6 błędnych poglądów na temat depresji, według terapeuty

Mówią: „Pisz o tym, co wiesz”, ale jako terapeuta lubię myśleć: „Lecz to, co wiesz”.

Codziennie zmagam się z depresją — zarówno jako „zwykła osoba” żyjąca na tym świecie, jak i jako terapeutka. Generalnie jestem dość spokojną osobą, ale jest kilka sposobów, aby mnie popchnąć, aż mój wewnętrzny New Jerseyan wyjdzie na wierzch, a nadmierne upraszczanie depresji jest jednym z nich.

Jasne, patrząc z zewnątrz, depresja nie zawsze ma sens. Może wyglądać jak przesadna reakcja na pewien stresor lub nawet reakcja „na nic”. Kiedy czuję się dobrze, nawet ja mam trudności ze zrozumieniem, jak mogłem czuć się tak przygnębiony z powodu pewnych rzeczy.

Misją mojego życia jest pomóc innym poczuć się mniej samotnymi w obliczu swojego cierpienia, dlatego też, niezależnie od tego, czy mogę pomóc Ci inaczej spojrzeć na depresję bliskiej Ci osoby, czy pomóc Ci poczuć się zauważonym, przedstawiam sześć rzeczy, które ludzie błędnie rozumieją w kontekście depresji i co chciałabym, aby wiedzieli.

Nie ma „powodu” do depresji

Czy możemy przestać z tym? Słyszałem, jak ludzie używają tego do opisu czyjejś depresji; ja użyłem tego do opisu mojej własnej depresji. Na początek, obwinianie siebie — lub kogoś innego obwiniającego ciebie — nie pomoże.

Patrząc na mnie z zewnątrz, można powiedzieć, że „nie mam powodu, żeby być przygnębionym”. (Czy widzisz moje wielkie cudzysłowy?) Jestem niesamowicie uprzywilejowaną osobą pod wieloma względami i żyję życiem, które w dużej mierze kocham — a moje traumatyczne doświadczenia i predyspozycje genetyczne oznaczają, że czasami ten wiewiórczy organ w mojej czaszce po prostu nie ma zasobów, aby zwalczyć czynnik stresujący, podobnie jak nasz układ odpornościowy nie zawsze ma siłę, aby zwalczyć nowy szczep grypy.

Możesz po prostu „otrząsnąć się”

Niezależnie od tego, w co Instagram lub TikTok mogą Cię przekonać, pozbycie się depresji nie jest takie proste jak „jeden szybki trik”. Może to działa u kilku szczęśliwców, ale dla większości ludzi nie jest to takie proste — i to również nie jest Twoja wina. Tak samo jak nie obwiniałbyś siebie za raka w stadium IV w porównaniu ze stadium III (mamy nadzieję!), tak samo ciężkość Twojej depresji nie jest Twoją winą.

Depresja, podobnie jak większość innych chorób psychicznych, istnieje na kontinuum. Może się to wahać od kilku objawów powszechnie kojarzonych z depresją (tj. obniżony nastrój, zmęczenie, utrata apetytu), ale niewystarczających do postawienia diagnozy — aż do poważnego zaburzenia depresyjnego, które może poważnie ograniczyć zdolność do dbania o siebie i może obejmować hospitalizację. 

Choć możesz mieć dobre intencje, opowiadanie komuś o tym, jak ta jedna mała rzecz wyleczyła twoją depresję, może w najlepszym wypadku sprawić, że ta osoba poczuje się niesłyszana, a w najgorszym – zwiększyć poczucie wstydu i stygmatyzacji.

Jeśli nie jesteś w moim ciele i mózgu i nie znajdujesz się w dokładnie takich samych okolicznościach jak ja, to to, co zadziałało u ciebie, prawdopodobnie nie zadziała u mnie — i odwrotnie.

Że jest przygnębiający „wygląd”

Depresja wygląda jak ponury nastolatek w swoim pokoju ubrany na czarno; wygląda też jak wesoła blond pisarka tego tekstu, która zazwyczaj ubiera się przynajmniej w kilka jaskrawych kolorów na raz. Depresja może też wyglądać jak osoba w twoim lustrze lub w twoim domu.

Podczas gdy niektóre osoby o melancholijnym temperamencie mogą być bardziej podatne na depresję, osoby, które wydają się otwarte i ekstrawertyczne, również zmagają się z depresją. Tę depresję można podzielić na kilka kategorii: depresja „uśmiechnięta” , depresja wysokofunkcjonalna , depresja maskowana. Często są to osoby, u których „najmniej spodziewałbyś się” depresji.

Kiedy po raz pierwszy ujawniłem na swoim blogu prawie dekadę temu, że zmagam się z depresją, pracowałem na pełen etat, trenowałem do maratonów, byłem wolontariuszem, starałem się utrzymać intensywne życie towarzyskie. Ciągle się śmiałem i opowiadałem dowcipy. Rzadko miałem wolny wieczór w kalendarzu.

„Jestem ekstrawertykiem!” Powiedziałbym ci wtedy. Ale prawda była taka, że ​​moje myśli były zbyt ciemne, abym mógł być sam, a mój perfekcjonizm był zbyt głęboki, abym mógł przyznać się – przed sobą lub przed kimkolwiek innym – że jestem w depresji.

Jedynymi metodami leczenia są SSRI i terapia rozmową

To „dobry” czas na depresję. Przez długi czas postęp w leczeniu depresji był żenująco niewielki. Większość nowoczesnych leków na depresję opiera się na teoriach z lat 50. i 60. XX wieku .

Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) i terapia rozmową do niedawna były głównymi dostępnymi metodami leczenia depresji dla większości ludzi. SSRI mają skutki uboczne, a terapia rozmową może być bardzo kosztowna. (Mając to na uwadze, obie mogą być również bardzo skuteczne.)

Ponadto Agencja ds. Żywności i Leków opublikowała niedawno wytyczne dotyczące badań klinicznych leków psychodelicznych , co powszechnie uważa się za krok, który toruje drogę do zatwierdzenia substancji psychodelicznych przez FDA w ciągu najbliższych kilku lat.

Depresja wpływa tylko na mózg

„Nie jestem przygnębiony!” 

Słyszałem to niezliczoną ilość razy. Osoba nie czuje się smutna, beznadziejna ani samobójcza.

„Po prostu” mają problemy ze snem i jedzeniem, i „losowo” stracili na wadze. Albo może mają mnóstwo bólów i są stale wyczerpani w ciągu dnia. Wiadomość: Nasze mózgi są w rzeczywistości częścią naszego ciała! W rzeczywistości kontrolują wszystko!

Że jesteś sam

Kiedy depresja wbija szpony, czujesz się, jakbyś toczył daremną walkę jako armia składająca się z jednej osoby. Ale prawda jest taka, że ​​często to depresja sprawia, że ​​tak się czujesz; osoby z poważnym zaburzeniem depresyjnym częściej obwiniają siebie niż innych, a następnie starają się zdystansować, aby uciec od środowiska wywołującego wstyd.

Niestety, przy wskaźnikach depresji wyższych niż kiedykolwiek, jest duże prawdopodobieństwo, że znasz kogoś, kto zmagał się z depresją. Nawet jeśli uważasz, że nikt, kogo znasz, nie przeszedł epizodu depresyjnego, pamiętaj, że oglądasz jego najlepsze momenty.