Charlamagne tha God verandert het verhaal over de geestelijke gezondheid van zwarte Amerikanen

Als het je verbaast dat radiopresentator, tv-persoonlijkheid en bestsellerauteur Charlamagne tha God een pleitbezorger voor geestelijke gezondheid is, ben je niet de enige: ook hij was verbijsterd toen het label voor het eerst werd gebruikt om hem te beschrijven. Het gebeurde twee jaar geleden tijdens een evenement, toen de presentator van het evenement hem, samen met Tracie Jade en Taraji P. Henson, als zodanig introduceerde. Hensons reactie op zijn bewering dat hij geen pleitbezorger was? “Ja, dat ben je, broeder. Of je het nu wilt of niet, dat ben je. Dus je moet het omarmen.”

Omarm het, dat heeft hij gedaan. Charlamagne verwijst nonchalant naar geestelijke gezondheidsvoorspraak als “gewoon iets waar ik mijn levenswerk van heb gemaakt”, maar zijn werk in het veld is behoorlijk serieus. Hij beweert dat hij nergens een expert in is, maar gewoon een persoon die heeft besloten de verhalen van mensen te delen. Dat delen heeft op zijn zachtst gezegd een enorme impact gehad op velen.

Van de innerlijke impuls die hem ertoe bracht zijn geestelijke gezondheidsproblemen publiekelijk te bespreken tot de manier waarop hij het vermogen om jezelf te genezen als een superkracht ziet, we duiken diep in de materie om te ontdekken hoe een angstige Lenard McKelvey uit Moncks Corner, South Carolina, uitgroeide tot de persoonlijkheid en filantroop Charlamagne tha God.

In zijn boek, ” Shook One: Anxiety Playing Tricks On Me, ” vertelt Charlamagne hoe hij pas ontdekte dat hij angst had toen hij in de 30 was. Hij leed aan paniekaanvallen , en elke keer dat hij er een had, ging hij naar de eerste hulp omdat hij dacht dat hij een hartaanval had, maar kreeg te horen dat zijn hart volkomen gezond was. Uiteindelijk stelde een arts de diagnose, maar Charlamagne vertelt ons dat “zelfs toen ik voor het eerst de diagnose angst kreeg , ik niet wist wat ik ermee moest doen,” omdat hem geen behandelingen werden aanbevolen.

“Naarmate je ouder wordt en je aan jezelf begint te werken, en je de lagen van je leven begint af te pellen en je je realiseert dat je bent opgegroeid met al die verschillende dingen,” zegt hij. “Het was daar, de hele tijd onder je neus.”

Zoals bij elke aandoening, geeft een diagnostische term ons de kracht om behandeling te zoeken, maar dat betekent niet dat we weten waar we moeten beginnen. Het zou nog vele jaren duren, een New York Times bestseller, een nationale bestseller en een succesvolle televisieshow later voordat Charlamagne de juiste tools vond om zijn angst te beheersen .

Ik wist al dat Charlamagne therapie als een integraal onderdeel van zijn welzijn beschouwt, maar daarnaast aarzelde ik een beetje om te vragen hoe hij met zijn angst omgaat. Dat komt omdat beroemdheden vaak dure en ontoegankelijke wellnesstools gebruiken die voor de gemiddelde persoon niet zo nuttig zijn. Charlamagnes praktijken kunnen echter niet eenvoudiger of bewezener zijn.

Hij zegt dat meditatie de sleutel is, maar het was geen gemakkelijke weg om erin te komen vóór de quarantaine. “Meditatie was iets dat ik nooit kon doen,” zegt Charlamagne. “Ik kon mijn hersenen nooit genoeg tot rust brengen om echt te mediteren, maar ik ben er eind 2020 mee begonnen… Ik denk dat door de pandemie, gewoon thuis zijn en gedwongen worden om stil te zijn, velen van ons hebben geholpen om te begrijpen hoe rustige tijd er echt uitziet en hoe vrede er echt uitziet.”

Zelfzorg speelt ook een belangrijke rol voor Charlamagne. Hoewel we vaak denken dat zelfzorg duur of Instagrammable moet zijn, zijn zijn methoden vrij eenvoudig voor de gemiddelde persoon. Voor ons gesprek had Charlamagne een knipbeurt en een mani-pedi gehad, en hij noemde het een manier om zichzelf voor zelfzorg te zorgen.

Andere praktijken van hem zijn voor de meeste mensen net zo levensvatbaar. Andere voorbeelden zijn “echt wegdromen bij wat muziek”, loskoppelen van sociale media en mobiele telefoons , sporten, zingen, mindfulness en een goed gesprek. Wat gesprekken betreft, merkt hij op dat “je je bewust moet zijn van de mensen die je energie omhoog brengen en de mensen die je energie omlaag brengen. De mensen die je energie omhoog brengen, dat is wat je echt wilt omarmen en alleen al het voeren van die… vermakelijke gesprekken kan heel bemoedigend voor je zijn.”

Ten slotte benadrukt Charlamagne het belang van fysiek contact met de natuur . Hij zegt: “Ik hou van aarden . Ik hou ervan als het zomer is en ik mijn schoenen uit kan doen en op blote voeten door mijn tuin kan lopen. Hoe gek het ook klinkt… Ik ben letterlijk buiten, knuffel een boom, leg mijn voorhoofd ertegenaan, ga ernaast zitten, ga er met mijn rug tegenaan liggen, leg mijn hoofd ertegenaan, dat alles. Het zorgt ervoor dat ik me beter voel en het brengt me terug naar een goede plek.”

Zwarte mensen in Amerika krijgen regelmatig ondermaatse gezondheidszorg, dus het is logisch dat Charlamagne, zodra hij zijn eigen mentale gezondheid onder controle had, zijn platform zou gebruiken om anderen te helpen. Veel daarvan is organisch ontstaan; hij vertelt over het verbinden van mensen met professionals die hen kunnen helpen “op een betaalbare manier, of… op een gratis manier.”

Hij zegt dat “er hier zoveel verschillende organisaties zijn, zoals Black Men Heal in Philadelphia”, wat hij ontdekte via een artikel dat hij op Instagram tegenkwam. Hij vertelt ons: “De kop was ‘een organisatie voor geestelijke gezondheid die gratis therapie biedt aan mannen in Philadelphia’, dus ik dacht meteen: whoa . En toen zocht ik ze op, en ze nemen donaties aan en ze hebben psychiaters en therapeuten die hun tijd doneren, en ze betalen hen via de donaties die ze krijgen. En ze hebben veel verschillende mensen geholpen.”

Charlamagne geeft aan dat het ontdekken van Black Men Heal deels de inspiratie vormde voor zijn eigen latere organisatie voor geestelijke gezondheid, de Mental Wealth Alliance . Over zijn organisatie zegt hij dat “we de komende vijf jaar gratis therapiediensten willen aanbieden aan meer dan 10 miljoen zwarte Amerikanen. En we zijn van plan dat te doen door geld in te zamelen. Ik ben iemand die waarschijnlijk sneller geld kan inzamelen dan een organisatie als Black Men Heal. Dus als ik het krijg, geef ik het direct aan hen.”

Naast het in contact brengen van zwarte mensen met therapeuten, wil Charlamagne de geestelijke gezondheidszorg die zwarte mensen en andere gekleurde mensen ontvangen, transformeren naar een beter en nuttiger model.

“We willen de volgende generatie psychiaters en therapeuten opleiden. We willen ze beurzen en geld kunnen bieden, zodat ze hun certificering kunnen behalen. Dat geldt met name voor mensen met een zwarte of gekleurde huidskleur. Ik denk namelijk dat we meer cultureel competente psychiaters en therapeuten nodig hebben op dat gebied,” zegt hij.

Als je Charlamagne over dit werk hoort praten, zou je denken dat hij het heeft over het helpen van een vriend. Hij is nederig op manieren die je niet zou verwachten gezien de omvang van zijn platform — hij bereikt miljoenen luisteraars en kijkers tussen The Breakfast Club en zijn Comedy Central-show “Tha God’s Honest Truth” — en hij spreekt zachtjes over de verandering die hij helpt creëren.

Dit werk, zegt hij, “‘gaat letterlijk over het wijzen van mensen in de juiste richting. Ik ben altijd gezegend om verschillende mensen te ontmoeten die al in dit veld zitten en dit werk al jaren doen. En ik heb het gevoel dat ik gewoon die persoon ben die zegt: ‘Hé, zoeken jullie allemaal hulp? Ik weet waar het is.’ Omdat mensen de hele tijd naar me toe komen. En ik denk dan: ‘Man, ik ben nergens een expert in. Ik heb gewoon wat ervaringen. En ik ben gewoon de persoon die besloot om hun verhalen te delen.'”

Wat betreft de mate waarin hij zijn eigen geestelijke gezondheidsproblemen heeft onthuld, wat gemakkelijk als de aanleiding voor dit pad kan worden beschouwd, zegt Charlamagne dat hij zich daartoe gedwongen voelde omdat “je niet kunt genezen wat je niet onthult.”

“Het zou heel oneerlijk zijn als ik met mensen zou praten over de dingen die zij meemaken, en ik zou niet zeggen wat ik zelf heb meegemaakt”, legt hij uit.

Toen hij zag hoe sterk hij kon helpen verandering te creëren, kon Charlamagne zich volledig richten op geestelijke gezondheidszorg, maar hij deed dat met de wetenschap dat trauma eeuwenlang door families heen kan lopen . Er waren talloze gebeurtenissen, zoals de zelfmoord van twee van zijn goede vrienden in 2020 en het bekijken van de moordvideo van Nipsey Hussle, die hem deden beseffen hoe trauma zich door generaties heen blijft verspreiden en ons allemaal schaadt, net zoals het onze voorouders eerder schaadde.

Terwijl de meesten van ons bij het zien van de moord alleen maar geschokt zouden zijn, werd Charlamagne getroffen door de duidelijke pijn van Hussle’s moordenaar.

“Het was maar één moment waarop hij Nipsey schopte, Nipsey lag op de grond,” zegt hij over zijn ervaring toen hij de video zag. “En ik zei dat die broer pijn had. Die broer heeft echt, echt, echt pijn. En omdat ik Nipsey kende en ik ken zijn mensen, zijn familie, en ik heb gesprekken met veel van hen na afloop, besef je gewoon hoe dat trauma een cirkel is. Iemand heeft die gast die Nip heeft vermoord getraumatiseerd. Hij heeft Nip vermoord en toen heeft hij dat trauma doorgegeven aan Nip en uiteindelijk heeft hij het doorgegeven aan zijn hele familie.”

“Dit is generatiegebonden… als je geen hulp krijgt, als je niet de genezing krijgt die je nodig hebt. Dus het waren al die verschillende situaties die me deden zeggen, man, ik ga echt mijn leven wijden aan het helpen en helpen van mensen om te genezen, vooral zwarte mensen… vooral zwarte mensen.”

Het ontdekken dat zijn eigen vader kampte met psychische problemen was ook cruciaal voor Charlamagne. Het onderstreepte nog eens de noodzaak om psychische problemen te bespreken om genezing te bewerkstelligen. Hij gelooft dat zijn eigen problemen in zijn jeugd beter beheersbaar zouden zijn geweest als hij had geweten dat zijn vader ook worstelde. Charlamagne zegt dat zijn vader niet wist van zijn angst totdat hij zijn boek las, waarop hij zijn eigen problemen onthulde.

Zijn vader vertelde hem: “‘Ik heb in mijn leven 10 tot 12 verschillende medicijnen gebruikt. En ik ging twee of drie keer per week naar therapie en 30 jaar geleden wilde ik zelfmoord plegen. Nou, de reden dat ik dat niet deed, was vanwege jou en je oudere zus.'”

Toen hij dit hoorde, zei hij: “Ik zat daar aan de telefoon en dacht: man, als je me dit eerder had verteld, weet je hoeveel problemen je me dan had kunnen besparen?”

Charlamagne zag hoe zijn vader worstelde met drugsmisbruik en het feit dat hij met een mes en een pistool naast zijn bed sliep voor het geval ‘de duivel’ langskwam. Hij dacht dat dergelijk gedrag heel gewoon was.

“Toen ik opgroeide, dacht ik letterlijk dat dat normaal was,” vertelt hij. “Dus toen het me begon te overkomen, dacht ik gewoon dat het zo was. Maar dat was het generatietrauma van hem die probeerde om te gaan met zijn problemen.”

Om de cirkel te doorbreken, is er veel verandering nodig. Charlamagne zegt: “Ik begrijp dat veel ervan aangeleerd gedrag is, en net als elk ander aangeleerd gedrag, kun je veel dingen afleren. Dat is waar ik nu sta in mijn leven op 43-jarige leeftijd. Ik zal het gevoel hebben dat ik niet eens zo zelfverzekerd spreek als ik waarschijnlijk vroeger deed, gewoon omdat ik niet meer zo zeker ben van dingen als ik ooit dacht dat ik was.”

Dat gebrek aan zekerheid kan een groot goed zijn, zo blijkt. Charlamagne denkt dat “we moeten blijven leren, de rest van ons leven… Het leven komt niet met een handleiding. En we komen er allemaal maar gaandeweg achter. En als je het leven echt goed doet, dan zijn er altijd nieuwe dingen om te leren.”

Hij vat samen hoe je verder kunt met het simpele concept, “Wees de volwassene die je als kind nodig had,” en merkt op dat “ik van verhalen over groei houd. Ik houd van verhalen over evolutie.”

Toen Charlamagne me vertelde dat therapie hem een ​​beter mens heeft gemaakt, vroeg ik me af hoe hij omgaat met de relatie tussen zo openlijk kwetsbaar zijn en leven in een cultuur die mannen vaak mijdt vanwege die specifieke eigenschap. Zijn reactie?

In plaats van zich zorgen te maken over wat een man “zou moeten” zijn – of dat nu openlijk toegeven is dat hij een mani-pedi heeft gehad of publiekelijk zijn diep persoonlijke emotionele pijn deelt – omarmt Charlamagne in plaats daarvan een betere realiteit: een waarin hij trots en luid zichzelf is, of dat nu past bij de normen van mannelijkheid van de maatschappij of niet . Hij vertelt ons dat “kwetsbaarheid gewoon menselijk is. Alle mensen zijn kwetsbaar. We zijn eigenlijk kwetsbaarder dan wat dan ook. Daarom zetten we al deze bescherming op.”

Op 17-jarige leeftijd liet Charlamagne een tatoeage van Wolverine zetten. In die tijd waren tatoeages illegaal in South Carolina. Hij zegt: “De reden dat ik altijd naar Wolverine neigde, was omdat zijn superkracht helend is.” Hij gelooft dat elke versie van zichzelf – van de achtjarige Lenard tot The Breakfast Club-presentator Charlamagne tha God – genezing verdient. Het was wat Charlamagne decennialang voelde dat hij voor zichzelf nodig had, en wat hij nu begrijpt dat hij ook voor anderen kan bieden.

“Ik wist dat genezing was wat ik altijd voor mezelf wilde,” geeft hij toe. “En uiteindelijk, wat ik denk dat mijn levenswerk gaat worden…mensen helpen genezen.”

Charlamagne merkt op dat mannelijkheid “gewoon een woord is” en dat wanneer hij terugkijkt op degenen die taken voor hem uitvoerden die wij als mannelijk beschouwen, zoals hem bescherming bieden, de voorbeelden in zijn leven genderinclusief zijn. Hij zegt dat “onze taken zijn om te beschermen, te voorzien in liefde, en [je moet] jezelf beschermen. En als je jezelf beschermt, bescherm je anderen en je moet veilige ruimtes bieden voor andere mensen.”

Er is zoveel te beleven met deze bescheiden man die zichzelf enigszins gekscherend een God noemt. In ons gesprek was ik herhaaldelijk verrast door hoe diep en hoe onwrikbaar de echte Charlamagne is.

Hij geeft zijn fouten uit het verleden op een openhartige, schaamteloze manier toe die je zelden tegenkomt, en is bereid om het publiek over die fouten te vertellen om zo een positief voorbeeld van groei en verandering te zijn. Charlamagne legt hierover uit: “Ik neem mensen mee op die reis. Ik werd niet zomaar op een dag wakker en zette de schakelaar om… Ik had deze gesprekken op de radio.” Hij zette door in het ongemak en blijft dat doen om anderen te helpen, door te zeggen: “Ik zat op een heel gevoelige plek en dat ben ik nog steeds op veel manieren. Maar je moet mensen meenemen op die reis.”

Charlamagne kampt nog steeds met angst en zegt dat “het nooit echt overgaat”, maar hij erkent dat het enorm heeft geholpen om er openlijk over te praten. Hij wil het stigma rondom mentale gezondheidsproblemen uitroeien en anderen helpen om zorg te krijgen.

Zijn organisatie, de Mental Wealth Alliance, is een bron voor alles van artikelen over mindfulness tot workshops, evenementen en cursussen voor jongeren en volwassenen. Hij gelooft in de kracht van intentie, en die intentie is duidelijk: hij zegt dat “dat allemaal komt door liefde. Dat is het. Niets meer. Niets minder.”