Wie de hybride werkrevolutie achterlaat

Alejandra Aguinaga genoot van haar baan bij Northwestern Medicine Central DuPage Hospital. Ze voelde zich voldaan en doelgericht toen ze voedseltrays bezorgde aan ziekenhuispatiënten. Toen brak de COVID-19-pandemie uit en plotseling bracht het oog in oog staan ​​met de patiënten die ze bediende een niveau van angst en bezorgdheid met zich mee dat ze nog nooit eerder had ervaren.

“Ik was altijd paranoïde [over ziek worden], vooral in het begin”, erkent Aguinaga.

Nu gepromoveerd tot Nutrition Services Supervisor bij Northwestern, helpt ze ervoor te zorgen dat aan de dieetbehoeften van patiënten wordt voldaan. Aguinaga en haar team lieten geen steek vallen en bleven aan het begin en tijdens de piek van de pandemie op het werk verschijnen.

Zij is een van de legioenen werknemers voor wie thuiswerken geen optie is; ze kunnen hun werk niet vanuit huis doen. Van supermarktmedewerkers, bankiers, professionals in de horeca en zorgpersoneel, ze zetten hun leven op het spel – letterlijk – om ervoor te zorgen dat aan onze essentiële behoeften wordt voldaan.

Hoewel de wereld eraan werkte om de omstandigheden veiliger te maken, omdat kinderen virtueel naar school gingen, shoppers leveringen ontvingen en talloze professionals op afstand werkten, bleef een groep mensen achter in de technologisch ondersteunde hybride werkrevolutie: frontliniewerkers. Hun offers stelden mensen in staat om hun gezinnen te voeden tijdens het boodschappen doen, benzine te tanken om hun auto’s te laten rijden en medische behandeling te ontvangen als ze die nodig hadden.

Frontline-medewerkers hebben echter te maken met toegenomen angst om ziek te worden, paranoia over het mee naar huis nemen van het virus naar hun families en stress over het feit dat ze nog steeds naar buiten moeten om de rekeningen te betalen midden in een pandemie. Omdat veel essentiële functies worden ingenomen door mensen van kleur met een lager inkomen, eist hun ervaring met het niet thuis kunnen werken tijdens COVID zijn tol op hun fysieke, emotionele en mentale gezondheid.

Een blik op de COVID-ervaring van frontliniemedewerkers

Essentiële werknemers zijn degenen die een cruciale functie vervullen. Overheidsinstanties benadrukken zestien sectoren die noodzakelijke diensten leveren waar het niet mogelijk is om de taak vanaf een andere locatie uit te voeren; werknemers moeten hands-on en aanwezig zijn. Hulpdiensten, energie, voedseldiensten, de communicatiesector, overheidsfaciliteiten en gezondheidszorg zijn slechts enkele van de cruciale gebieden.

Deskundigen schatten dat er in de Verenigde Staten meer dan 30 miljoen frontliniewerkers zijn.

Gemiddeld verdienen frontliniemedewerkers minder geld en behoren ze vaak tot financieel zwakkere groepen dan de rest van de beroepsbevolking. Mensen van kleur zijn onevenredig vertegenwoordigd in verschillende essentiële zorgsectoren, waaronder schoonmaakdiensten voor gebouwen, sociale diensten, openbaarvervoersdiensten en magazijnbanen.

Net als Aguinaga bleven veel van deze werknemers ook na de pandemie onafgebroken doorwerken, vanwege de noodzaak van de diensten die zij leverden.

“Dit was een ongekende gebeurtenis; wij als natie waren niet voorbereid of uitgerust om een ​​ramp van deze omvang aan te kunnen,” zegt Yalda Safai, MD , MPH, een psychiater in New York City. “De realiteit is dat we niet allemaal thuis konden blijven, anders zouden we te maken krijgen met een ramp van nog grotere omvang,” merkt ze op.

Het onvermogen om thuis te blijven en de voortdurende blootstelling aan het publiek, zorgen ervoor dat essentiële werknemers extra gevaren tegenkomen. “Als je in het ziekenhuis werkt, weet je dat er altijd zieke mensen zullen zijn. Je weet dus dat je mogelijk wordt blootgesteld aan iets dat je niet wilt,” voegt Aguinaga toe.

Uit onderzoek blijkt dat zorgmedewerkers een groter risico lopen om positief te testen op COVID-19. De Wereldgezondheidsorganisatie schat dat er tussen januari 2020 en mei 2021 tot wel 180.000 zorgmedewerkers zijn overleden aan COVID-19.

Veel werkplekken boden beschermende uitrusting aan hun frontliniemedewerkers, van maskers tot gezichtsschermen. De risicofactoren bleken echter te groot voor sommige werknemers. In november 2021 steeg het aantal mensen dat hun baan opzegde met 3%, tot meer dan 4 miljoen werknemers. Frontliniemedewerkers waren verantwoordelijk voor het grootste deel van die toename.

Anderen bleven op hun post vanwege de toewijding aan hun baan en de mensen die ze dienden, en een plichtsgevoel. Voor sommigen kwam het neer op simpele economie: de behoefte aan een salaris.

Omgekeerd hoeven mensen die thuiswerken niet op dezelfde manier dagelijks met het virus te leven. Zoom-gesprekken, boodschappen en voedselbezorging, en zelfs telezorgafspraken zorgen ervoor dat mensen die achter hun computer zouden kunnen werken, in het comfort van hun huis kunnen blijven. Het maakt een verschil dat ze niet elke dag op dezelfde manier met de realiteit van het virus geconfronteerd hoeven te worden. Essentiële werknemers worden gedwongen ermee om te gaan elke keer dat ze hun werkplek betreden.

De confrontatie met een onrustig publiek ten opzichte van een onvoorspelbaar virus had een ongekende impact op de geestelijke gezondheid van essentiële werknemers.

De impact op de geestelijke gezondheid

Mensen over de hele wereld vreesden COVID op te lopen. Die angst vermenigvuldigde zich exponentieel voor werknemers die niet thuis konden blijven. Een onderzoek uit 2021 wees uit dat frontliniemedewerkers meer psychische stress ervoeren toen ze werkten terwijl COVID-19 woedde.

Hoewel hun angsten tijdens de pandemie onveranderd zijn gebleven, zijn ze toegenomen nu werknemers de pieken in positieve gevallen zien die varianten als omikron met zich meebrengen.

“Elke dag bleven de cijfers maar stijgen en stijgen en stijgen… Ik was dus een beetje nerveus toen ik zag dat de cijfers stegen en toen ik het nieuws hoorde en iedereen erover sprak,” aldus Aguinaga.

Volgens Mental Health America bleek uit een onderzoek uit 2020 onder zorgmedewerkers dat 93% gestrest was, 86% kampte met angst, 76% een burn-out en uitputting ervoer en 75% overweldigd was door de omgang met COVID-19.

Wanneer werknemers taken op afstand en veilig vanuit de cocon van hun huis kunnen uitvoeren, kan dat een niveau van angst wegnemen waar essentiële werknemers nog steeds mee worstelen.

Naast de zorgen over hun eigen veiligheid, maken hulpverleners in de frontlinie zich ook nog eens zorgen over hoe ze COVID-19 niet mee naar huis kunnen nemen naar hun gezin.  

Net als iedereen die getroffen is, moeten hulpverleners hun eigen manieren vinden om met de mentale en emotionele stress die de situatie met zich meebrengt, om te gaan.

Leven met dit nieuwe normaal

Of we nu op afstand werken of in het openbaar vervoer, we hebben allemaal manieren moeten vinden om om te gaan met het nieuwe normaal van maskers, sociale afstand en COVID-19. Het is belangrijk om je gevoelens niet te ontkennen, maar je uit te spreken en je problemen aan te pakken.

“Herken wanneer je hulp nodig hebt en aarzel niet om hulp te zoeken. Dit is een extreem stressvolle tijd in onze carrière, dus het zoeken naar therapie of zelfs medicijnen om deze tijd door te komen, is oké en zelfs noodzakelijk. Communiceer met je collega’s en baas over je gevoelens,” zegt Dr. Safai. Ze herinnert mensen er ook aan om hun fysieke lichaam niet te verwaarlozen. “Vergeet niet om goed te eten en te sporten .”

Aguinaga merkt op dat tijd doorbrengen met familie en vrienden haar helpt te ontspannen. Ze zegt ook dat het belangrijk is dat ze haar werk niet mee naar huis neemt.

Ondanks de inherente en onzichtbare gevaren, is er voor degenen die toegewijd zijn aan hun baan, geen plek waar ze liever zouden zijn. Aguinaga zegt dat haar toewijding, toewijding en passie ervoor zorgen dat ze elke dag weer naar haar werk komt. En dat haar collega’s haar helpen zich minder alleen te voelen in de strijd tegen de pandemie. Zelfs als ze de mogelijkheid had om op afstand te werken, zegt Aguinaga dat ze niets zou veranderen.

“Ik zou nog steeds binnenkomen, zodat ik me niet zo geïsoleerd voel. Ik vind het heerlijk om met de crew hier te praten, met werknemers. Het leidt je af van de pandemie”, besluit ze.

Het is iets wat we allemaal proberen te doen.

Kunstwerk van Catherine Song