Bewustzijn en bondgenootschap: het is een nieuwe dag voor neurodiversiteit

Terwijl neurotypische mensen vroeger nog niet bekend waren met de concepten neurodiversiteit en neurodiversiteit , zien we de laatste jaren langzaam maar zeker een toenemende bewustwording en erkenning dat verschillen in de manier waarop hersenen informatie verwerken en zich gedragen, in feite heel normaal en veelvoorkomend zijn.

Neurodiversiteit, waartoe ook mensen met specifieke leerproblemen (spLD) zoals dyslexie, dyspraxie en aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD) en autismespectrumstoornissen (ASS) behoren , heeft in korte tijd een grote ontwikkeling doorgemaakt. Maar zijn we ons als maatschappij wel voldoende bewust van dit onderwerp?

Hoe heeft de pandemie-levensstijl neurodivergente mensen beïnvloed, van degenen die gewend zijn om met hun diversiteit te leven tot de velen voor wie quarantaine leidde tot levensveranderende inzichten? En hoe kunnen we de neurodivergente mensen waarmee we leven, werken en leren beter ondersteunen? Laten we dat eens onderzoeken.

De pandemie als verrassend diagnostisch hulpmiddel

Toen de wereld in maart 2020 veranderde, bleef niemand onaangetast. We moesten razendsnel al onze dagelijkse processen herwerken, van de meest triviale boodschappen tot de belangrijkste carrière- en familietaken.

Omdat ze zo snel moesten veranderen en zich moesten aanpassen aan omstandigheden die buiten onze eerdere ervaringen lagen, werden veel mensen geconfronteerd met een onverwacht feit: hun hersenen functioneerden en pasten zich niet op dezelfde manier aan als die van anderen.

“Er is veel verandering te verwerken in een korte tijd,” zegt Williams. “Omdat verandering stress kan veroorzaken, verergert deze stress soms ADHD-symptomen en angstsymptomen.”

Roberts vertelt ons dat door de pandemie “veel niet-gediagnosticeerde mensen voor het eerst de verbanden leggen”, en merkt op dat hij een toename heeft gezien in het bereik van veel neurodivergente mensen, waaronder mensen met ADHD en autisme: “De pandemie heeft nieuwe organisatorische, emotionele en sociale eisen aan alle mensen gesteld, wat de uitdagingen in beide bevolkingsgroepen benadrukt.”

Omdat de quarantaine zozeer draaide om het virtueel maken van alles wat er maar mogelijk was, heeft de wereld van de telezorg zich op belangrijke manieren ontwikkeld: mensen die voorheen geen geschikte zorgverlener konden vinden, kregen plotseling meer om uit te kiezen.

O’Connor legt uit: “De uitbreiding van telezorg heeft therapie veel toegankelijker gemaakt voor neurodivergente mensen. De mogelijkheid om op afstand met een therapeut af te spreken, elimineert de barrière en stressfactor van het reizen naar een kantoor.”

“Het heeft ook het netwerk van toegankelijke aanbieders vergroot, omdat men niet langer beperkt is tot een therapeut in de directe geografische omgeving”, voegt ze toe. ” Telehealth biedt een nieuwe mogelijkheid om te kiezen uit therapeuten overal in uw staat, wat de kans kan vergroten om een ​​aanbieder te vinden die aan uw behoeften voldoet .”

Volgens deze therapeuten heeft deze flexibiliteit ertoe geleid dat meer mensen dan ooit tevoren meer te weten zijn gekomen over hun eigen neurodiversiteit.

Zelfzorg en andere superkrachten

Een van de grootste elementen van neurodiversiteit als beweging is dat het probeert te bevorderen dat er veel voordelen zijn aan hersenen die anders werken. Terwijl we neurodivergente eigenschappen eerder zagen als “ziektes” of “aandoeningen”, probeert de beweging mensen te helpen begrijpen dat deze aandoeningen net zo belangrijke voordelen met zich meebrengen. Veel van deze voordelen werden benadrukt in de pandemie.

Roberts zegt dat “Cognitieve tekorten misschien als een worsteling voelen, maar voor velen zijn ze superkrachten. Volwassenen met ADHD kunnen bijvoorbeeld ongelooflijk creatief en ondernemend zijn. De pandemie dwong veel mensen om creatief en innovatief te zijn. Terwijl mensen met cognitieve tekorten uitdagingen tegenkwamen, gebruikten velen ook hun sterke punten om te creëren en te innoveren.”

“Voor sommige autistische en neurodivergente mensen heeft de pandemie een broodnodige respijt geboden van de sociale eisen van het vorige leven, waardoor ze konden herstellen van een burn-out en echt konden floreren”, legt O’Connor uit. “Deze tijd heeft veel neurodivergente mensen de kans gegeven om hun eigen behoeften beter te begrijpen, aanpassingen te doen om aan die behoeften te voldoen en er vervolgens voor te kiezen om die praktijken bewust door te voeren in het leven na de pandemie.”

Sociale media hielpen ook om het bewustzijn van neurodiversiteit te vergroten, omdat neurodivergente mensen geïnspireerd raakten om te delen hoe ze ermee omgingen. Williams vertelt ons: “Veel mensen gebruikten quarantaine als een manier om meer zelfzorgpraktijken te bedenken, en als gevolg daarvan postten veel mensen over hun ervaringen… op veel verschillende platforms.”

Hoe je een betere bondgenoot kunt zijn

Nu we beter begrijpen hoe de pandemie heeft geleid tot meer diagnoses van neurodivergentie, meer behandelingsopties dankzij telezorg en dat meer mensen dan ooit ontdekken dat ook zij neurodivergent zijn, waar gaan we dan heen? We vroegen de therapeuten naar hun mening over wat er nog gedaan moet worden om het bewustzijn van neurodiversiteit te vergroten en degenen in ons leven die neurodivergent zijn beter te ondersteunen.

Voor Roberts is de grootste verandering die moet plaatsvinden op beleidsniveau. Hij zegt dat het systeem “moet veranderen en neurodiverse beleidsmaatregelen en praktijken een prioriteit moet maken.”

“Dit omvat scholen, werkomgevingen en zelfs binnen de geestelijke gezondheidszorg”, voegt hij toe. “De hoogste prioriteit zou zijn om beleid aan te pakken dat cognitieve verschillen niet normaliseert of dat de sterke punten van neurodivergente mensen niet benut.”

Maar waarom waren dit soort beleidsmaatregelen in de eerste plaats de standaard?

“Ik denk dat een groot deel van de strijd ook te maken heeft met de impact van validisme binnen het arbeidssysteem en het gebrek aan toegang tot zorg binnen de geestelijke gezondheidszorg zelf”, antwoordt hij.

Williams vindt dat de eerste stap naar deze noodzakelijke veranderingen begint met meer discussie over mentale gezondheid en welzijn in het algemeen. Ze merkt op: “In onze maatschappij moeten we mentale gezondheid meer prioriteit geven en erover praten , en zelfzorg belangrijker maken in ons dagelijks leven.” Dit kan net zo eenvoudig beginnen met een gesprek over hoe het met iedereen gaat.

“Als het aankomt op toegang tot zorg, kunnen bondgenoten van neurodivergente mensen helpen ervoor te zorgen dat een geschikte behandelaar toegankelijk is voor iedereen die er een nodig heeft. O’Connor werkt hieraan op manieren zoals het schrijven van ” How to Find a Neurodiversity-Affirming Therapist “, dat patiënten koppelt aan therapeuten die zijn uitgerust om hen precies het type zorg en assistentie te geven dat ze nodig hebben en verdienen.

We zullen de grootste stappen zetten in het ondersteunen van neurodiverse mensen als we stoppen met ze te zien door de lens van neurotypisch zijn als een norm of de standaardmanier om te zijn. Op dezelfde manier als heteronormativiteit cisgender en heteroseksueel zijn als een norm behandelt en elke andere gender- en/of seksuele identiteit als abnormaal in vergelijking, is de neurotypische lens even schadelijk voor mensen die niet in die categorie passen.

Profiteren van neurodivergente pandemiepraktijken

Tijdens de pandemie zijn we allemaal meerdere keren gedwongen om te draaien. Van de eerste lockdown die veel langer duurde dan de maatschappij was verteld, tot de “hete vax zomer” die bijna gebeurde maar werd ingehaald door Delta, tot de huidige wankelmoedigheid van de herfstplannen, we zijn allemaal in een onbekende wereld terechtgekomen. De meesten van ons houden er niet bepaald van.

De copingmechanismen die neurodivergente mensen hebben ingezet, kunnen iedereen ten goede komen, ongeacht hoe hun brein werkt. Hier zijn een paar voorbeelden.

• Deze tijd gebruiken als een kans voor inzicht. Veel mensen realiseerden zich dat ze neurodivergent waren, niet alleen omdat omstandigheden hen voor een onverwachte lus gooiden, maar ook omdat ze prioriteit gaven aan tijd voor introspectie. Introspectie is de sleutel tot zelfgroei en kan een essentieel hulpmiddel zijn voor de toekomst, ongeacht hoe je brein werkt.
• Kijk bewuster naar je schema. Williams zegt: “Het kan nuttig zijn om nu naar je wekelijkse schema te kijken en te proberen nieuwe manieren te vinden om consistente blokken tijd te houden voor specifieke dingen, in plaats van het gevoel te hebben dat je de gebruikelijke tijdsparameters helemaal bent kwijtgeraakt.”
• Neem de tijd om te ontspannen, zelfs als het als een uitdaging voelt. Williams stelt voor om stress te verminderen door regelmatig pauzes te nemen tussen taken door om “in deze tijden vaker mentaal te ontspannen.”

De informatie in dit artikel is actueel vanaf de vermelde datum, wat betekent dat er mogelijk nieuwere informatie beschikbaar is wanneer u dit leest. Voor de meest recente updates over COVID-19, bezoek onze  coronavirus nieuwspagina .