Biografia Erika Eriksona (1902-1994)

Erik Erikson jest najbardziej znany ze swojej słynnej teorii rozwoju psychospołecznego i koncepcji kryzysu tożsamości . Jego teorie oznaczały ważną zmianę w myśleniu o osobowości ; zamiast skupiać się po prostu na wydarzeniach z wczesnego dzieciństwa, jego teoria psychospołeczna bada, w jaki sposób wpływy społeczne wpływają na nasze osobowości przez całe nasze życie.

Teoria stadiów rozwoju psychospołecznego Eriksona wzbudziła zainteresowanie i badania nad rozwojem człowieka w ciągu całego życia. Erikson, psycholog ego, który studiował z Anną Freud, rozszerzył teorię psychoanalityczną , badając rozwój w ciągu całego życia, w tym wydarzenia z dzieciństwa, dorosłości i starości.

Życie Erika Ericksona

Dowiedzenie się więcej o życiu Erika Ericksona pomaga lepiej zrozumieć, co skłoniło go do zainteresowania się i stworzenia teorii psychologicznych. Oto, co wiemy.

Dzieciństwo

Erik Erikson urodził się 15 czerwca 1902 r. we Frankfurcie w Niemczech. Jego młoda żydowska matka, Karla Abrahamsen, przez pewien czas wychowywała Erika sama, zanim wyszła za mąż za lekarza, dr. Theodore’a Hombergera. Fakt, że Homberger nie był jego biologicznym ojcem, był ukrywany przed Eriksonem przez wiele lat. Kiedy w końcu dowiedział się prawdy, Erikson został z uczuciem zagubienia co do tego, kim naprawdę był.

„Powszechną historią było to, że jego matka i ojciec rozstali się przed jego narodzinami, ale pilnie strzeżonym faktem było to, że był dzieckiem swojej matki ze związku pozamałżeńskiego. Nigdy nie widział swojego biologicznego ojca ani pierwszego męża swojej matki.” — nekrolog Eriksona ,  The New York Times,  13 maja 1994 r.

Kształtowanie tożsamości

To wczesne doświadczenie pomogło mu wzbudzić zainteresowanie kształtowaniem tożsamości. Później wyjaśnił, że jako dziecko często czuł się zdezorientowany tym, kim jest i jak pasuje do swojej społeczności.

Jego zainteresowanie tożsamością rozwijało się dalej na podstawie jego własnych doświadczeń w szkole. W jego żydowskiej szkole świątynnej był wyśmiewany za to, że był wysokim, niebieskookim, blond, nordyckim chłopcem, który wyróżniał się spośród reszty dzieci.

W szkole podstawowej został odrzucony z powodu żydowskiego pochodzenia. Te wczesne doświadczenia pomogły mu rozbudzić zainteresowanie kształtowaniem tożsamości i nadal wpływały na jego pracę przez całe życie.

Młoda Dorosłość

Ciekawe, że Erikson nigdy nie otrzymał formalnego dyplomu z medycyny ani psychologii. Podczas nauki w Das Humanistische Gymnasium interesował się przede wszystkim takimi przedmiotami jak historia, łacina i sztuka.

Jego ojczym, lekarz, chciał, żeby poszedł na studia medyczne, ale Erikson zamiast tego zrobił krótki staż w szkole artystycznej. Wkrótce ją rzucił i spędził czas, wędrując po Europie z przyjaciółmi i rozmyślając o swojej tożsamości.

Nauczanie

To było zaproszenie od przyjaciela, który wysłał go do objęcia stanowiska nauczyciela w postępowej szkole stworzonej przez Dorothy Burlingham, przyjaciółkę Anny Freud . Freud wkrótce zauważył kontakt Eriksona z dziećmi i zachęcił go do formalnego studiowania psychoanalizy . Erikson ostatecznie otrzymał dwa certyfikaty od Montessori Teachers Association i od Vienna Psychoanalytic Institute.

Według nekrologu Eriksona, kontynuował on współpracę z Burlinghamem i Freudem w szkole przez kilka lat, poznał Sigmunda Freuda na przyjęciu, a nawet został pacjentem Anny Freud. „Psychoanaliza nie była wtedy tak formalna”, wspominał kiedyś Erikson.

„Płaciłam pani Freud 7 dolarów miesięcznie i spotykałyśmy się niemal codziennie. Moja analiza, która dała mi samoświadomość , sprawiła, że ​​nie bałam się być sobą. Wtedy nie używaliśmy wszystkich tych pseudonaukowych terminów — mechanizmów obronnych i tym podobnych — więc proces samoświadomości, czasami bolesny, pojawił się w wyzwalającej atmosferze”.

Rodzina

Erikson poznał kanadyjską instruktorkę tańca o imieniu Joan Serson, która również uczyła w szkole, w której pracował. Para pobrała się w 1930 r. i miała troje dzieci. Jego syn, Kai T. Erikson, jest znanym amerykańskim socjologiem.

Erikson przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych w 1933 r. i pomimo braku formalnego dyplomu, zaoferowano mu stanowisko nauczyciela w Harvard Medical School. Zmienił również nazwisko z Erik Homberger na Erik H. Erikson, być może jako sposób na stworzenie własnej tożsamości. Oprócz stanowiska na Harvardzie prowadził również prywatną praktykę w zakresie psychoanalizy dziecięcej.

Późniejsze lata

Ostatecznie wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, Uniwersytecie Yale, w Instytucie Psychoanalitycznym w San Francisco, Centrum Austen Riggs i Centrum Zaawansowanych Studiów Nauk Behawioralnych.

Opublikował wiele książek na temat swoich teorii i badań, w tym „Childhood and Society” i „The Life Cycle Completed”. Jego książka „Gandhi’s Truth” została nagrodzona Nagrodą Pulitzera i National Book Award.

Teorie Erika Ericksona

Erickson wniósł kilka teorii do dziedziny psychologii. Dwie z jego najbardziej znanych dotyczą rozwoju psychospołecznego i tożsamości.

8 etapów rozwoju psychospołecznego

Erikson był neofreudowskim psychologiem, który zaakceptował wiele centralnych założeń teorii Freuda , ale dodał własne idee i przekonania. Jego teoria rozwoju psychospołecznego koncentruje się na tym, co jest znane jako zasada epigenetyczna , która zakłada, że ​​wszyscy ludzie przechodzą przez serię ośmiu etapów.

Osiem etapów psychospołecznej teorii Erika Eriksona to coś, o czym uczy się każdy student psychologii, zgłębiając historię psychologii osobowości. Podobnie jak psychoanalityk Sigmund Freud, Erikson uważał, że osobowość rozwija się w serii etapów.

Teoria Eriksona jest ważna, ponieważ stanowi odejście od teorii psychoseksualnej Freuda , gdyż opisuje wpływ doświadczeń społecznych na całe życie, zamiast koncentrować się tylko na wydarzeniach z dzieciństwa.

Osiem kluczowych etapów, które opisał, to: 

1. Zaufanie kontra nieufność: Ten etap występuje między narodzinami a 1,5 rokiem życia i koncentruje się na rozwijaniu poczucia zaufania do opiekunów i świata. Dzieci, które otrzymują responsywną opiekę, są w stanie rozwinąć psychologiczną jakość nadziei.
2. Autonomia kontra wstyd i wątpliwości: Ten etap ma miejsce w wieku od 18 miesięcy do 3 lat i obejmuje nabycie poczucia niezależności i kontroli osobistej. Sukces na tym etapie pozwala ludziom rozwinąć wolę i determinację.
3. Inicjatywa kontra poczucie winy: W wieku od 3 do 6 lat dzieci zaczynają eksplorować swoje otoczenie i sprawować większą kontrolę nad swoimi wyborami. Pomyślnie kończąc ten etap, dzieci są w stanie rozwinąć poczucie celu.
4. Przemysł kontra niższość: Etap, który ma miejsce w wieku od około 6 do 12 lat, koncentruje się na rozwijaniu poczucia osobistej dumy i osiągnięć. Sukces na tym etapie rozwoju prowadzi do poczucia kompetencji.
5. Tożsamość kontra dezorientacja: Lata nastoletnie to czas osobistej eksploracji. Ci, którzy potrafią skutecznie wykuć zdrową tożsamość, rozwijają poczucie wierności. Ci, którzy nie ukończą tego etapu, mogą czuć się zdezorientowani co do swojej roli i miejsca w życiu.
6. Intymność kontra izolacja: Etap, który ma miejsce we wczesnej dorosłości, dotyczy budowania zdrowych relacji z innymi. Sukces prowadzi do umiejętności tworzenia zaangażowanych, trwałych i pielęgnujących relacji z innymi.
7. Generatywność kontra stagnacja: Na etapie występującym w okresie średniej dorosłości ludzie zaczynają się interesować wnoszeniem czegoś do społeczeństwa i pozostawianiem swojego śladu na świecie. Wychowanie rodziny i posiadanie kariery to dwa kluczowe działania, które przyczyniają się do sukcesu na tym etapie.
8. Integralność kontra rozpacz: Ostatni etap rozwoju psychospołecznego ma miejsce w późnej dorosłości i obejmuje refleksję nad życiem. Ci, którzy patrzą wstecz i czują satysfakcję, rozwijają poczucie integralności i mądrości, podczas gdy ci, którzy pozostają z żalem, mogą doświadczyć goryczy i rozpaczy.

Kryzys tożsamości

Czy kiedykolwiek czułeś się zdezorientowany swoim miejscem w życiu lub nie do końca pewien, czy naprawdę znasz prawdziwego siebie? Jeśli tak, możesz doświadczać kryzysu tożsamości. Erikson ukuł termin „kryzys tożsamości” i uważał, że jest to jeden z najważniejszych konfliktów , z jakimi ludzie mierzą się w procesie rozwoju.

Wkład Erika Ericksona w psychologię

Erik Erikson poświęcił czas studiowaniu życia kulturalnego Siouxów z Dakoty Południowej i Yurok z północnej Kalifornii. Wykorzystał zdobytą wiedzę o wpływach kulturowych, środowiskowych i społecznych, aby dalej rozwijać swoją teorię psychoanalityczną.

Podczas gdy teoria Freuda skupiała się na psychoseksualnych aspektach rozwoju, dodanie przez Eriksona innych wpływów pomogło poszerzyć i rozwinąć teorię psychoanalityczną. Przyczynił się również do naszego zrozumienia osobowości, która rozwija się i kształtuje w ciągu życia.

Jego obserwacje dzieci pomogły również przygotować grunt pod dalsze badania. „Widzisz bawiące się dziecko” – zacytowano go w jego nekrologu w New York Times – „i jest to tak bliskie patrzenia na artystę malującego, ponieważ podczas zabawy dziecko mówi rzeczy, nie wypowiadając ani słowa.

Można zobaczyć, jak rozwiązuje swoje problemy. Można też zobaczyć, co jest nie tak. Zwłaszcza małe dzieci mają ogromną kreatywność, a wszystko, co w nich jest, wychodzi na powierzchnię podczas swobodnej zabawy.

Publikacje Erika Ericksona

Poniżej znajduje się lista prac Eriksona, z którymi warto się zapoznać:

• Erikson EH. Dzieciństwo i społeczeństwo . Nowy Jork: Norton; 1950.
• Erikson EH. Tożsamość: młodość i kryzys . Nowy Jork: Norton; 1968.
• Erikson EH. Historia życia i moment historyczny . Nowy Jork: Norton; 1975.
• Erikson EH. Dialog z Erikiem Eriksonem . Evans RI, red. Jason Aronson, Inc.; 1995.

Biografie Erika Ericksona

• Friedman LJ. Architekt tożsamości; Biografia Erika H. Eriksona . Scribner Book Co; 1999.
• Coles R. Erik H. Erikson: Rozwój jego twórczości . Boston: Little, Brown; 1970.