Mensen ‘stoppen stilletjes’ en dat zou goed kunnen zijn voor de geestelijke gezondheid

Als je de afgelopen maand op TikTok bent geweest, heb je misschien wel eens gehoord van ‘quiet quitting’, iets dat steeds populairder wordt onder Gen Z en millennial professionals in het bijzonder. Met miljoenen views op alle video’s met de hashtag #quietquitting is het de laatste tijd enorm populair geworden. 

Ondanks de naam betekent het echter niet dat je daadwerkelijk je baan opzegt. In plaats daarvan wijzen mensen de cultuur van overpresteren en eindeloze drukte af en kiezen ze ervoor om grenzen voor zichzelf te stellen op het werk. Dat betekent minder doen of gewoon het werk doen dat voldoet aan de eisen van hun baan en grenzen stellen aan hun werkgevers.

Maria Kordowicz, PhD , universitair hoofddocent organisatiegedrag aan de Universiteit van Nottingham en directeur van het Centrum voor Interprofessioneel Onderwijs en Leren, beschrijft het als “het minimum doen dat nodig is om te overleven in je baan, zonder dat het doorsijpelt naar andere gebieden van je leven.”

“Het kan zijn dat werknemers die een betere balans tussen werk en privéleven willen vinden , niet langer hun best doen op de werkplek, bijvoorbeeld door niet buiten hun toegewezen werktijden te werken of door niet langer een onophoudelijke productiviteit boven hun welzijn te stellen”, vervolgt ze.

Wat stil stoppen inhoudt

Paula Allen , Global Leader en Senior Vice-President of Research and Total Wellbeing bij LifeWorks, noemt de volgende tekenen van stilletjes stoppen:

• Nee zeggen tegen taken die buiten de traditionele functiebeschrijving vallen
• Niet reageren op e-mails of Slack-berichten buiten werktijd
• Op tijd van het werk vertrekken
• Minder emotioneel betrokken zijn 
• Geen overpresteren meer
• Verminderde interesse om meer te doen dan nodig is om promotie te maken bij het bedrijf

In zekere zin is het vergelijkbaar met het idee van ‘werken volgens de regels’, een vorm van industriële actie waarbij werknemers niet staken, maar juist het minimale doen. Dit kan betekenen dat ze geen overuren maken, in het weekend geen e-mails checken of extra taken uitvoeren om het bedrijf te helpen. 

In tegenstelling tot de regelmaat van de klok is het meer een individuele actie van werknemers dan iets dat door een vakbond of groep wordt georganiseerd. Maar het groeit zeker uit tot een beweging op sociale media. 

Waarom doen mensen dit?

Er zijn veel redenen waarom mensen er rustig mee stoppen. Een belangrijke reden is om een ​​schijn van een werk/privébalans terug te krijgen, legt Dr. Kordowicz uit, die ook suggereert dat het een soort copingstrategie is die we zouden kunnen aannemen om “onszelf te beschermen tegen overwerk en burn-out .” 

Het kan maar al te gemakkelijk zijn om zo verstrikt te raken in werk dat het de rest van ons leven beïnvloedt, waardoor we minder tijd hebben om te ontspannen, voor onszelf te zorgen , familie en vrienden te zien, te sporten – de lijst gaat maar door. En als mensen dan geen loonsverhogingen zien – in ieder geval niet in lijn met de inflatie – terwijl ze CEO’s rijker zien worden, te midden van een kosten-van-levensonderhoudscrisis, kan dat demoraliserend zijn. De geestelijke gezondheid van jongvolwassenen in de VS neemt af , en stilletjes stoppen is een reactie. 

Mensen zijn misschien niet van plan om meteen te stoppen. Integendeel, “voor sommige mensen is er een verschuiving die op een bepaald punt in hun baan plaatsvindt”, legt Elena Touroni, PhD , een consultant psycholoog en oprichter van The Chelsea Psychology Clinic , uit. “Ze hebben misschien heel veel moeite gestoken in een baan om aan de werkvereisten te voldoen, maar hebben een echt gebrek aan erkenning ervaren. Dit kan ertoe hebben geleid dat ze zich gedemotiveerd voelden en mentaal afhaakten, waardoor het gedrag verschuift naar stil stoppen.”

https://www.tiktok.com/

In praktische zin is het de afgelopen jaren misschien makkelijker geworden om stilletjes te stoppen. Meer mensen werken thuis, vooral sinds de COVID-19-pandemie begon. Als de baas er niet is, wordt het misschien makkelijker om stilletjes te stoppen, of worden mensen brutaler. 

“De vroege pandemie versterkte het gevoel dat er extra uren nodig zijn”, zegt Allen. “Uit angst of noodzaak of zelfs verveling werkten veel mensen bijna constant en voelen nu de impact. Deze situatie was extreem, en wanneer we het ene uiterste bereiken, slaat het tij uiteindelijk sterk de andere kant op. Als zodanig kan de reactie op gevoelens van overwerk, burn-out en stress worden beantwoord met de harde grenzen van rustig stoppen.”

De impact op werkgevers en werknemers

“Stil stoppen gaat over een bewuste poging om ons welzijn te behouden in de manier waarop we werken en om meer grenzen te stellen in lijn met onze ontwikkelingsbehoeften, in plaats van het risico te lopen op een burn-out door lange uren te werken of onszelf te definiëren door simpelweg ons werk,” zegt Dr. Kordowicz. “Ik zie mensen die tijd beschermen om weer in contact te komen met de natuur, reizen en tijd met elkaar doorbrengen, wat helpt om hun psychologische en spirituele gezondheid te behouden.”

Wanneer mensen zich niet overbelasten, hebben ze meer tijd voor andere dingen – of het nu gaat om meer tijd doorbrengen met hun gezin, het verzorgen van hun lichaam en geest, of gewoon deelnemen aan hun favoriete activiteiten.

Bedrijven en werkplekken moeten zich ook aanpassen aan de komst van Generatie Z op de arbeidsmarkt, op manieren die zowel voor- als nadelen voor bedrijven hebben.

Hoewel Generatie Z gemiddeld hoger opgeleid is dan alle voorgaande generaties, is de kans het kleinst dat zij op jongere leeftijd hebben gewerkt ( en dat zij zijn opgegroeid in een periode van wereldwijde financiële crisis, politieke onrust en een wereldwijde pandemie. Het is dan ook geen verrassing dat zij minder enthousiast zijn om regelmatig een stapje extra te zetten. 

“ De pandemie heeft wereldwijd een enorme impact gehad op hoe we denken over onze verbinding met gemeenschappen, onze rol in de wereld en wat voor ons betekenisvol is”, legt Dr. Kordowicz uit. “We leven ook in onzekere sociaal-politieke en ecologische contexten, waardoor we onze relatie met ons persoonlijke en professionele leven moeten heroverwegen en op zoek moeten gaan naar een betere balans voor onze fysieke en mentale gezondheid.”

Terwijl eerdere generaties vaak werden opgevoed met het idee dat met hard werken en toewijding alles mogelijk was, hebben jongere volwassenen vaak niet hetzelfde geloof of vertrouwen dat het systeem voor hen zal werken. 

De toekomst van werk

Dus, wat is de toekomst? Dr. Kordowicz vergelijkt rustig stoppen met de ‘slow’ en ‘degrowth’ bewegingen, die het vertragen of terugdraaien van economische groei promoten. “Individuen abonneren zich niet langer op de neoliberale ‘hustle’ cultuur, die materialisme en winst boven mensgerichte waarden stelt, zoals compassie en zelfontwikkeling. 

“Ik hoop dat het ons ertoe brengt om organisatorische oplossingen te zoeken voor burn-outs en uitbuiting onder werknemers (bijvoorbeeld door een passende werkdruk en het invoeren van op werknemers gericht welzijnsbeleid) en maatschappelijke oplossingen (bijvoorbeeld door sociale zekerheid en de vierdaagse werkweek).”

Allen stelt voor dat de werkgever een gesprek met zijn werknemer moet hebben wanneer hij veranderingen opmerkt, en duidelijk moet maken dat hij klaar is om hem te ondersteunen: “Het eerste is om te vragen hoe u kunt helpen. Het kan betekenen dat u de werkvereisten voor een bepaalde periode moet reorganiseren of dat het kan resulteren in positieve probleemoplossing over hoe het werk op een doorlopende basis wordt gedaan.”

Er is niets mis met hard werken in je baan, vooral als je werkt aan die droomrol of promotie, en voor veel mensen geeft hun carrière hen een echt gevoel van zingeving. Zoals Allen zegt: “Mensen moeten een gevoel van voldoening hebben, en het gevoel van voldoening ondersteunt mentaal welzijn.”

“We moeten altijd streven naar een goede balans tussen werk en privéleven: ervoor zorgen dat onze baan niet al onze wakkere tijd in beslag neemt, en tegelijkertijd aanwezig en geïnteresseerd zijn in ons werk”, zegt Dr. Touroni. “Stil stoppen klinkt als een overcorrectie hierop. Er is een manier om nog steeds betrokken te zijn bij je werk en tegelijkertijd duidelijke grenzen te hebben .”

Of het nu de juiste zet is om rustig te stoppen of niet, het voelt alsof mensen hun waarde beginnen te zien, en het is moeilijk om het bredere gesprek over mentale gezondheid te negeren dat hier invloed op heeft. Om het simpel te zeggen, er moet iets veranderen. 

Volg nu : Apple Podcasts / Spotify / Google Podcasts / Amazon Music