Een dag uit het leven van iemand met een borderlinepersoonlijkheidsstoornis

Als ik mensen vertel dat ik borderline persoonlijkheidsstoornis (BPS) heb, gebeurt er meestal een van twee dingen. Of ze hebben er nog nooit van gehoord en zeggen zoiets als: “Is het net als bipolair?”. Of ze vertonen tekenen van agitatie en ik stel me voor dat ze mentaal zoeken naar de uitgangen om zich in veiligheid te brengen.

Aan de eerste groep zal ik meestal uitleggen dat BPS een persoonlijkheidsstoornis is die wordt gekenmerkt door onstabiele stemmingen, relaties, emoties en gedragingen. Voor de tweede groep kan ik het niet helemaal kwalijk nemen, ik voelde hetzelfde toen ik het voor het eerst zelf opzocht.

Hoewel er steeds meer onderzoek wordt gedaan naar hoe BPD leidt tot aanzienlijke persoonlijke problemen, zoals verstoring van het onderwijs, werk of privéleven, worden mensen met minder sociaal geaccepteerde problemen vaak gezien als gevaarlijk en instabiel vanwege negatieve mediabeelden van psychische aandoeningen. Bij BPD dringen deze stigma’s zelfs door tot in de medische professie. Sommige professionals zullen ons stereotyperen als manipulatief en aandachtzoekend; anderen zullen niet bereid zijn om mensen met de stoornis te behandelen. Vanwege de druk van het maatschappelijke oordeel is het geen wonder dat velen van ons lijden aan zelfstigma.

Ik was daarop geen uitzondering.

Toen ik voor het eerst de diagnose kreeg, zwoer ik dat ik het niemand zou vertellen en zou doen alsof het goed met me ging. Maar alleen door over mijn ervaringen te praten, kon ik genezen. En na een paar jaar behandeling heb ik een redelijk stabiel ritme gevonden.

Met 256 mogelijke symptoomcombinaties is het een understatement om te zeggen dat BPS iedereen anders beïnvloedt. Dit is mijn unieke perspectief op hoe één dag met BPS eruitziet.

BPD-dagboeken

09:15 uur: Ik werk met mijn therapeut aan een betere ochtendroutine. Ik ben erin geslaagd om niet meer rond lunchtijd wakker te worden, maar de ochtenden zijn nog steeds een work in progress. Hoewel ik ze haat, vind ik het luisteren naar muziek vooral nuttig om mijn humeur op te vrolijken, dus ik zet mijn “Morning Dance Party”-afspeellijst op en begin me klaar te maken.

10:00 uur: Onze universiteit is vanwege de pandemie overgestapt op afstandsonderwijs, dus ik start mijn laptop op om aan mijn cursuswerk te beginnen. Tegenwoordig wordt het steeds moeilijker om gemotiveerd te blijven en ik ben bang dat de geschiedenis zich herhaalt, nadat ik eerder twee bacheloropleidingen heb afgemaakt.

10:25 uur: Ik laat mijn pen op de grond vallen en als ik hem op wil rapen, zie ik een groeiende rode vlek in mijn shirt sijpelen. Ik til hem op om te kijken waar het bloed vandaan komt en pak een tissue om het bloeden te stoppen, en dan merk ik dat er ook veel bloed op mijn vingertoppen zit. Vandaag lijkt het erop dat de druk me te veel wordt.

Ik beet vroeger op mijn nagels, maar met de hoeveelheid tijd die ik besteed aan typen, lijkt het erop dat ik ben overgegaan op het pulken van huid . De wond die ik heb gemaakt, is deze keer een diepe, dus ik bloed door een paar stukjes weefsel voordat ik het bloeden zeker kan stoppen.

11:20 uur: Ik heb regelmatig last van interne zelfhaat , maar vandaag lijkt het luider dan ooit. Ik ben zo’n mislukkeling ; ik wist dat ik dit programma nooit zou afmaken; wat is het nut van het proberen ? Hoewel ik weet dat ik maar een paar weken achterloop, wordt het steeds moeilijker om te geloven dat ik het ga redden.

Na een paar keer diep ademhalen pak ik mijn therapieboek. Ik begin ook de afbeelding van mijn Gevoelswiel op mijn telefoon te laden. Ik schrijf de emoties op die ik voel, de oorzaak ervan en denk na over de vraag of mijn verhoogde paniek terecht is. Ik som ook alle bewijzen op voor en tegen mijn zelf-labeling als een mislukking. De ‘tegen’-kolom wint en ik voel hoe mijn lichaam langzaam ontspant terwijl mijn geest begint op te helderen.

12:00 uur : Ik hou van onlinetherapie. Mocht de pandemie ooit eindigen, dan zou ik dit en het dragen van gezichtsmaskers willen behouden. Ik heb ook het geluk dat mijn therapeut me lijkt te “snappen” en altijd door mijn b******* heen kan kijken.

Ik vertel haar over mijn mini-spiraal van vanochtend, en ze wijst erop dat een deel van mijn huidige academische worstelingen waarschijnlijk te wijten is aan een manifestatie van mijn zelfdestructieve neigingen. Bijvoorbeeld, het uitstellen van het beginnen aan opdrachten. Het lijkt zo simpel, en toch is de ontdekking verhelderend.

Ze vraagt ​​me of ik mijn ademhalingsoefeningen heb gedaan (dat heb ik niet gedaan) en herinnert me aan het nut ervan in combinatie met het bijhouden van mijn dagboek .

12:50 uur : Ik open Twitter. Na het blazen van de therapie zijn de goedkope dopamine- hits zeker nodig. Ik zeg tegen mezelf dat ik er maar 10 minuten op ga scrollen, maar zelfs ik weet dat dat een leugen is.

13:25 uur : Naast freelance schrijver ben ik ook redacteur van mijn eigen publicatie. Uiteraard helpt mijn drukke schema niet met de stress waar ik nu onder sta, maar het moet gebeuren. Ik onderhandel met mezelf over of ik de inzendingen voor mijn publicatie moet beoordelen of mijn e-mails moet beantwoorden. Hoewel mijn groeiende inbox een extra zorg wordt, is het blijkbaar nog niet een grote genoeg zorg. Inzendingen wel.

14:10 uur : Terug op Twitter. Ik kan het niet helpen! Ik ben geobsedeerd. Vandaag gaat de tijdlijn (TL) weer over relaties. Dus deel ik de grappigste tweets uit de discussie met een vriend, en dat leidt tot een gesprek over ons eigen liefdesleven.

Een tijdje later vraagt ​​ze me of ik overweeg om weer te gaan daten. Het is grappig; mijn vriendinnen lachten erom toen ik ze voor het eerst vertelde dat ik het daten afzwoer. Ter verdediging: ik had altijd seks met iemand. Maar nu ik al meer dan drie jaar niet meer heb gedatet en in die tijd maar één seksuele ervaring heb gehad , merk ik dat ze zich een beetje zorgen maken.

Romantische relaties zijn moeilijk voor iedereen, maar nog meer voor mensen met BPD. Ik idealiseerde de laatste persoon met wie ik serieus was, en toen de relatie eindigde, raakte ik zo overstuur dat ik bijna zelfmoord pleegde . Maar ik vertel haar dit niet.

Ik stuur terug: “Misschien over een jaar? Nooit? Gesprekken als deze herinneren me eraan dat daten de ghetto is [lachende emoji].”

14:22 uur : De chat met mijn vriend zet me nog steeds aan het denken. Relaties zijn absoluut een trigger voor mij, en ik denk niet dat ik er klaar voor ben. Bovendien wil ik niet weer terug naar splitsen . Er vormt zich een put van verdriet in mijn maag als ik mezelf eraan herinner dat het veiliger is om gewoon alleen te blijven.

Maar ik onderdruk het gevoel niet; in plaats daarvan probeer ik het toe te staan. En met de stem van mijn therapeut die in mijn hoofd echoot, laad ik de Breathe-app op mijn iWatch en doe mijn ademhalingsoefeningen.

14:29 uur : Ik zou dit echt vaker moeten doen.

15:45 uur : Mijn psychiater heeft me gepusht om mindful te wandelen , maar ik haat het om zonder opzet te wandelen. In plaats daarvan ben ik gewichtheffen gaan doen. Ik ga vier keer per week naar de sportschool en vandaag is het benendag. Bah. Ik eindig altijd helemaal uitgeput na een sessie, dus ik zorg ervoor dat ik wat te eten meeneem voordat ik ga.

17:15 uur : Ik neem een ​​pauze om mijn e-mails te checken om te kijken of een redacteur met wie ik net heb gewerkt, heeft gereageerd op mijn volgende pitch. Dat heeft ze niet. Een lichte paniek begint zich op te bouwen terwijl ik me afvraag of mijn pitch zo slecht was dat ze niet eens wil reageren. Of was ik misschien een pijn om mee te werken? Nee, ik doe het weer . Ik haal een paar keer diep adem en maak deze keer een voor- en tegenlijst van mijn zorgen in mijn hoofd. Ik herinner mezelf eraan dat ik, omdat ik ook redacteur ben, weet dat ze het waarschijnlijk gewoon altijd druk heeft.

19:30 uur : Ik was al naar de sportschool vertrokken voordat mijn jongere broers en zussen thuiskwamen van school. Nu ik terug ben, rennen ze naar me toe en geven me een dikke knuffel.

Ik pendel tussen het huis van mijn moeder en vader (de vreugde van gescheiden ouders) en de kleine broertjes en zusjes zijn absoluut een voordeel van het logeren bij hem.

20:15 uur : Hoewel ik probeer af te stappen van de gewoonte om ‘s avonds te werken, kan ik het niet helpen. Ik ben ‘s avonds veel alerter, dus ik ga weer naar boven om aan een aantal van mijn andere projecten te werken.

21:20 uur : Mijn telefoon trilt en ik zie dat ik een sms heb van een andere vriend. We hebben de afgelopen weken religieus met elkaar gesproken en hij is absoluut mijn favoriete persoon (FP).

Het kan iedereen zijn, van je partner tot een ouder, en het is mogelijk om er meer dan één te hebben. De mijne zijn altijd mannelijk en zijn meestal potentiële (of huidige) romantische partners. In dit geval is hij een ex-universiteitsscharrel, dus het is… emotioneel ingewikkeld.

Het duurde meer dan zes maanden voordat ik erachter kwam of mijn gevoelens voor hem oprecht waren of te wijten waren aan de bevestiging die hij me gaf. Ik weet het nog steeds niet echt, maar we zijn niet compatibel, dus ik zou niet met hem willen daten — een openbaring die ik een paar jaar eerder nooit had kunnen doen. Als ik erover nadenk, is het feit dat ik niet in paniek raak over de situatie en gewoon geniet van zijn gezelschap een teken van aanzienlijke interne verbeteringen.

22:00 uur : Wauw, het is laat. Ik sluit eindelijk mijn laptop en ga naar bed. Ik heb moeite met slapen, maar mijn therapeut waarschuwde me dat het waarschijnlijk kwam door mijn elektronische apparaten die ik ‘s nachts gebruik. Ik had haar beloofd ze niet zo laat in de avond te gebruiken — of mijn telefoon mee naar bed te nemen — maar ik denk dat we dat al voorbij zijn. Dus ik schakel over naar YouTube en kijk een paar van mijn favoriete kanalen.

23:30 uur : Bedtijd!

Ik haal mijn medicijntas tevoorschijn en neem mijn antidepressivum om mijn ernstige depressieve stoornis te behandelen ; mensen met BPS hebben vaker fysieke en psychiatrische comorbiditeiten, dat wil zeggen twee of meer aandoeningen die tegelijkertijd bij een persoon voorkomen. De medicatie is erg effectief, maar ik krijg er de ergste misselijkheid van, dus ik probeer het vlak voor het slapengaan in te nemen. Ik vergeet altijd om overdag mijn supplementen in te nemen, dus neem ik deze ook. Werken ze? Ik heb geen idee. Maar wat valt er te verliezen?

Ter afsluiting

Het voortdurend opnieuw moeten verwerken van mijn emoties en gevoelens kan extreem vermoeiend zijn. Het is ook irritant dat ik steeds dezelfde interne debatten heb. Dus ik ben regelmatig een beetje overstuur over de constante zelfzorg die ik moet bieden om ervoor te zorgen dat ik stabiel blijf. Maar hoe langer ik het doe, hoe meer het automatisch wordt.

BPD is niet te genezen , maar hoe ouder ik word, hoe minder ontmoedigend het wordt om met de stoornis te leven. Terwijl ik vroeger aarzelde om plannen te maken voor de toekomst, ben ik behoorlijk optimistisch over wat het in petto heeft.

Ik weiger om iemand met BPS genoemd te worden. Ondanks alle innerlijke gevechten die ik voer, ben ik onmiskenbaar een strijder.

Kunstwerk van Alex Dos Diaz