Świadomość i sojusz: to nowy dzień dla neurodywersyfikacji

Kiedyś pojęcia neurodywersyfikacji i neuroodmienności były obce osobom neurotypowym, ale w ostatnich latach obserwujemy powolny wzrost świadomości i akceptacji faktu, że różnice w sposobie przetwarzania i zachowania mózgu są w rzeczywistości całkiem normalne i powszechne.

Neurodywersyfikacja, obejmująca osoby ze specyficznymi odmiennościami w uczeniu się (spLD), takimi jak dysleksja, dyspraksja i zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) , a także zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) , poczyniła duże postępy w krótkim czasie. Ale czy jako społeczeństwo mamy już wystarczającą świadomość tego tematu?

Jak styl życia w czasach pandemii wpłynął na osoby neuroatypowe, od tych przyzwyczajonych do życia w swojej różnorodności po wielu, u których kwarantanna doprowadziła do zmieniających życie odkryć? I jak możemy lepiej wspierać osoby neuroatypowe, z którymi żyjemy, pracujemy i uczymy się? Przyjrzyjmy się temu.

Pandemia jako zaskakujące narzędzie diagnostyczne

Kiedy świat zmienił się w marcu 2020 r., nikt nie pozostał nietknięty. W błyskawicznym tempie musieliśmy przerobić wszystkie nasze codzienne procesy, od najbardziej trywialnych sprawunków po najważniejsze zadania zawodowe i rodzinne.

Zmuszeni do tak szybkich zmian i dostosowania się do okoliczności wykraczających poza zakres wszystkiego, czego doświadczyliśmy wcześniej, wiele osób zostało zmuszonych do pogodzenia się z nieoczekiwanym faktem: ich mózgi nie funkcjonowały i nie dostosowywały się w taki sam sposób, jak mózgi innych.

„W krótkim czasie trzeba było przetworzyć wiele zmian” — mówi Williams. „Ponieważ zmiana może powodować stres, czasami stres ten zaostrza objawy ADHD i objawy lękowe”.

Roberts mówi nam, że z powodu pandemii „wiele niezdiagnozowanych osób po raz pierwszy łączy fakty”, zauważając, że zauważył wzrost zainteresowania wieloma osobami neuroatypowymi, w tym osobami z ADHD i autyzmem: „Pandemia stworzyła nowe wymagania organizacyjne, emocjonalne i społeczne dla wszystkich ludzi, co zwykle uwypukla wyzwania w obu populacjach”.

Ponieważ kwarantanna tak bardzo skupiła się na przeniesieniu wszystkiego, co się tam dało, do sieci, świat telemedycyny dokonał ważnych postępów — osoby, które wcześniej nie mogły znaleźć odpowiedniego lekarza, nagle zyskały większy wybór.

O’Connor wyjaśnia: „Rozwój telemedycyny sprawił, że terapia stała się o wiele bardziej dostępna dla osób neuroatypowych. Możliwość spotkania się z terapeutą zdalnie eliminuje barierę i stres związany z dojazdem do gabinetu”.

„Poszerzyło to również sieć dostępnych dostawców, ponieważ nie jest się już ograniczonym do terapeuty w swoim bezpośrednim obszarze geograficznym” — dodaje. „ Telezdrowie daje nową możliwość wyboru terapeutów z dowolnego miejsca w stanie, co może zwiększyć szanse na znalezienie dostawcy, który spełni Twoje potrzeby ”.

Terapeuci twierdzą, że taka elastyczność sprawiła, że ​​więcej osób niż kiedykolwiek wcześniej dowiedziało się o własnej neuroróżnorodności.

Dbanie o siebie i inne supermoce

Jednym z największych elementów neurodywersyfikacji jako ruchu jest to, że stara się promować zrozumienie, że mózgi pracujące inaczej mają wiele zalet. Podczas gdy wcześniej myśleliśmy o cechach neurodywergentnych jako o „chorobach” lub „dolegliwościach”, ruch stara się pomóc ludziom zrozumieć, że te stany wiążą się z równie ważnymi korzyściami. Wiele z tych korzyści zostało podkreślonych w pandemii.

Roberts mówi, że „Chociaż deficyty poznawcze mogą wydawać się walką, dla wielu mogą być i są supermocami. Na przykład dorośli z ADHD mogą być niesamowicie kreatywni i przedsiębiorczy. Pandemia zmusiła wiele osób do bycia kreatywnymi i innowacyjnymi. Podczas gdy osoby z deficytami poznawczymi napotykały wyzwania, wiele z nich wykorzystywało również swoje mocne strony do tworzenia i innowacji”.

„Dla niektórych osób autystycznych i neuroatypowych pandemia zapewniła bardzo potrzebną odskocznię od społecznych wymagań poprzedniego życia, co pozwoliło im wyzdrowieć z wypalenia i naprawdę rozkwitnąć” – wyjaśnia O’Connor. „Ten czas dał wielu osobom neuroatypowym możliwość lepszego zrozumienia własnych potrzeb, dokonania zmian w celu ich zaspokojenia, a następnie świadomego podjęcia decyzji o kontynuowaniu tych praktyk w życiu po pandemii”.

Media społecznościowe pomogły również zwiększyć świadomość neuroodmienności, ponieważ osoby neuroodmienne zainspirowały się do dzielenia się tym, jak sobie radzą. Williams mówi nam: „Wiele osób wykorzystało kwarantannę jako sposób na znalezienie większej liczby praktyk samoopieki, a w rezultacie wiele osób zamieszczało posty o swoich doświadczeniach… na wielu różnych platformach”.

Jak być lepszym sojusznikiem

Teraz, gdy lepiej rozumiemy, w jaki sposób pandemia doprowadziła do większej liczby diagnoz neuroodmienności, większej liczby opcji leczenia dzięki telezdrowiu i że więcej osób niż kiedykolwiek odkrywa, że ​​oni również są neuroodmienni, co dalej? Zapytaliśmy terapeutów o ich opinie na temat tego, jaką pracę należy jeszcze wykonać, aby promować świadomość neuroodmienności i lepiej wspierać osoby w naszym życiu, które są neuroodmienni.

Dla Robertsa największa zmiana, jaka musi nastąpić, dotyczy poziomu polityki. Mówi, że system „musi się zmienić i uczynić neurodiverse polityki i praktyki priorytetem”.

„Dotyczy to szkół, środowisk pracy , a nawet opieki nad zdrowiem psychicznym” – dodaje. „Najważniejszym priorytetem byłoby zajęcie się politykami, które nie normalizują różnic poznawczych lub nie wykorzystują mocnych stron osób neuroatypowych”.

Ale dlaczego właśnie ta polityka stała się polityką domyślną?

„Myślę, że w dużej mierze zmagania te wynikają również z wpływu dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność na system zatrudnienia i braku dostępu do opieki w ramach samej opieki psychiatrycznej” – odpowiada.

Williams uważa, że ​​pierwszy krok do tych potrzebnych zmian zaczyna się od większej dyskusji na temat zdrowia psychicznego i dobrego samopoczucia w ogóle. Zauważa: „W naszym społeczeństwie musimy nadać priorytet zdrowiu psychicznemu i więcej o nim rozmawiać , a także sprawić, by dbanie o siebie było ważniejsze w naszym codziennym życiu”. Może to zacząć się tak prosto, jak od rozmowy o tym, jak sobie wszyscy radzą.

„Jeśli chodzi o dostęp do opieki, sojusznicy osób neuroatypowych mogą pomóc zapewnić, że odpowiedni specjalista będzie dostępny dla każdego, kto go potrzebuje. O’Connor pracuje nad tym w taki sposób, jak napisanie „ How to Find a Neurodiversity-Affirming Therapist ”, które ma na celu łączenie pacjentów z terapeutami, którzy będą przygotowani, aby zapewnić im dokładnie taki rodzaj opieki i pomocy, jakiej potrzebują i na jaką zasługują.

Największe postępy w wspieraniu osób neuroatypowych osiągniemy, gdy przestaniemy postrzegać je przez pryzmat bycia neurotypowymi jako normy lub domyślnego sposobu bycia. Podobnie jak heteronormatywność traktuje bycie cispłciowym i heteroseksualnym jako normę, a każdą inną płeć i/lub tożsamość seksualną jako nienormalną w porównaniu, soczewka neurotypowa jest równie szkodliwa dla osób, które nie pasują do tej kategorii.

Korzystanie z praktyk pandemicznych osób neuroatypowych

Podczas pandemii wszyscy byliśmy zmuszeni wielokrotnie zmieniać swoje nastawienie. Od początkowego lockdownu, który trwał o wiele dłużej, niż społeczeństwo się spodziewało, przez „gorące lato szczepień”, które prawie nastąpiło, ale zostało wyprzedzone przez Deltę, po obecną kruchość planów jesiennych, wszyscy znaleźliśmy się w nieznanym świecie. Większość z nas niekoniecznie go uwielbia.

Mechanizmy radzenia sobie, które stosują osoby neuroatypowe, mogą być korzystne dla każdego, niezależnie od tego, jak działa ich mózg. Oto kilka przykładów.

• Wykorzystując ten czas jako okazję do wglądu. Wiele osób zdało sobie sprawę, że są neurodywergentne nie tylko dlatego, że okoliczności rzuciły je w nieoczekiwaną pętlę, ale również dlatego, że priorytetowo traktują czas na introspekcję. Introspekcja jest kluczowa dla samorozwoju i może być niezbędnym narzędziem na przyszłość, niezależnie od tego, jak działa twój mózg.
• Przyjrzyj się swojemu harmonogramowi bardziej świadomie. Williams mówi: „Może być pomocne, aby teraz przyjrzeć się swojemu tygodniowemu harmonogramowi i spróbować znaleźć nowe sposoby na zachowanie stałych bloków czasu w każdym tygodniu na konkretne rzeczy, zamiast czuć, że całkowicie utraciłeś zwykłe parametry czasowe”.
• Znajdź czas na relaks, nawet jeśli wydaje się to wyzwaniem. Williams sugeruje priorytetowe traktowanie odprężania się poprzez robienie częstych przerw między zadaniami, aby „częściej odprężać się psychicznie w tych czasach”.

Informacje w tym artykule są aktualne na dzień podany, co oznacza, że ​​nowsze informacje mogą być dostępne, gdy to czytasz. Aby uzyskać najnowsze informacje na temat COVID-19, odwiedź naszą  stronę z wiadomościami o koronawirusie .