Jaka jest różnica między chorobą afektywną dwubiegunową typu I i chorobą afektywną dwubiegunową typu II?

Czym jest choroba afektywna dwubiegunowa?

Choroba afektywna dwubiegunowa charakteryzuje się okresami skrajnych wahań nastroju, w tym epizodami maniakalnymi lub hipomaniakalnymi, i często obejmuje okresy depresji. Chociaż posiadanie rodzica lub rodzeństwa z chorobą afektywną dwubiegunową nie gwarantuje, że u kogoś wystąpią te objawy, istnieje silny komponent genetyczny tej diagnozy.

Choroba afektywna dwubiegunowa jest chorobą uleczalną, a niektóre terapie i leki mogą łagodzić objawy i poprawiać jakość życia. Jednak zdiagnozowanie choroby afektywnej dwubiegunowej może być przerażające i mylące. Zrozumienie różnych typów może pomóc w określeniu najlepszej dla Ciebie ścieżki leczenia.

W tym artykule omówiono różnice między chorobą afektywną dwubiegunową typu I i typu II oraz dostępne opcje leczenia każdego z nich.

Zaburzenie afektywne dwubiegunowe typu I i II

Przyjrzyjmy się niektórym z głównych różnic między chorobą afektywną dwubiegunową typu I i chorobą afektywną dwubiegunową typu II. Choć każda z nich może być wyniszczająca, mają one unikalne objawy. Więcej szczegółów na temat tych objawów jest wyjaśnionych w dalszej części tego artykułu.

Czym jest choroba afektywna dwubiegunowa typu I?

Zgodnie z podręcznikiem diagnostyczno-statystycznym zaburzeń psychicznych DSM-5, piąta edycja, aby można było zdiagnozować u kogoś chorobę afektywną dwubiegunową typu I, u osoby tej musi wystąpić co najmniej jeden epizod maniakalny w wywiadzie.

Epizod maniakalny trwa co najmniej tydzień i obejmuje trzy lub więcej z następujących objawów:

• Nadmierna samoocena lub megalomania
• Zmniejszone zapotrzebowanie na sen
• Mowa bardziej rozmowna niż zwykle lub mowa napięta
• Gonitwa myśli lub gonitwa myśli
• Zwiększona podatność na rozproszenie uwagi
• Pobudzone ruchy lub zwiększona aktywność ukierunkowana na cel
• Podejmowanie ryzykownych działań, w tym dokonywanie wyborów stwarzających zagrożenie fizyczne, impulsywne zakupy lub niebezpieczne zachowania seksualne

Epizod musi powodować upośledzenie i może wymagać hospitalizacji z powodu niebezpiecznego zachowania. Osoby doświadczające epizodu maniakalnego z powodu choroby afektywnej dwubiegunowej typu I mogą mieć halucynacje lub urojenia .

Zgodnie z piątą edycją DSM (wersja poprawiona) aby można było postawić diagnozę choroby afektywnej dwubiegunowej typu I, u danej osoby musi wystąpić co najmniej jeden epizod maniakalny, którego nie można lepiej wyjaśnić schizoafektywnymi .

Ponadto epizod maniakalny nie może nakładać się na schizofrenię , zaburzenia schizofrenopodobne , zaburzenia urojeniowe ani inne określone lub nieokreślone zaburzenia ze spektrum schizofrenii i inne zaburzenia psychotyczne.

Czym jest choroba afektywna dwubiegunowa typu II?

Zaburzenie afektywne dwubiegunowe typu II jest związane z epizodem dużej depresji, a także co najmniej jednym epizodem hipomaniakalnym. Według DSM-5 epizod hipomaniakalny składa się z trzech lub więcej objawów epizodu maniakalnego trwającego cztery dni lub dłużej.

Aby postawić diagnozę choroby afektywnej dwubiegunowej II, epizody hipomaniakalne i depresyjne u danej osoby nie mogą być lepiej wyjaśnione przez zaburzenia schizoafektywne. Ponadto epizody te nie mogą być nakładane na schizofrenię, zaburzenia schizofrenopodobne, zaburzenia urojeniowe lub inne określone lub nieokreślone spektrum schizofrenii i inne zaburzenia psychotyczne.

Epizod hipomaniakalny jest zazwyczaj mniej intensywny i powoduje mniejsze upośledzenie niż epizod maniakalny. Jednak zarówno choroba afektywna dwubiegunowa typu I, jak i choroba afektywna dwubiegunowa typu II powodują trudności w funkcjonowaniu. Oba stany można leczyć i istnieją opcje interwencji opartych na dowodach.

Objawy depresji i choroby afektywnej dwubiegunowej

Chociaż większość osób z rozpoznaniem choroby afektywnej dwubiegunowej doświadcza objawów depresji, nie jest konieczna historia poważnych epizodów depresyjnych, aby zdiagnozować chorobę afektywną dwubiegunową typu I, jeśli u danej osoby wystąpił pełny epizod maniakalny.

Do rozpoznania choroby afektywnej dwubiegunowej typu II konieczne jest wystąpienie co najmniej jednego epizodu depresyjnego w wywiadzie.

Epizod depresji poważnej składa się z pięciu lub więcej objawów trwających dwa tygodnie lub dłużej, w tym obniżonego nastroju lub utraty zainteresowań :

• Codzienny lub prawie codzienny nastrój depresyjny trwający przez większą część dnia
• Obniżone lub brak zainteresowania aktywnościami
• Znaczna utrata wagi lub zmniejszony apetyt
• Albo trudności z zasypianiem, albo wzmożona potrzeba snu
• Niepokój fizyczny
• Zmęczenie lub niski poziom energii występujący niemal każdego dnia
• Poczucie bezwartościowości i winy
• Trudności z koncentracją lub niezdecydowanie
• Myśli o śmierci lub myśli samobójcze

Leczenie

Zarówno choroba afektywna dwubiegunowa typu I, jak i choroba afektywna dwubiegunowa typu II charakteryzują się ekstremalnymi wzlotami i upadkami. Ty i zespół terapeutyczny możecie wspólnie stworzyć plan leczenia, który będzie odpowiadał Twoim unikalnym potrzebom.

Chociaż istnieją pewne różnice w zaleceniach dotyczących zaburzeń afektywnych dwubiegunowych typu I i II, zalecenia są podobne dla obu diagnoz. Opcje leczenia obejmują:

• Leki : Maniakalne objawy choroby afektywnej dwubiegunowej typu I i hipomaniakalne objawy choroby afektywnej dwubiegunowej typu II leczy się klasą leków zwanych stabilizatorami nastroju . Ponieważ stosowanie leków przeciwdepresyjnych, takich jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), może wywołać hipomanię u osób z chorobą afektywną dwubiegunową, przepisuje się je tylko wtedy, gdy dana osoba przyjmuje skuteczną, stabilną dawkę stabilizatora nastroju. Ponadto osoby z chorobą afektywną dwubiegunową typu I z objawami psychotycznymi mogą wymagać leków przeciwpsychotycznych . Lekarz często przepisuje wiele leków w celu leczenia różnych objawów choroby afektywnej dwubiegunowej.
• Psychoterapia : Usługi terapii indywidualnej lub grupowej mogą pomóc osobom z chorobą afektywną dwubiegunową nauczyć się radzić sobie z objawami nastroju, poprawić interakcje interpersonalne i lepiej zrozumieć swoje doświadczenia związane z chorobą. Oparte na dowodach metody leczenia choroby afektywnej dwubiegunowej obejmują terapię poznawczo-behawioralną (CBT) oraz terapię interpersonalną i rytmu społecznego.
• Hospitalizacja : Zarówno epizody maniakalne, jak i depresyjne mogą wywołać myśli lub zachowania samobójcze. Hospitalizacja może być konieczna w celu ustabilizowania leków lub zapewnienia bezpieczeństwa osobie w kryzysie samobójczym.

Choroba afektywna dwubiegunowa często wymaga długotrwałego leczenia. Nawet gdy objawy nastroju ustabilizują się, stałe leczenie jest niezbędne, aby zapobiec nawrotom. Leczenie farmakologiczne może zmniejszyć ryzyko przyszłych epizodów maniakalnych, hipomaniakalnych lub depresyjnych.

Profilaktyka jest ważnym elementem leczenia obu typów choroby afektywnej dwubiegunowej. Istnieją dowody na to, że epizody maniakalne uszkadzają istotę szarą w mózgu, niszcząc komórki mózgowe i wpływając na płat skroniowy i móżdżek ( części mózgu związane z pamięcią i koordynacją).

Ważne jest, aby pacjenci zgłaszali zespołowi terapeutycznemu wszelkie wątpliwości dotyczące stosowanych leków lub terapii oraz nie zmieniali ani nie przerywali przyjmowania leków bez nadzoru lekarza przepisującego leki.

Zaburzenie cyklotymiczne

Oprócz zaburzeń dwubiegunowych typu I i II, zaburzenie cyklotymiczne może obejmować objawy hipomaniakalne i depresyjne. Potocznie zaburzenie cyklotymiczne jest czasami określane jako „zaburzenie dwubiegunowe typu III”, ale zaburzenie dwubiegunowe typu III nie jest oficjalną diagnozą.

Zaburzenie cyklotymiczne charakteryzuje się ciągłymi objawami hipomaniakalnymi i depresyjnymi, które nie spełniają kryteriów diagnostycznych epizodu hipomaniakalnego lub depresyjnego.

Aby rozpoznać zaburzenie cyklotymiczne, u osoby mogą występować pewne objawy depresyjne, takie jak obniżony nastrój lub utrata zainteresowania jakąkolwiek aktywnością, ale objawy te nie spełniają kryteriów diagnostycznych poważnego epizodu depresyjnego.

Osoba z chorobą afektywną dwubiegunową III również doświadcza objawów hipomaniakalnych, takich jak natłok myśli lub zmniejszona potrzeba snu, ale nie doświadcza pełnego epizodu hipomaniakalnego. Może to być spowodowane tym, że liczba objawów nie spełnia kryteriów lub czas trwania epizodów jest zbyt krótki, aby postawić diagnozę zaburzenia afektywnego dwubiegunowego I lub II.

Radzenie sobie z chorobą afektywną dwubiegunową

Zazwyczaj osoby z chorobą afektywną dwubiegunową doświadczają jednego do dwóch epizodów rocznie, ale u osób, u których występuje „ szybka zmiana faz ”, epizody te występują cztery lub więcej razy w ciągu dwunastu

Bycie w zgodzie ze swoimi uczuciami i rozpoznawanie, czy objawy się nasilają, jest ważną częścią życia z chorobą afektywną dwubiegunową. Zauważenie, że może nastąpić epizod, radzenie sobie ze stresem oraz identyfikowanie i unikanie rzeczy, które wyzwalają epizody, może pomóc w radzeniu sobie z objawami i utrzymaniu stabilności.

Posiadanie zespołu terapeutycznego składającego się z profesjonalistów, którym ufasz, jest ważne dla radzenia sobie z objawami. Otwarta, szczera komunikacja na temat objawów i czynników stresogennych jest istotną częścią leczenia.

Istnieje wiele stygmatów, z którymi mierzą się osoby z chorobą afektywną dwubiegunową typu I i II. Jednak stygmaty często wynikają z braku wiedzy na dany temat. Zarówno choroba afektywna dwubiegunowa typu I, jak i choroba afektywna dwubiegunowa typu II są wysoce uleczalne. Osoby z tymi zaburzeniami mogą otrzymać skuteczne leczenie, ustabilizować się i prowadzić satysfakcjonujące życie.