Dr. Sasha Hamdani zorgt ervoor dat mensen met ADHD zich gezien voelen

Als je in het enorme ADHD-konijnenhol op sociale media bent gevallen dat nu vol zit met gerichte content, is de kans groot dat je psychiater en content creator Sasha Hamdani, MD bent tegengekomen . Bekend onder de bijnaam ‘thepsychdoctorMD’ op Instagram en TikTok , hebben haar kanalen gezamenlijk meer dan een miljoen volgers verzameld, en een enthousiast publiek onderwezen over de weinig bekende nuances van ADHD en hoe het echt is om met dit neurotype te leven . We spraken met Hamdani om haar gedachten te horen over wat het betekent om erkend te worden voor haar werk als pionier op dit gebied.

“Het lijkt een beetje surrealistisch om eerlijk te zijn,” geeft ze toe. Hamdani begon deze reis door educatieve en pleitbezorgingsinformatie online te zetten als een manier om vooral de misinformatie te bestrijden waaraan ze tijdens de pandemie werd blootgesteld: “Het was ergens in december 2020 en we hadden toen alleen nog maar afspraken via telezorg, en veel van mijn patiënten lieten me dingen zien die ze op sociale media zouden zien, en ik dacht: ‘dat is niet waar.'”

Hamdani wist niet dat deze oproep tot tegenactie haar ogen zou openen voor een compleet nieuwe wereld van contentcreatie . “Hoe verder ik erin verdiepte, hoe meer ik zag wat een enorme en diverse groep makers en informatie er was die eigenlijk heel goed en heel solide was”, legt ze uit. “Dus om in die groep te worden herkend, voelt vreemd. Het voelt heel vleiend en geweldig, maar toch probeer ik het te bevatten.”

Hoe haar reis zich ontvouwde

Hamdani manifesteerde haar carrière nadat ze haar moeder zag floreren als kinderarts, en wist al op jonge leeftijd dat geneeskunde haar levenspad was. “Ik was vastbesloten om kindergeneeskunde te gaan doen,” zegt Hamdani, “omdat mijn moeder de gelukkigste mens is die ooit heeft bestaan, ze houdt gewoon van het leven, en dat komt grotendeels door haar baan.” 

Deze roeping leidde tot Hamdani’s supercharged route naar de medische school op 18-jarige leeftijd, direct na de middelbare school, waar ze zich aansloot bij een gecombineerd B- en D-programma. Nadat ze zich had gewaagd aan wat leek op elke specialisatie, ontdekte ze een persoonlijke interesse in de psychiatrische tak van de kindergeneeskunde, waar ze van versnelling veranderde en besloot de rest van haar studie aan te wijden. Hamdani begon vervolgens in 2012 met haar residentie en, als gevolg daarvan, haar eigen praktijk in 2016.

Maar haar reis door de schooltijd verliep niet zonder uitdagingen. In een tijd waarin ADHD, laat staan ​​neurodivergentie , zelden ter sprake kwam, kreeg Hamdani zelf in de vierde klas
de officiële diagnose ADHD .

“Ik denk dat ik de diagnose kreeg omdat ik me heel erg op een jongen leek . Het was extreem verstorend”, herinnert Hamdani zich. “En dus namen de leraren contact op met mijn ouders en zeiden: we mogen niet zeggen wat we denken dat dit is, maar we denken dat dit het is.”

Nadat ze had gezien hoe haar leven veranderde toen ze medicijnen slikte (die volgens Hamdani’s ouders “vitamines” waren om te helpen met focussen), in psychotherapie ging en gedragsveranderingen doorvoerde, hoopt ze anderen met ADHD te kunnen onderwijzen en te laten zien hoe ze kunnen floreren na hun diagnose. Gelukkig heeft het ervaren van ADHD door verschillende lenzen Hamdani geholpen haar patiënten beter te dienen op een empathische manier:

“Ik heb [ADHD] gezien toen ik medicijnen kreeg, en ik had echt een goede structuur toen ik bij mijn ouders was, en weet je, ik at goed, sliep goed, deed alles wat ik moest doen. Ik heb het gezien toen ik helemaal geen structuur had en geen medicijnen nam. Ik heb het gezien toen ik medicijnen nam en geen structuur had … en ik heb ook kunnen zien, ‘Oké, hoe heeft ADHD mij buiten dat beïnvloed? … Zoals, hoe beïnvloedt het mijn relaties? Hoe beïnvloedt het mijn emotionele staat? Hoe beïnvloedt het al die andere dingen? En ik heb het gevoel dat dat me meer afgestemd heeft op mijn eigen patiënten, en het heeft me geholpen om erover te praten in een meer, ik weet niet, ik zou willen zeggen een oordeelsvrij licht, omdat ik het heb meegemaakt.”

Voor de gemeenschap, door de gemeenschap

Ze spreekt nu vanuit haar persoonlijke levenservaring en professionele expertise om content over ADHD te posten die even educatief als leuk is, maar vooral haar volgers het gevoel geeft dat ze gezien worden. Haar stijl is verfrissend: ze schetst een unieke eigenschap of uitdaging die bij het neurotype hoort op een manier waardoor kijkers niet anders kunnen dan lachen en denken: “Dat is zo waar” – of ze nu ADHD-verlamming demonstreert of rollenspellen doet over hoe het is om afwijzingsgevoelige dysforie te ervaren .

Hoewel ze de problemen van het leven met ADHD laat zien, zorgt haar vermogen om zich in bepaalde karaktertrekken te verplaatsen en ze te bagatelliseren ervoor dat haar volgers zich niet schamen. Misschien zijn ze zelfs trots op de eigenaardigheden die bij de diagnose horen en op het feit dat ze deel uitmaken van een gemeenschap die zich ermee kan identificeren.

Buiten de sociale media is Hamdani de auteur van “ Self-Care for People with ADHD ” en is hij bezig met de lancering van de langverwachte mobiele app Focus Genie voor “ADHD-management dat echt werkt.”

Hoewel ADHD integraal deel uitmaakt van Hamdani’s online aanwezigheid, reikt haar expertise veel verder dan die parameters, met specialismen zoals TMS , behandelingsresistente depressie , sportpsychiatrie, stemmingsstoornissen en angstspectrumstoornissen . Ze benadrukt dat mentale gezondheid in het algemeen het gebied is waar we ons meer op moeten richten, net zoals we dat met zoveel andere dingen in de gezondheidszorg doen. 

Over behandelingsbarrières, vooruitkijken en de hiaten opvullen

Een paar maanden geleden werd ze door vicepresident Harris uitgenodigd om te spreken over gezondheidszorg en burn-out. Ze beschreef daarbij de emotionele en fysieke belasting van het werk als aanbieder van geestelijke gezondheidszorg vanwege een gebrek aan middelen en een “zeer kapot systeem” aan de kant van de patiënt en de aanbieder. 

Waar Hamdani naar verwijst, is slechts het topje van de ijsberg van een groter systemisch probleem binnen het zorgsysteem. Ongeveer 90 miljoen Amerikanen in de VS hebben een lage gezondheidsgeletterdheid, of de vaardigheden die nodig zijn om beslissingen te nemen om hun welzijn te behouden. Deze vaardigheden kunnen bestaan ​​uit het lezen van medicijnetiketten, communiceren met zorgverleners, het gebruiken van gezondheidstechnologie en het ontleden van verzekeringspapieren – allemaal complexe vaardigheden die niet expliciet worden onderwezen door het systeem of andere onderwijsinstellingen.

“Er is een enorme, brede groep patiënten die vanwege problemen met de toegankelijkheid van zorg voor de armen, medische geletterdheid… hoe krijg je [ze] in het systeem? Als je in crisis bent, ga je naar een ziekenhuis en over het algemeen, dat brengt de bal aan het rollen. Maar er zouden makkelijkere manieren moeten zijn om daarmee te beginnen,” legt ze uit.

Volgens Hamdani krijg je een berg aan informatie voorgeschoteld als je op Google zoekt naar “psychiaters voor ADHD” of “psychiaters voor depressie”, zonder dat je een duidelijk beeld hebt van waar je vervolgens heen moet: “Ze bellen naar plekken. Mensen bellen terug. Ze weten niet hoe ze door verzekeringen moeten navigeren. Het is gewoon zo chaotisch. Er is geen goede manier om contact te leggen en passende toegang tot zorg te krijgen.”

Hoewel ze gefrustreerd is over hoe het systeem is ontworpen, voegt ze toe dat ze hoopvol is, aangezien meer bewustzijn leidt tot een grotere toewijzing van die middelen. Ondanks Hamdani’s beweringen dat ze niet de kennis heeft om de diepere fundamentele structurele problemen van het faciliteren van toegang tot geestelijke gezondheidszorg aan te pakken, baant ze haar eigen weg om een ​​aantal van deze lasten te verlichten.

Deze frustratie met het systeem is een van de redenen waarom ze haar app Focus Genie heeft gemaakt. Momenteel worden de prestaties ervan getest ter voorbereiding op de lancering: “We hebben hulpmiddelen nodig van onderaf, zodat mensen die geen toegang hebben tot zorg, toch iets hebben om het hoofd boven water te houden.”

De controle terugnemen door middel van zelfevaluaties en zelfzorg

In de tussentijd zou haar eerste advies voor iedereen die worstelt met zijn/haar mentale gezondheid/ADHD zijn om zo goed mogelijk te leren over waar we mee te maken hebben en zoveel mogelijk informatie te verzamelen. Dit kan eruit zien als een zelfbeoordeling van vragen zoals: Heb ik de hele tijd moeite om me te concentreren? Is het op bepaalde momenten erger? Is er iets dat dit veroorzaakt? Is er iets dat het beter maakt? Zijn er andere dingen aan de hand op het gebied van emoties? Waar is de disfunctie? Wanneer merkte ik voor het eerst dat dit een probleem was? Hoe beïnvloedt dit andere dingen?

“Die informatie zal je niet alleen helpen als je in staat bent om voor een arts te komen, en dingen als die om te helpen met dat diagnostische proces en behandelingsproces, maar als je geen toegang hebt tot zorg, zal die kennis van gedrag je helpen omdat je weet waar je het gedrag moet aanpassen – ‘Dit is het probleem. Hier zijn dingen die ik kan doen om het beter te maken’, … maar als je niet weet wat het probleem is, weet je niet waar je moet beginnen,” zegt Hamdani. 

“Het is zo makkelijk om te denken dat jij de enige persoon op de wereld bent die ermee te maken heeft, en het is zo makkelijk om jezelf er maar over te bekritiseren… Je komt in die cirkels terecht waarin je denkt: ‘Ik had het beter kunnen doen’, ‘Ik kan niet geloven dat ik dat gedaan heb’, en dan is dat de enige stem die je hoort,” voegt ze toe.

Wat betreft haar eigen ADHD-management en zelfzorg ? Hamdani zegt dat het veel dingen zijn, zoals het begrijpen van haar eigen gewoontes, patronen en vervolgens het vinden van gedragsverandering dienovereenkomstig. Voor haar omvat dat het onthouden van informatie door middel van handschrift : “Bijvoorbeeld. Ik weet dat ik in deze steeds meer door technologie en elektronica gedomineerde wereld, weet dat ik dingen niet verwerk door te typen. Ik moet het met de hand schrijven. Er is een soort verbinding die met het geschreven woord komt.”

Andere dingen die ze moet doen, zijn onder andere het versterken van haar naaste omgeving en het voeren van gesprekken over haar unieke problemen, zodat haar dierbaren haar beter kunnen steunen in plaats van dat ze het persoonlijk opvatten.

“De mensen om me heen zijn zich dagelijks heel erg bewust van mijn ADHD”, zegt Hamdani. “En dus denk ik dat als mensen dat onderliggende begrip hebben van hoe mijn hersenen werken, hoe ik opereer, er minder discussies zijn, zoals ‘je bent hier echt gedachteloos over. Je was echt roekeloos over dit. Je hebt me niet teruggestuurd. Je hebt me niet teruggebeld. Je negeert me.’ Het is meer zoiets van, oh, oké, dit is iets waar ik aan werk … dus ze zullen het eerder zien als een gezamenlijke inspanning. We moeten hier allemaal samen aan werken.”