Zaburzenia osobowości klastra B

Zaburzenia osobowości mogą być mylące, ponieważ wiele z nich ma podobne lub nawet nakładające się cechy. Aby lepiej odróżnić jedno od drugiego, piąte wydanie Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5) pogrupowało różne zaburzenia w trzy grupy, z których każda charakteryzuje się wspólną i odrębną cechą osobowości.

Według Narodowego Instytutu Zdrowia Psychicznego (NIMH) 9,1 procent Amerykanów powyżej 18 roku życia cierpi na co najmniej jedno zaburzenie osobowości.

Zrozumienie zaburzeń osobowości

Twoja osobowość jest definiowana przez to, jak myślisz, zachowujesz się i czujesz. Zaburzenie osobowości nie polega po prostu na myśleniu, odczuwaniu lub zachowywaniu się inaczej niż można by się spodziewać. Jest to uporczywe odstępstwo od oczekiwań kulturowych, które powoduje niepokój i utrudnia funkcjonowanie. 

Klasyfikacja zaburzeń klastra B

Istnieje 10 określonych typów zaburzeń osobowości, które DSM-5 dzieli na trzy grupy. Grupa A jest definiowana jako dziwne lub ekscentryczne zachowanie, które według szacunków dotyka 7,2% dorosłych w krajach zachodnich; zaburzenia osobowości grupy C składają się z zachowań lękowych i lękowych, dotykających 6,7% dorosłych; zaburzenia osobowości grupy B charakteryzują się dramatycznym, nadmiernie emocjonalnym lub nieprzewidywalnym myśleniem lub zachowaniem i według doniesień dotykają 5,5% dorosłych.

Podobnie jak w przypadku innych zaburzeń osobowości i nastroju , schorzenia te mogą się na siebie nakładać i współistnieć, wymagając odmiennego podejścia do leczenia i opieki.

Zaburzenie osobowości antyspołecznej

Według definicji DSM-5,  antyspołeczne zaburzenie osobowości  to uporczywy wzorzec lekceważenia praw innych, który zaczyna się w dzieciństwie i trwa w wieku dorosłym.

Osoby z antyspołecznym zaburzeniem osobowości zostały opisane jako pozbawione empatii (umiejętności wczucia się w sytuację innej osoby, aby zrozumieć jej uczucia). Często zachowują się nieodpowiedzialnie, kłamią, kradną lub wielokrotnie łamią prawo. Antyspołeczne zaburzenie osobowości charakteryzuje się impulsywnym zachowaniem , agresją, lekkomyślnością, lekceważeniem własnego bezpieczeństwa lub bezpieczeństwa innych osób oraz brakiem wyrzutów sumienia z powodu wyrządzonych krzywd. 

Zaburzenie osobowości z pogranicza : zaburzenie typu borderline

Zaburzenie osobowości typu borderline (BPD) wiąże się ze specyficznymi problemami w  relacjach interpersonalnych , obrazem własnej osoby, emocjami, zachowaniami i myśleniem.

Osoby z BPD mają tendencję do niestabilnych i  intensywnych związków oraz są podatne na częste kłótnie i rozstania. Charakteryzuje je strach przed porzuceniem i mają bardzo negatywny obraz siebie. Osoby z BPD często mówią, że czują się, jakby były na emocjonalnym rollercoasterze , przechodząc od euforii do depresji w ciągu kilku minut. 

Kolejną cechą charakterystyczną BPD jest skłonność do podejmowania ryzykownych zachowań, takich jak szaleństwo zakupów, nadużywanie alkoholu lub narkotyków, uprawianie rozwiązłego seksu, objadanie się lub samookaleczanie (np. cięcie się lub próby samobójcze).

Zaburzenie osobowości narcystycznej

Kluczowe cechy narcystycznego zaburzenia osobowości , według DSM-5, obejmują wygórowane poczucie własnej wartości, brak empatii i zachowanie polegające na szukaniu uwagi.  Osoby z tym zaburzeniem często uważają się za wyjątkowe i zasługujące na specjalne traktowanie. Będą wymagać nadmiernej uwagi, wykorzystywać innych i nie będą w stanie postrzegać ani okazywać empatii.

Osoby z narcystycznym zaburzeniem osobowości będą również wyolbrzymiać swoje osiągnięcia i fantazjować o byciu potężnym, atrakcyjnym i odnoszącym sukcesy. Podczas gdy nie będą zainteresowane uczuciami i potrzebami innych, często będą mieć nieuzasadnione oczekiwania co do tego, co inni powinni dla nich zrobić. Zazdrość o innych jest powszechna, podobnie jak przekonanie, że są aktywnie zazdrośni przez innych.

Zaburzenie osobowości histrionicznej

Najbardziej charakterystyczną cechą histrionicznego zaburzenia osobowości jest szybka zmiana między dramatycznym wyrażaniem emocji a zachowaniem mającym na celu nadmierne zwracanie na siebie uwagi.  z tym zaburzeniem nie lubią, gdy ktoś inny otrzymuje więcej uwagi i będą angażować się w dramatyczne, uwodzicielskie lub seksualnie prowokacyjne zachowania i/lub wykorzystywać wygląd fizyczny, aby odzyskać uwagę.

Osoby z histrionicznym zaburzeniem osobowości mogą uważać, że relacje osobiste są silniejsze, niż są w rzeczywistości, używać dramatycznych stwierdzeń, aby wyrazić opinie i łatwo ulegać wpływom innych. Mają również tendencję do nadmiernego przejmowania się swoim wyglądem fizycznym.

Powoduje

Twoja osobowość — sposób, w jaki myślisz, czujesz i zachowujesz się — w dużej mierze kształtuje się w dzieciństwie. Twój temperament, środowisko i osobiste doświadczenia — wszystko to współdziała, aby kształtować twoją osobowość.

Dokładne przyczyny zaburzeń osobowości pozostają niejasne, ale uważa się, że są one uwarunkowane genetycznie, co sugeruje, że nasz temperament może być w pewnym stopniu dziedziczony. Według badań przeprowadzonych przez University of Louisville School of Medicine, pewne nieprawidłowości mózgu są powszechne u osób z zaburzeniami osobowości klastra B, co sugeruje, że mogą być one wrodzone i predysponowane do zaburzeń zdrowia psychicznego od urodzenia. 

Za czynniki przyczyniające się do tego stanu uważa się również traumę z dzieciństwa, nadużycia, chaos, niestabilność lub rodzinną historię zaburzeń osobowości.

Diagnoza

Unikaj pokusy diagnozowania siebie lub bliskiej osoby pod kątem zaburzeń osobowości. Tylko przeszkolony specjalista zdrowia psychicznego może dokładnie zdiagnozować zaburzenie osobowości na podstawie przeglądu i charakterystyki objawów. Jeśli uważasz, że Ty lub bliska Ci osoba macie zaburzenia osobowości, porozmawiaj ze swoim lekarzem.

Diagnozę stawia się na podstawie badania fizykalnego, oceny psychiatrycznej i spełnienia szczegółowych kryteriów określonych w DSM-5.

Leczenie

Leczenie może w dużym stopniu pomóc Ci osiągnąć lepszą jakość życia. Dwiema najczęstszymi metodami leczenia są psychoterapia i leki. Jeśli Twoja sytuacja tego wymaga, możesz potrzebować hospitalizacji lub skierowania do programu leczenia stacjonarnego.

Psychoterapia

Zazwyczaj najlepszym leczeniem zaburzeń osobowości jest psychoterapia, znana również jako terapia rozmową lub doradztwo. Możesz nauczyć się pewnych umiejętności życiowych, które pomogą ci radzić sobie z emocjami, a także nauczyć się, jak odpowiednio reagować i zarządzać swoimi relacjami.

Najczęściej stosowanymi rodzajami psychoterapii w przypadku zaburzeń osobowości są:

• Terapia dialektyczno-behawioralna (DBT)
• Terapia poznawczo-behawioralna (CBT)
• Psychoanaliza
• Terapia grupowa

Istotnym elementem psychoterapii jest również samokształcenie i doskonalenie umiejętności radzenia sobie.

Leki

Chociaż Agencja ds. Żywności i Leków nie zatwierdziła żadnych leków do leczenia zaburzeń osobowości, współistniejące objawy depresji, lęku lub choroby afektywnej dwubiegunowej zazwyczaj leczy się za pomocą:

• Leki przeciwdepresyjne: Mogą pomóc, jeśli masz objawy depresji, takie jak obniżony nastrój, gniew, poczucie beznadziei, bezwartościowości lub drażliwość.
• Leki przeciwlękowe: Jeśli masz problemy z lękiem lub bezsennością, te leki mogą pomóc złagodzić objawy. Mogą jednak również prowadzić do zwiększonej impulsywności u niektórych osób.
• Leki przeciwpsychotyczne: U osób, u których zdiagnozowano psychozę lub skrajne stany lękowe, leki przeciwpsychotyczne mogą okazać się pomocne w normalizacji podwyższonego nastroju.
• Stabilizatory nastroju: Te leki mogą pomóc zrównoważyć nastrój, dzięki czemu wahania nastroju będą rzadsze lub poważniejsze. Mogą również pomóc zmniejszyć impulsywne zachowanie i agresję.