Het ontmantelen van barrières voor LGBTQ+ geestelijke gezondheidszorg

Het is geen geheim dat de pandemie het leven en de mentale gezondheid van iedereen over de hele wereld op zijn kop heeft gezet. Zelfs degenen onder ons die veilig in quarantaine konden, op afstand konden werken en met anderen konden leven die ons bevestigden, hebben te maken gehad met depressie, angst en vrees. Stel je dan eens de extra uitdagingen voor waarmee LGBTQ+-jongeren worden geconfronteerd terwijl ze door een toch al moeilijke levensfase gaan.

Barrières voor geestelijke gezondheidszorg voor LGBTQ+-jongeren zijn niet nieuw, aangezien ons landelijke zorgstelsel op geen enkele manier is ingericht om te voldoen aan de behoeften van deze demografie. Maar de pandemie heeft de toegang tot gezondheidszorg voor LGBTQ+-jongeren op verschillende manieren nog lastiger gemaakt, en er zijn weinig programma’s opgezet om de negatieve impact van de ontberingen van de afgelopen twee jaar te compenseren.

Hieronder leest u waarom toegang tot geestelijke gezondheidszorg voor deze gemeenschap een kwestie van leven of dood is, hoe de pandemie de barrières voor de benodigde zorg voor hen heeft vergroot en wat er wordt gedaan om ervoor te zorgen dat jonge LGBTQ+-jongeren de zorg krijgen die ze nodig hebben.

Waarom is toegang tot geestelijke gezondheidszorg zo belangrijk voor LGBTQ+-jongeren?

Het is niet overdreven om te zeggen dat toegang tot geestelijke gezondheidszorg het verschil maakt tussen leven en dood. Muneer Panjwani, vicevoorzitter van foundation, overheid en corporate partnerships voor The Trevor Project, vertelt MindWell Guide dat zelfmoord de tweede belangrijkste doodsoorzaak is onder jongeren van 10 tot 34 jaar en dat LGBTQ-jongeren meer dan vier keer zo vaak een zelfmoordpoging doen dan hun leeftijdsgenoten.

Naast het feit dat het levensreddend is, leidt het bevestigen van gezondheidszorg tot betere mentale gezondheidsresultaten voor LGBTQ+-jongeren. Cathren Cohen, stafjurist voor het National Health Law Program, zegt dat specifiek “toegang tot genderbevestigende zorg een grote invloed heeft op de mentale gezondheidsresultaten voor transgenderjongeren.” Ze merkt op dat één onderzoek genderbevestigende gezondheidszorg koppelt aan lagere percentages depressie.

De pandemie heeft de reeds bestaande uitdagingen van het leven alleen maar vergroot, wat ook geldt voor LGBTQ+-jongeren. Panjwani merkt op dat LGBTQ+-jongeren te maken hebben met hogere percentages stigmatisering en discriminatie en de extra druk van pesten en afwijzing door hun familie, wat allemaal kan leiden tot een grotere behoefte aan geestelijke gezondheidszorg.

Abbi Coursolle, senior advocaat voor NHELP, merkt op dat LGBTQ+-jongeren doorgaans minder middelen hebben om deze problemen aan te pakken dan hun volwassen leeftijdsgenoten.

Barrières waar LGBTQ+-jongeren mee te maken krijgen

Het doorkruisen van het arsenaal aan aanbieders op een verzekeringswebsite is voor niemand een genot, en het is een van de kleinere problemen waar queerjongeren mee te maken krijgen als het gaat om het vinden van geestelijke gezondheidszorg. Lees verder om de grootste barrières te leren kennen waarmee LGBTQ+-jongeren te maken krijgen om de benodigde zorg te ontvangen.

Ouderlijk toezicht

Jongeren die zorg zoeken, hebben mogelijk toestemming van hun ouders nodig. Coursolle vertelt ons dat “in veel staten minderjarigen of minderjarigen onder een bepaalde leeftijd (vaak 14 of 16) geen toegang hebben tot zorg zonder toestemming van de ouders” en dat sommige staten momenteel proberen om de benodigde toestemming van één ouder te verhogen naar twee.

Dit kan een aanzienlijke barrière vormen voor toegang tot zorg voor kinderen en tieners die ouders hebben die hun identiteit niet steunen. Ze merkt op dat omdat privacywetten niet verhinderen dat gezondheidsinformatie van jongeren met hun ouders wordt gedeeld, toegang tot zorg zonder hun betrokkenheid een nog grotere uitdaging is.

Kosten van zorg

Toegang tot zorg buiten de ziektekostenverzekering van hun ouders kan een kostbare opgave zijn die voor de meeste LGBTQ+-jongeren geen optie is. Coursolle zegt dat “de afgelopen jaren sommige artsengroepen praktijken hebben ontwikkeld met een specifieke focus op de LGBTQ+-gemeenschap (bijv. FOLX Health)”, maar dat gespecialiseerde zorggroepen vaak geen verzekeringen of Medicaid accepteren.

Veel volwassenen kunnen zich geen eigen bijdrage voor gezondheidszorg veroorloven , dus het is logisch dat maar weinig jongeren, zo niet helemaal geen, dat wel kunnen.

Ondermaatse zorg

Zelfs als een jongere toestemming van de ouders kan krijgen en de zorgkosten betaalbaar zijn, kan het ontvangen van gezondheidszorg van een redelijk kaliber twijfelachtig zijn. Cohen informeert ons dat “het goed gedocumenteerd is dat LGBTQ-mensen over het algemeen te maken krijgen met hoge percentages discriminatie door aanbieders en dat hen diensten worden ontzegd, wat er op zijn beurt toe leidt dat LGBTQ-mensen bang zijn of niet bereid zijn om zorg te zoeken omdat ze niet met dergelijke discriminatie geconfronteerd willen worden.”

Het kan bijvoorbeeld voorkomen dat aanbieders bereidwillig diensten aanbieden aan LGBTQ-jongeren, maar onbedoeld een onveilige omgeving creëren door de verkeerde voornaamwoorden te gebruiken .

Voor zover het bevestigen van gezondheidszorg de resultaten van welzijn verbetert, kan discriminerende zorg niet dezelfde resultaten garanderen. En aangezien LGBTQ+-jongeren minder ervaring hebben dan volwassenen in het opkomen voor zichzelf, weten ze misschien niet wat ze moeten doen als een zorgverlener hen discrimineert.

De impact van COVID-19

Voor de meeste mensen hebben isolatie, ziekte en instabiliteit geleid tot een slechtere mentale gezondheid dan we allemaal eerder hadden, inclusief LGBTQ+-jongeren . Panjwani gaf ons ontnuchterende statistieken en stelde dat “ons onderzoek heeft aangetoond dat 70% van alle LGBTQ-jongeren aangaf dat hun mentale gezondheid ‘slecht’ was, het grootste deel van de tijd of altijd tijdens COVID-19” en dat “slechts 1 op de 3 LGBTQ-jongeren vond dat hun huis LGBTQ-bevestigend was.”

Naast deze toch al grote problemen merkt Panjwani op dat veel LGBTQ+-jongeren “gedwongen werden om in een onacceptabele thuissituatie te blijven en geen toegang hadden tot andere ondersteuningssystemen zoals school, buitenschoolse activiteiten en vriendengroepen.”

Hij voegt toe dat het zijn van een meervoudige minderheid de uitdagingen vergroot en versterkt. Bijvoorbeeld, onder zwarte LGBTQ-jongeren meldde 66% een depressieve stemming in de afgelopen 12 maanden, 35% meldde serieus te hebben overwogen om zelfmoord te plegen in de afgelopen 12 maanden en 19% meldde een zelfmoordpoging in het afgelopen jaar. Deze percentages zijn vergelijkbaar met die gerapporteerd in de algehele steekproef van LGBTQ-jongeren.

Wat betreft de aanbieders die geestelijke gezondheidszorg kunnen bieden, vertelt Coursells ons dat de pandemie heeft geleid tot minder aanbieders die beschikbaar zijn voor niet-COVID-gerelateerde zorg. Dat kan het voor een jongere moeilijker maken om een ​​geschikte en bevestigende zorgverlener te vinden die bij zijn behoeften past.

Wijzigingen in de toegang tot gezondheidszorg

Hoewel je zou verwachten dat er nieuwe zorgvormen zijn ontwikkeld om de gevolgen van de pandemie te compenseren, is er op dit gebied maar één vorm die impact heeft gehad: de opkomst van telezorg .

Courselle zegt dat de toegenomen toegankelijkheid van telezorg en van aanbieders die hun diensten via telezorg aanbieden, het makkelijker heeft gemaakt voor een aantal LGBTQ+-jongeren van wie de ouders geen toestemming zouden geven voor deze zorg.

Omdat geestelijke gezondheidszorg via videoconferenties of telefoongesprekken beter bereikbaar is dan fysieke zorg, is het makkelijker geworden om op afstand een zorgverlener te vinden waarmee u kunt samenwerken.

“Telezorg kan zeker nuttig zijn om jongeren in staat te stellen om virtueel contact te leggen met diensten. Dat kan makkelijker zijn dan fysieke zorg, vooral voor jongere jongeren die nog niet kunnen rijden”, aldus Courselle.

Het grootste nadeel van telezorg voor jongeren is dat ze over het algemeen bij hun familie wonen en mogelijk niet de privacy hebben die nodig is om openhartig te zijn tegen een zorgverlener. Courselle benadrukt dat sommige jongeren mogelijk niet veilig hardop over hun identiteit kunnen praten thuis, wat nog lastiger wordt als je bedenkt dat er een grotere kans is dat familieleden in deze periode thuis aanwezig zijn.

Tot slot merkt ze op dat mensen met een laag inkomen mogelijk ook geen toegang hebben tot een telefoon of laptop om sessies te houden.

De toekomst van toegang tot gezondheidszorg voor LGBTQ+-jongeren

Toegang tot geestelijke gezondheidszorg is van essentieel belang voor de gezondheid en veiligheid van LGBTQ+-jongeren. Toch ondervinden ze veel uitdagingen bij het verkrijgen van deze zorg.

Terwijl we als maatschappij vooruitgaan met het werken aan die kwesties, is er een kans dat culturele vooruitgang die gebieden zal verbeteren. Hoewel er geen verdere programma’s zijn, of op tafel liggen, om de toegang tot geestelijke gezondheidszorg voor LGBTQ+-jongeren te verbeteren, zijn er acties die we allemaal kunnen ondernemen om het welzijn van onze jongere bevolking te waarborgen.

Bevestigend gedrag kan overal vandaan komen. Cohen vertelt ons dat ” een onderzoek van een paar jaar geleden aantoonde dat elk gebied in het leven van een transjongere waarin ze worden bevestigd (zoals door familie, scholen, vrienden of geloofsgroepen) hun mentale gezondheidsresultaten verbetert.”

Bevestigende volwassenen redden de levens van LGBTQ+-jongeren. Panjwani zegt dat “het hebben van ten minste één accepterende volwassene het risico op een zelfmoordpoging onder LGBTQ-jongeren met 40 procent kan verminderen”, en dat sociale steun van familie en vrienden direct leidt tot minder zelfmoordpogingen. Scholen spelen hier ook een grote rol, met LGBTQ+-bevestigende scholen die leiden tot een vermindering van 35% in zelfmoordpogingen.

“Het is ontzettend belangrijk dat er hoogwaardige, cultureel competente geestelijke gezondheidszorg beschikbaar is voor iedereen die dat nodig heeft, inclusief LGBTQ-jongeren van alle achtergronden en met verschillende identiteiten”, aldus Panjwani.

Een woord van Verywell

Het is duidelijk dat we nog niet zijn waar we moeten zijn met de toegang van LGBTQ+-jongeren tot geestelijke gezondheidszorg. Terwijl voorstanders vooruitgang blijven tegenhouden, kunnen we allemaal ons steentje bijdragen om een ​​positief onderdeel te zijn van het leven van jongeren. Hun leven is, letterlijk, afhankelijk van onze steun.

Het Trevor Project heeft zijn diensten om LGBTQ-kinderen te helpen kunnen uitbreiden dankzij een subsidie ​​voor gezondheidsgelijkheid van Bristol Myers Squibb.