JoJo is radicaal open en klaar voor meer

Als je niet oplette, zou JoJo’s verhaal je kunnen overkomen als een waarschuwend verhaal over jeugdsterrendom. Een bovennatuurlijk jong talent. Een plotselinge opkomst tot vroege roem op de rug van een iconische pophit op 13-jarige leeftijd. Conflicten met platenlabels. Middelengebruik. Depressie. Maar als je met Joanna Levesque praat, die we de afgelopen 17 jaar beter kennen als JoJo, begrijp je dat dit een verhaal is van groei, van mentale kracht en een openheid die bijna radicaal aanvoelt in een wereld waarin mentale gezondheidsproblemen zo vaak worden gestigmatiseerd of verborgen worden gehouden.

Gedurende haar carrière veroverde de GRAMMY Award-winnende singer/songwriter onze harten met haar debuutsingle “Leave (Get Out)”, werd de jongste artiest die genomineerd werd bij de Billboard Music Awards, kreeg een aantal belangrijke acteerrollen en was runner-up in The Masked Singer. Nu zet ze mentale gezondheid in de spotlight met haar nieuwe R&;B-capsuleproject, ” Trying Not to Think About It .”

JoJo is serieus. Niets in ons gesprek voelt gechoreografeerd of gecureerd. Haar openheid over haar mentale gezondheidsproblemen is, in één woord, echt. Tot aan haar bereidheid om kwetsbaarheid toe te geven, vooral tijdens de pandemie. “Ik heb gewoon geprobeerd om dag na dag te leven,” zegt ze. “Om eerlijk te zijn, een van de dingen die ik deed – ik veroordeelde mezelf een beetje hiervoor… maar ik ben weer antidepressiva gaan slikken. Ik wilde geloven dat ik mijn dieet kon verbeteren, naar buiten kon gaan, in mijn dagboek kon schrijven, kon mediteren en yoga kon doen en gewoon oké kon zijn. Maar ik had een beetje opkikker nodig. Ik had een beetje hulp nodig. En ik schaam me er niet voor dat ik dat deed. Het was een belangrijk keerpunt voor mij.”

JoJo is anders gemaakt en het is duidelijk dat het laatste wat ze ooit zou voelen bij het delen van haar worstelingen, angst voor veroordeling is. “Ik weet dat het in veel gezinnen taboe is om te praten over wat je voelt of denkt, maar met mijn moeder en ons kleine gezin… zag ik wat ze doormaakte en haar mentale en emotionele worstelingen. En ik denk dat ik erg op de hoogte was van gesprekken over depressie.”

De laatste jaren is JoJo, inmiddels 30 jaar oud, op social media en andere kanalen veel van haar eigen worstelingen gaan delen. “Ik heb me nooit geschaamd”, zegt ze, “Het was zo gewoon, in ieder geval in mijn familie en bij mensen met wie ik heel nauw contact had. Het voelde als een heel natuurlijke ontwikkeling om er met mijn fans over te praten. Het was niet iets waar ik per se mee heb geworsteld. Het voelde zwaarder om zoiets achter te houden dan om het te delen.”

Nu we de 2e verjaardag van de COVID-19-pandemie naderen, lijken steeds meer van ons het erover eens te zijn dat het tijd is om onze worstelingen te erkennen . De stijgende vraag naar geestelijke gezondheidszorg heeft geleid tot een tekort aan therapeuten . Werkplekken ondersteunen flexibele schema’s om een ​​betere balans tussen werk en privé te ondersteunen. In deze crisis is de kans groter dan ooit dat we toegeven dat we hulp nodig hebben, hoewel weinigen van ons ooit onze diepste persoonlijke gevoelens zullen delen met miljoenen volgers. Voor JoJo is het een zegen om zulke uitgesproken en uitgebreide steun te hebben. “Het is bemoedigend”, zegt ze, “het geeft je gewoon het gevoel van ‘oké, ik word niet gestraft omdat ik mensen mijn ups en downs vertel.’ Weten dat ik absoluut niet de enige ben, is zeker bemoedigend.”

In essentie gebruikt JoJo social media – onder de trotse naam “ iamjojo ” – voor het oorspronkelijke doel: menselijke connectie. “Ik merk dat hoe meer ik deel wat ik daadwerkelijk doormaak, hoe meer verbonden ik me voel,” zegt ze. “We kunnen een band opbouwen door een gedeelde ervaring en dan denken: ‘wow, ook al hebben we misschien niet dezelfde ervaring gehad, het heeft ons hetzelfde gevoel gegeven.’”

Er is misschien geen betere distillatie van dit idee dan in muziek. Om te beginnen, als je het refrein van JoJo’s hitlijst-topper “Leave (Get Out)” uit 2004 begint te neuriën, zul je merken dat Millennials van een bepaalde leeftijd er nog steeds mee zingen en dansen alsof het 1 uur ‘s nachts is in de karaokebar. En tussen de thuisblijfbevelen van 2020 en de aanhoudende crisis in 2021 is muziek belangrijker dan ooit. Velen van ons zijn naar muziek gegaan om te helpen omgaan met de stress van de pandemie . Of het nu gaat om ontspanning, inspiratie of een opkikker voor ons humeur, muziek heeft een krachtig effect op onze hersenen en een zeldzaam vermogen om verbindingen te bouwen die onze neiging tot spanning en verdeeldheid kunnen overstijgen.

Met haar nieuwe EP wil JoJo luisteraars een uitlaatklep bieden. “Ik wilde iets maken dat weerspiegelde hoe ik me op dat moment voelde,” zegt ze, “en dat anderen misschien zou helpen zich minder alleen te voelen.” De nieuwe EP is ontstaan ​​uit een moment aan het einde van vorig jaar toen ze zich “totaal verloren” voelde en speelt in op iets heel persoonlijks voor JoJo: haar eigen mentale gezondheidsproblemen. “Ik had echt moeite om dingen te doen waarvan ik wist dat ze me beter zouden laten voelen, zoals naar buiten gaan in de zon en sporten, een plantaardig dieet volgen of contact maken met mensen. Ik was zo in de war, en daar kwam het idee vandaan om erover te schrijven.

De titel is direct herkenbaar; vermijding is tenslotte een veelvoorkomend copingmechanisme voor stress en angst. En er zijn genoeg recente stressoren die we allemaal graag zouden vergeten. “Ik realiseerde me dat ik probeerde door te zetten en niet te denken aan de dingen die me opvreten, aan mijn zorgen over mijn familie, mijn angsten, de staat van de wereld, mijn persoonlijke verantwoordelijkheid. Al die dingen”, zegt JoJo, “ik probeer er niet aan te denken. Maar ik realiseerde me dat dat het waarschijnlijk erger maakte. Dus toen, door te schrijven, niet alleen voor de albums, maar ook door dagboeken bij te houden en weer met mijn therapeut te praten . Daar kwamen al die liedjes vandaan.”

De eerste single, “Worst (I Assume)”, een ode aan zelf-sabotage, werd in augustus uitgebracht, samen met een one-shot muziekvideo. Net zo opvallend als de video zelf is een afsluitende sequentie met JoJo alleen in een lege witte ruimte en een boodschap van inspiratie die rechtstreeks aan de kijker wordt overgebracht, waaronder het volgende:

“Wees lief voor jezelf. Het is niet altijd makkelijk om uit je eigen weg te komen. Ik weet dat je het probeert. Ik ook. Blijf doorgaan.”

Het is een simpele boodschap, maar als het gaat om zelfzorg, kan simpeler beter zijn — vooral als je nog nooit echt hebt nagedacht over het nemen van actie om je mentale gezondheid te verbeteren. Wij zijn voorstanders van het idee van kleine stapjes en het stellen van haalbare en meetbare doelen voor zelfverbetering. Mentale gezondheid voelt echter vaak ingewikkelder en minder meetbaar dan bijvoorbeeld proberen een extra mijl te rennen of meer fruit aan je dieet toe te voegen. Gevoelens zijn moeilijk te meten — we begrijpen ze vaak nauwelijks, laat staan ​​dat we ze begrijpen tot het punt dat we weten hoe we ze kunnen veranderen. Dus — begin klein, zelfs als het betekent dat je een doel stelt dat onbeduidend aanvoelt.

JoJo benadrukt dat haar nieuwe muziek weliswaar een momentopname is van een moment vol depressie en angst, maar ook een symbool van positiviteit. “Je bent niet alleen”, zegt ze, waarmee ze de boodschap herhaalt die in haar video aan meer dan 1 miljoen kijkers is overgebracht en nog steeds groeit. “Het hoeft niet jouw norm te zijn. Er zijn mensen die het hebben meegemaakt en jij kunt je beter voelen. Dat is waar ik mensen aan wil herinneren, want dat is waar ik aan herinnerd moet worden. Het is niet voor altijd.” Het is een harde les om te leren, en hoewel JoJo toegeeft dat ze geen wellness-expert is, zet ze zich ervoor in. En nee, niets in haar zelfzorgrepertoire is onbereikbaar of heeft een stevig prijskaartje.

JoJo houdt van bewegen, vooral yoga , en “het koppelen van die ademhaling aan beweging en de verbinding tussen lichaam en geest”, zegt ze. “Zolang je kunt ademen en een lichaam hebt, kan yoga iets voor jou zijn.” Ze houdt ook dagboeken bij, mediteert en steekt geurkaarsen aan. Haar boodschap is duidelijk: gebruik wat je al tot je beschikking hebt om de rustige momenten van zelfreflectie en vrede te vinden die je in een betere gemoedstoestand kunnen brengen. Ze geeft toe dat ze in het verleden haar toevlucht heeft genomen tot andere methoden, zoals dieetpillen, drugs, alcohol of te veel eten; “Vaak zijn we bezig met zelfmedicatie, dat heb ik ook gedaan. En dat kan je ervan weerhouden om te horen wat je lichaam, je geest en je ziel nodig hebben. Nu heb ik die gratis drugs nodig die mijn hersenen vrijgeven .”

Of het nu gaat om beweging, blootstelling aan licht of positieve visualisaties , het kan eenvoudiger zijn dan je denkt om je humeur te verbeteren. Makkelijk? Nee, maar daarom moet je niet proberen om het allemaal in één keer te doen. JoJo heeft een geweldige tip om je toekomstige zelf elke ochtend mee te geven: maak je bed op . “Het geeft me het gevoel dat ik een klein dingetje heb afgevinkt en heb doorgezet,” zegt ze.

“Ik ben niet opgegroeid met gewoontes of routines die me zijn bijgebracht,” zegt JoJo. “Als volwassene die probeert deze gewoontes te vormen, is het cool omdat we zelf kunnen bepalen wat voor rituelen we willen hebben, wat belangrijk voor ons is en wat onze waarden zijn.” We denken meestal niet in deze termen over zelfbeschikking. Het wordt vaak gereserveerd voor veel grootsere ideeën over waar we over vijf of tien jaar zullen zijn – hoeveel geld we zullen verdienen, hoe groot ons huis zal zijn en andere traditionele indicatoren van succes. We definiëren onszelf niet door onze mentale zelfzorgroutines, maar misschien zouden we dat wel moeten doen. “Die dingen bereiden ons voor op succes en stabiliteit,” zegt ze. “Natuurlijk willen we spontaniteit, maar het geeft ons een gerust en veilig gevoel om dingen te hebben waarvan we weten dat we ze elke dag gaan doen. Al die kleine dingen waarvan je denkt dat ze niet zo belangrijk zijn, ik denk dat ze echt bijdragen.”

Het is niet verrassend dat de Billboard-hitlijst op 13 niet de stabiliteit biedt die JoJo nu koestert. “Ik denk niet dat er een manier is om je voor te bereiden op wat roem en toegang met je doen. Ik denk niet dat ik het helemaal heb uitgepakt, om eerlijk te zijn,” zegt ze. Maar ze vindt ook dat ze het geluk heeft gehad om beschermd te zijn tegen veel van de potentiële gevaren van een kind in de muziekindustrie. Toch is het duidelijk dat ze met een aantal lasten te maken heeft gehad die geen enkele tiener ooit zou moeten hebben; “Het geeft je een vals gevoel van eigenwaarde. Je gelooft dat je eigenwaarde direct verband houdt met wat je produceert en hoe dat presteert. Ik denk niet dat dat gezond is, vooral niet om bij een 13-jarige te worden ingeprent. En het heeft tijd gekost om te beseffen dat ik meer ben dan dat en dat mijn waarde eigenlijk ligt in wie ik intrinsiek ben.”

Terwijl ze doorgaat met nieuwe muziek, geeft JoJo prioriteit aan het waarom en hoe, en richt ze zich op zichzelf wanneer dat nodig is. “Ik heb een veel betere balans tussen werk en privé dan ooit tevoren. Ik maak tijd voor dingen die mijn leven verrijken, naast het nastreven van mijn carrière. Ik realiseer me dat het leven draait om relaties, en ik stort me op die interacties en help anderen.” En hoewel ze toegeeft dat het moeilijk kan zijn om anderen te vertrouwen, ziet ze liever het beste in mensen. “Ik zie graag potentieel, dat voelt gewoon beter,” zegt ze.

Je zou JoJo vergeven als ze er anders over dacht als muzikant die volwassen werd in de vroege jaren 2000, getuige van het goede en slechte van de piek van de popmanie. Aanbiddende fans, intense mediadruk, ongezonde normen van schoonheid en uiterlijk. Net als de rest van ons heeft ze de ontwikkelingen van de Free Britney-beweging met interesse gevolgd. Maar in tegenstelling tot ons heeft ze uit de eerste hand inzicht in de realiteit van het beroemd zijn onder dat soort media-onderzoek. “Het is passend dat we deze afrekening als cultuur hebben,” zegt ze, “om te beseffen welke schade is toegebracht aan mensen die op een voetstuk werden geplaatst en vervolgens werden onderzocht. Britney is een ongelooflijk getalenteerde en intelligente vrouw, en ze is een icoon – ik hou van haar. Het is bemoedigend om te zien hoe ze haar verhaal herovert.”

Wat haar eigen verhaal betreft, JoJo’s zelfinschatting gebeurde ook niet van de ene op de andere dag. “Het kost tijd”, zegt ze, “en het gaat geleidelijk.” Ze zegt dat haar groei en waardering van zichzelf niet mogelijk zouden zijn geweest zonder geloof. Ze vertelt over het herwinnen van haar kracht door haar relatie met fitness en haar toewijding om zich sterker te voelen in plaats van zich te houden aan een extern idee dat ze er op een bepaalde manier uit zou moeten zien. Ze luistert nu naar haar lichaam en voelt zich beter in staat om ervoor te zorgen, of het nu gaat om intuïtief eten, CrossFit of zelfs een paaldansles. “Vertrouw erop dat je weet wat je nodig hebt”, zegt ze. Nog een kleine stap die JoJo’s perspectief op welzijn heeft veranderd? Van de weegschaal stappen. “Ik weeg mezelf eigenlijk niet. Ik wil me gewoon goed voelen in mijn kleren, me sterk voelen, en ik wilde de obsessie ervan afhalen.”

Mensen zijn niet gewend om zo zorgvuldig na te denken over de link tussen fysieke en mentale gezondheid , maar JoJo’s vasthouden aan een volledige mind-and-body-benadering van mentale gezondheid kan een gids zijn voor degenen die op zoek zijn naar hulp, maar niet weten waar te beginnen. In veel gevallen heb je misschien al de tools om je mentale zelfzorgroutine te verbeteren. Als je graag sport, of naar buiten gaat wanneer je maar kunt, of tijd doorbrengt met vrienden en familie, dan doe je dat al, ook al realiseerde je je dat niet.

Wat doorschijnt in de manier waarop JoJo over haar mentale gezondheid praat, zijn de ideeën van zelfliefde, zelfrespect en zelfverzekerdheid. Zoals een ander nummer op “Trying Not to Think About It” duidelijk maakt, heeft ze niet altijd de beste relatie met zichzelf gehad. “Anxiety (Burlinda’s Theme)” beschrijft iemand die altijd op de slechtste momenten en met de slechtste bedoelingen langskomt. Het klinkt als een brief aan een ex-partner, een epiloog van een giftige relatie. Burlinda is echter geen partner, maar eerder de personificatie van JoJo’s eigen gevoelens van depressie en angst, genoemd als een manier om zichzelf eraan te herinneren dat die gevoelens een deel van haar zijn, maar slechts een deel. “Een paar jaar geleden begon ik te beseffen hoe krachtig de woorden ‘ik ben’ zijn. ‘Ik ben depressief’ of ‘ik ben gebroken’, en wanneer je ‘ik ben’ die dingen begint te zeggen, belichaam je het een beetje meer.” In plaats daarvan kan ze zeggen dat ze die dingen voelt of ervaart. (Als iemand die vaak tegen zichzelf praat, ben ik dankbaar voor de tip om wat aardiger te zijn.)

Of je nu professionele hulp zoekt voor een psychisch probleem of niet, het is belangrijk om de routine te behouden die voor jou werkt. Voor JoJo betekent dat soms medicatie, soms therapie en soms betekent het dat je doet wat je kunt om jezelf te helpen. “Ik denk dat een holistische benadering altijd een goed idee is,” zegt ze, “om niet alleen op één ding te vertrouwen of altijd buiten jezelf te kijken, maar om te zien, OK, wat kan ik doen?”

Antidepressiva . Therapie . Voor degenen die niet graag toegeven dat er iets mis is, kunnen dit bijna als vieze woorden aanvoelen – iets waar we misschien over nadenken of zelfs doen, maar nooit over praten. En het is oké om privé te zijn, want er zijn weinig dingen persoonlijker dan wat er in je eigen hoofd en hart omgaat. Niet iedereen deelt JoJo’s gemak met het praten over deze dingen. De sleutel is echter niet per se om erover te praten, maar om te accepteren welke hulp je nodig zou kunnen hebben, oké te zijn om erom te vragen en jezelf te accepteren, zelfs als je bang bent voor stigma’s van buitenaf.

En wat staat JoJo te wachten? Een intieme tour van zes data op kleinere locaties, haar eerste optreden voor publiek sinds het begin van de pandemie, haar eerste kans om het podium op te gaan en trots te verklaren dat ik JoJo ben. “De waarheid”, zegt ze, “is dat hoezeer iedereen ook met elkaar verbonden was via sociale media, er niets zo helend en bijzonder is als mensen die samenkomen, samen zingen, gewoon fysiek bij elkaar zijn.”