeningen kan een lange lijst van elementen omvatten: symptomen, gedragingen, oorzaken ( genetica , biologie, sociale factoren, psychologie), beloop, ontwikkeling, categorisering, behandelingen, strategieën en meer.
Op deze manier draait psychopathologie om het onderzoeken van problemen die verband houden met mentale gezondheid: hoe ze te begrijpen, hoe ze te classificeren en hoe ze op te lossen. Hierdoor strekt het onderwerp psychopathologie zich uit van onderzoek tot behandeling en bestrijkt elke stap daartussenin. Hoe beter we kunnen begrijpen waarom een mentale stoornis zich ontwikkelt, hoe gemakkelijker het zal zijn om effectieve behandelingen te vinden.
Zeer goed / Brianna Gilmartin
Tekenen van psychopathologie
Tekenen van psychopathologie variëren afhankelijk van de aard van de aandoening. Enkele tekenen dat iemand een vorm van psychopathologie ervaart, zijn:
- Veranderingen in eetgewoonten
- Veranderingen in stemming
- Overmatige bezorgdheid, angst of vrees
- Gevoelens van nood
- Onvermogen om zich te concentreren
- Prikkelbaarheid of boosheid
- Weinig energie of gevoelens van vermoeidheid
- Slaapverstoringen
- Gedachten aan zelfbeschadiging of zelfmoord
- Problemen met het dagelijks leven
- Terugtrekking uit activiteiten en vrienden
Diagnostische systemen
Professionals die zich bezighouden met onderzoek en behandeling van psychopathologie moeten systemen gebruiken om tot conclusies te komen over de beste behandelmethode. Deze systemen worden gebruikt om te classificeren wat als psychische stoornissen wordt beschouwd. Momenteel zijn de meest gebruikte systemen voor het classificeren van psychische aandoeningen in de Verenigde Staten de volgende.
Diagnostisch en statistisch handboek voor psychische stoornissen (DSM)
De Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) is gemaakt door de American Psychiatric Association (APA) als een beoordelingssysteem voor psychische aandoeningen. De DSM-5-TR (Text Revisions) die in 2022 werd gepubliceerd, is de huidige editie en bevat identificeerbare criteria die professionals in de geestelijke gezondheidszorg gebruiken om tot een specifieke diagnose te komen.
De criteria en lijst met stoornissen veranderen soms naarmate er nieuw onderzoek verschijnt. Enkele voorbeelden van stoornissen die in de DSM-5-TR worden genoemd, zijn onder meer een ernstige depressieve stoornis, bipolaire stoornis , schizofrenie, paranoïde persoonlijkheidsstoornis en sociale angststoornis .
Internationale Classificatie van Ziekten (ICD)
De ICD is een systeem dat lijkt op de DSM. De ICD, inmiddels in zijn elfde versie, werd meer dan een eeuw geleden ontwikkeld en werd overgenomen door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) toen deze in 1948 werd opgericht. Dus, hoe verschilt de ICD-11 van de DSM-5-TR?
Ten eerste wordt de ICD-11 geproduceerd door een wereldwijd agentschap (de Wereldgezondheidsorganisatie), terwijl de DSM-5-TR wordt geproduceerd door een nationale beroepsvereniging (de American Psychiatric Association). De ICD-11 is goedgekeurd door de Wereldgezondheidsvergadering, die bestaat uit gezondheidsministers van 193 WHO-lidstaten.
Ten tweede is het doel van de ICD-11 om de ziektelast wereldwijd te verminderen. Het omvat zowel medische als mentale gezondheidsdiagnoses. Ten derde is de ICD-11 gratis beschikbaar op internet. Daarentegen moet de DSM worden gekocht en de American Psychiatric Association haalt inkomsten uit de verkoop van het boek en gerelateerde producten.
Toch is de DSM-5-TR de standaard voor classificatie onder Amerikaanse professionals in de geestelijke gezondheidszorg en wordt deze over het algemeen gebruikt voor behandelplanning en verzekeringsdoeleinden.
Onderzoeksdomeincriteria (RDoC)
Naast deze standaardsystemen voor het classificeren van psychische stoornissen, bestaat er ook een opkomend gebied van onderzoek en theorie dat afstapt van het checklistformaat voor het stellen van diagnoses. Omdat het mogelijk is om symptomen van een psychische ziekte te hebben , maar niet te voldoen aan de criteria voor een officiële diagnose, bieden studies van beschrijvende psychopathologie hoop voor een beter systeem van begrip.
De RDoC is een onderzoekskaderinitiatief van het National Institute of Mental Health (NIMH) op basis van translationeel onderzoek uit gebieden zoals neurowetenschappen, genomica en experimentele psychologie . Op deze manier is de RDoC betrokken bij het beschrijven van de tekenen en symptomen van psychopathologie in plaats van ze te groeperen in stoornissen zoals historisch is gedaan met de DSM en ICD.
Het RDoC is primair gericht op het plannen en financieren van onderzoek.
Wie werken er in de psychopathologie?
Net zoals de reikwijdte van psychopathologie breed is, van onderzoek tot behandeling, zo is ook de lijst met typen professionals die doorgaans betrokken zijn bij het veld. Op het onderzoeksniveau vindt u onderzoekspsychologen, psychiaters, neurowetenschappers en anderen die proberen de verschillende manifestaties van psychische stoornissen die in de klinische praktijk worden gezien, te begrijpen.
Op klinisch niveau zul je veel soorten professionals vinden die proberen de diagnostische systemen toe te passen die er zijn om effectieve behandelingen te bieden aan individuen die leven met psychopathologie. Deze kunnen het volgende omvatten en meer:
- Klinisch psychologen
- Adviseurs
- Criminologen
- Huwelijks- en gezinstherapeuten
- Verpleegkundig specialisten
- Psychiatrische verpleegkundigen
- Psychiaters
- Maatschappelijk werkers
- Sociologen
Psychopathologie identificeren
Hoe bepalen psychologen en psychiaters wat verder gaat dan normaal gedrag en het terrein van de ‘psychopathologie’ betreedt? Psychiatrische stoornissen kunnen worden opgevat als problemen op vier gebieden: afwijkend gedrag, nood, disfunctie en gevaar.
Als u bijvoorbeeld symptomen van depressie ervaart en naar een psychiater gaat, wordt u beoordeeld op basis van een lijst met symptomen (meestal die in de DSM-5-TR):
- Deviantie : Deze term verwijst naar gedachten, emoties of gedragingen die afwijken van wat gebruikelijk is of in strijd zijn met wat acceptabel wordt geacht in de maatschappij. In het geval van depressie kunt u gedachten van schuld of waardeloosheid melden die niet gebruikelijk zijn onder andere mensen.
- Distress : Dit symptoom verwijst naar negatieve gevoelens die iemand voelt of die ongemak veroorzaken bij anderen in de buurt van die persoon. In het geval van depressie kunt u extreme gevoelens van distress melden over verdriet of schuld.
- Disfunctie : Bij dit symptoom zoeken professionals naar het onvermogen om dagelijkse functies uit te voeren, zoals naar het werk gaan. In het geval van depressie kunt u melden dat u ‘s ochtends niet uit bed kunt komen of dat dagelijkse taken u veel langer kosten dan ze zouden moeten.
- Gevaar : Deze term verwijst naar gedrag dat u of iemand anders in een nadelige positie kan brengen. In het geval van depressie kan dit betekenen dat u meldt dat u gedachten heeft over zelfmoord of uzelf pijn wilt doen.
Op deze manier kunt u zien dat het onderscheid tussen normaal en psychopathologisch gedrag afhangt van de manier waarop problemen u of de mensen om u heen beïnvloeden.
Vaak wordt pas een diagnose gesteld als er een crisissituatie ontstaat, wanneer iemand in contact komt met een medische of geestelijke gezondheidszorgprofessional.
Oorzaken
Er is niet één oorzaak voor psychopathologie. Er zijn een aantal factoren die het risico op psychische aandoeningen kunnen vergroten, waaronder:
- Biologische factoren, waaronder genen en hersenchemie
- Chronische medische aandoeningen
- Familieleden met een psychische aandoening
- Gevoelens van isolatie
- Gebrek aan sociale steun
- Middelen- of alcoholgebruik
- Traumatische of stressvolle ervaringen
Het is ook belangrijk om te beseffen dat mentale gezondheid in de loop van de tijd kan veranderen. De Centers for Disease Control and Prevention (CDC) suggereert dat 50% van alle mensen op een bepaald moment in hun leven de diagnose van een psychische aandoening krijgt.
Typen
Enkele van de verschillende soorten psychopathologie omvatten, maar zijn niet beperkt tot:
- Angststoornissen
- Bipolaire stoornissen
- Depressieve stoornissen
- Verstorende, impulscontrole- en gedragsstoornissen
- Dissociatieve stoornissen
- Eetstoornissen
- Neurocognitieve stoornissen
- Neurologische ontwikkelingsstoornissen
- Obsessieve-compulsieve stoornissen
- Persoonlijkheidsstoornissen
- Schizofreniespectrum en andere psychotische stoornissen
- Slaapstoornissen
- Somatische symptoomstoornissen
- Middelgerelateerde stoornissen
- Trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Dimensionale versus categorische definities
Het is makkelijk te zien dat er historisch gezien wat onenigheid is geweest over wat een psychische aandoening is. Tegelijkertijd is er, zelfs in het huidige veld, onenigheid over hoe psychische aandoeningen het beste geconceptualiseerd kunnen worden.
Zijn alle stoornissen in de DSM afzonderlijk van elkaar te onderscheiden, of zijn er overkoepelende factoren van hogere orde die een rol spelen bij psychische aandoeningen en die beter kunnen verklaren waarom sommige mensen met meerdere ziekten worden gediagnosticeerd ( comorbiditeit genoemd )?
Uit sommige onderzoeken blijkt dat er neuropsychologische dimensies zijn die de huidige diagnostische categorieën overstijgen. Hierbij wordt gewezen op de problemen die inherent zijn aan de ‘checklist’-benadering van geestelijke gezondheid.
Het kan misleidend zijn om stoornissen als aparte groepen te beschouwen, omdat er zoveel overlappingen kunnen zijn tussen mensen met verschillende stoornissen (en er zoveel verschillen kunnen zijn tussen mensen met dezelfde stoornis).
Hopelijk worden er in de toekomst betere diagnostische systemen ontwikkeld die rekening houden met al deze problemen op het gebied van psychopathologie.
Geschiedenis van de studie van psychische aandoeningen
We hebben een lange weg afgelegd sinds het allereerste begin van het proberen om psychische aandoeningen te begrijpen. Hoewel mensen met psychische problemen nog steeds te maken hebben met stigma en een gebrek aan begrip, was dat vroeger heel anders.
Hippocrates, de Griekse arts uit de 4e eeuw v.Chr., verwierp het idee van kwade geesten en betoogde in plaats daarvan dat geestesziekte een ziekte van de hersenen was die verband hield met onevenwichtigheden van lichaamssappen, of chemicaliën in de lichaamsvloeistoffen. Rond dezelfde tijd betoogde de filosoof Plato dat geestelijke nood te maken had met kwesties van deugd, moraal en de ziel.
Als je in de 16e eeuw leefde met een psychisch probleem, was de kans groot dat je niet zo goed behandeld werd. In die tijd werd een psychische aandoening vaak bekeken vanuit een religieus of bijgelovig oogpunt. Daarom werd aangenomen dat mensen die vreemd gedrag vertoonden, overgenomen moesten zijn door boze geesten of demonen. De remedie? Je zou gemarteld kunnen worden om je weer bij zinnen te brengen. Als dat niet werkte? Executie.
Later, in de 19e eeuw, nam de interesse in de rol van de kindertijd en trauma in de ontwikkeling van psychische aandoeningen toe. In het kielzog van dit tijdperk introduceerde Sigmund Freud gesprekstherapie om met deze onopgeloste problemen uit de kindertijd om te gaan.
Tegenwoordig begrijpen we veel meer over psychische aandoeningen en gelukkig zijn er ook steeds meer behandelingen beschikbaar.
Een woord van Verywell
Zijn we dichter bij een passend begrip van psychopathologie? Dat is nog onderwerp van discussie. We zijn echter zeker gevorderd in de richting van een onderzoeksprogramma dat veelbelovend is voor het karakteriseren van psychopathologie op steeds behulpzamere manieren.